Kind van een ander....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Ik lees hier regelmatig dat enkele meiden een partner hebben die al een kindje uit een vorige relatie heeft. Ik vraag me af hoe jullie hiermee omgaan. Hoe oud is het kindje? Hoe is de band tussen jou en het kindje? Hoe is de band tussen je partner en zijn ex? En tussen de ex en jou? En voor de meiden die inmiddels een kindje hebben samen met hun partner, is jouw gevoel t.o.v. het kindje van je partner veranderd door de komst van jullie kindje?

Hoop vragen he?

Ik ben zelf 2 jaar getrouwd, we zijn inmiddels bijna 5 jaar samen. Mijn mijn heeft een zoontje van bijna 7 jaar uit zijn vorige relatie. Wij hebben samen een zoontje van 15 maanden. De band tussen mij en zijn zoontje is niet echt geweldig. De eerste 2 jaar ging het heel erg goed. De omslag is gekomen toen wij verteld hebben dat wij gingen trouwen. Zijn zoontje heeft toen tegen zijn moeder gezegd dat hij ook met mij ging trouwen, de keer daarna dat hij kwam was het helemaal mis. Vanaf dat moment mag ik niks meer en kan ik niks meer goed doen bij hem.

De band tussen mijn man en zijn ex is niet echt geweldig, na bijna 5 jaar werkt ze ons nog behoorlijk vaak tegen. Zolang wij doen wat zij wil gaat het heel goed. Maar na 5 jaar hebben we daar niet echt zin meer in. Zijn ex en ik zien elkaar niet vaak maar kunnen wel door 1 deur verder.

Ik had altijd gehoopt dat het beter zou worden als wij samen een kindje zouden hebben maar dat is niet echt zo. Ik besef nu nog meer dat ik voor zijn zoontje nooit zal voelen wat ik voor ons zoontje voel.

Ik vraag me heel erg af of anderen het ook zo beleven of dat het misschien toch aan mij ligt.

Kus Syl
 
Hoi Syl,
Het verbaasd me een beetje dat niemand heeft gereageerd op dit berichtje, volgens mij zijn er inderdaad best een aantal stiefmama's hier.
Ik ben er in ieder geval wel één. Mijn stiefzoontje is 6 en een heel leuk joch. Maar de hele omgangsregeling/situatie is alles behalve makkelijk verlopen en is nog steeds niet optimaal. Het lijkt me heel leuk om over dit soort dingen te kletsen maar ik denk niet dat hier de beste plek is, stel dat er iemand mee leest die de situatie herkent. Misschien dat er daarom niemand heeft gereageerd.
Ik heb eerder wel eens iets op het forum erover verteld maar dat zat me dan toch niet echt lekker, ik heb me dan ook voorgenomen dat niet meer te doen.
Stuur me anders een mailtje en dan wil ik je best het één en ander vertellen. nicolekerstholt@hotmail.com (weinig subtiel emailadres: I know!).
Groetjes Nicole
 
