Toen Julian nog niet geboren was hadden we eens een familie-etentje waar ook een jongetje van een jaar of 4, 5 was. Hij had een of andere spelcomputer mee en zat de hele tijd alleen maar verdiept in zijn spel. Als er iets tegen hem werd gezegd of gevraagd dan kreeg die volwassene een blik of een snauw.
Ik vond dat toen ook absoluut niet kunnen en bedacht: als ik later zelf kinderen heb...
Nu we Julian hebben begrijp ik ouders die zoiets aan hun kind meegeven beter, maar ik keur het nog steeds af. Ik vind dat eten o.a. een sociale aangelegenheid is en vooral uit eten gaan. Tijdens het familie-etentje waren er nog meer kinderen, welliswaar kende dit jongetje die kinderen niet, maar hij heeft ze dus ook niet léren kennen.
Wij gaan zelf best vaak uit eten en kiezen dan een kindvriendelijk restaurant. Waar bij voorbeeld ook een speelhoek is en de sfeer lekker informeel. Julian blijft tijdens het eten aan tafel (en eet) en hebben we meerdere gangen dan gaan we tussen door even "wandelen" of wat kleuren. Ik maak wel eens mee dat kinderen met eten in hun hand/mond door de zaak rennen, dat vind ik erg ongepast. Dat gebeurt hier thuis niet en in een restaurant zeker niet. Wij eten ook altijd met de tv uit, ik zou niet weten hoe ik het aan Julian moest verkopen dat hij buitenshuis tijdens het eten naar een DVD mag kijken, maar thuis de tv altijd uit moet.
Ik vind het dus ook NIET kunnen, maar realiseer me ook dat Julian geen moeilijke maar eerder een gezellige eter is.
Groetjes,
Ellen mv Julian
