Bij Gijs (onze eerste) wisten we het écht niet.Ik was zo onder de indruk van het zwanger zijn, dat het me oprecht echt niets uitmaakte wat het zou worden. Alleen al van de gedachte dat we een kind gingen krijgen, ben ik zo ongeveer 9 maanden stil geweest (nou ja, niet letterlijk)... Mijn gevoel zij echter een jongetje et voila, op 3 februari 2004 kreeg ik daar gelijk in..... En nu, 3,5 jaar later weet ik nog steeds zeker: ik gun élke mama een jongen.
Toen ik zwanger was van Sophie wist ik weer zeker dat ik een jongen zou krijgen, ik kon me niet anders voorstellen dan dat ik nóg een keer een Gijsje zou krijgen. Mijn man wilde het dit keer graag weten en dus viel ik zowat van de bank bijde echoscopiste toen ze zei dat we een meisje zouden krijgen. Mijn man dolblij, want hem leek het prachtig om ook een dochter te hebben. Ik was ook superblij, maar vooral verbaasd.... Toen kregen we nog een keer een echo, ergens rond de 30 weken en ook de verloskundige wist het zeker: een meisje. En tóch voor de zekerheid: neutrale kleertjes die ze als eerste aankreeg, geen roze kamer en ik had een jongensnaam achter de hand (mijn man niet hoor,die was zo door het dolle heen, die wilde van geen jongensnaam meer weten).
Maar goed, mijn gevoel bleek niet te kloppen, we kregen een fantastische dochter en nu, een jaar later weet ik nog steeds zeker: ik gun elke mama een dochter .
Want weet je, het maakt toch echt niks uit.......... Het cliche der cliches is zó onwaarschijnlijk waar: als het maar gezond is!!!
Groetjes, Susan mv Gijs en Sophie