Hallo,

Ik ben nu 30 weken zwanger van mijn eerste kindje. Mijn vriend  heeft al twee dochters. 1 van 4 en 1 van 7.
Toen ik mijn vriend leerde  kennen was zijn jongste dochter nog maar een paar weken oud. Dat is een heel verhaal, maar hij is weg gegaan bij zijn vrouw (ze waren getrouwd en hadden een relatie van 17 jaar)  en wij zijn verder gegaan.
Zijn jongste dochtertje weet dus eigenlijk niet beter dan dat ze geen papa thuis heeft wonen. Maar de oudste. Poeh poeh, dat is een ramp geweest.Zij was toen 3 jaar, maar die kleine meid wist wel wat er aan de hand was. De ex van mijn vriend kon mij wel schieten (nu nog hoor) en zette die oudste heel erg tegen mij op. Dat ik niet lief was en dat het mijn schuld was dat papa niet meer thuis woonde enzo.
Die meid heeft zich werkelijk 2 lange jaren tegen mij afgezet. Ik zag vreselijk op tegen de weekenden dat ze kwam. Ik zag er naar uit als ze weer weg ging. (dat klink vreselijk, ik weet het, want zij kon er ook niks aan doen) Mijn vriend en ik kregen er veel ruzie om en daardoor voelde ik mij ontzettend alleen die weekenden. Hij was dan lekker aan het knuffelen met z'n dochter en ik moch er niet eens naar kijken, laat staan erbij komen. De jongste was er de weekenden nog niet bij, want dat wou zijn ex niet. Dat was HAAR meisje en die mocht pas komen als ze groter was.
Na twee jaar begon de oudste te veranderen. Ze werd liever en mijn geduld werd beloond denk ik.
De jongste kwam toen ook mee en die was helemaal weg van mij. Ze trok nog meer naar mij toe dan naar haar vader.
De band tussen de ex van mijn vriend en mij is vreselijk. Ze is wel eens aan de deur geweest en het liep bijna op een vechtpartij uit. Ik ben weggelopen naar binnen toe en heb de eer aan mezelf gehouden. Zij is natuurlijk gekwetst dat ze in de steek is gelaten na 17 jaar. Dat snap ik ook wel, maar ze mag de kinderen daar niet voor inzetten. De band tussen mijn vriend en zijn ex was met vlagen wel eens goed en dan weer heel slecht en begon ze meteen te dreigen met de kinden. Tot vorig jaar: Toen kregen we ook onenigheid over de zomervakantie. Zij wou een bepaalde tijd op vakantie en wij moesten daar in tegemoed komen. Dat lukte niet voor ons en toen begon het gelazer. Sinds vorig jaar juli hebben wij die meisje niet meer gezien en houd ze ze weg.
Nu ze ook heeft gehoord dat ik zwanger ben is het helemaal mis in haar hoofd.
Die meisjes missen hun papa enorm natuurlijk en andersom, maar dat schijnt zijn ex niks te doen ofzo. Ik had mijn trots opzij gezet en aan de kinderen gedacht.

Zo een heel vehaal.
Ik hoop dat het snel beter gaat bij jullie en zoals je ziet: Je bent niet de enige.
 
Hallo,

Ik zal me even voorstellen. Ik ben Lieve en ben 28 jaar. Ik heb al 4 jaar een relatie met een partner die 12 jaar ouder is en ook al twee kids uit een vorig huwelijk heeft. Het is een jongetje van 5 en een meisje van 8. De kids ken ik pas 1jaar. Daar hebben we mee gewacht om verschillende redenen en met name omdat de echtscheiding nog niet rond was. En we bang waren dat de ex ze tegen mijn vriend zou gebruiken!!! (heel ingewikkeld en te lang verhaal om uit te leggen!!!!!!!)

De relatie tussen mij en de kinderen is geweldig goed. Ik heb soms het idee dat ze het bij mij  prettiger vinden als bij hun eigen moeder. Ik vind het wel moeilijk om streng op te treden. Nu na de vakantie ben ik wat zekerder geworden. Misschien komt het omdat ik zelf nog geen kinderen heb en me daar onzeker door voel.

Ik voel me ook onzeker door de relatie tussen mijn vriend en zijn ex vrouw. Zij gaan op een normale manier met elkaar om. Opzich is dat hel fijn en met name voor de kids. Maar ik vind dat raar. Ze kunnen gewoon over dingen  praten aan de telefoon!! Niet lang of zo maar dingen die zijn gebeurd in een weekend of zo!! Eigenlijk heel zakelijk. En dat is ook typerend voor hun huwelijk geweest. heel zakelijk. Geenaffectie. iest wat er in onze relatie wel is!!!!

Ik heb ook het gevoel dat ik me pas beter voel als ik zelf ook een kindje heb! Iets waar ik enorm naar uit kijk. Maar ook daar moet ik nog op wachten omdat er in het convenant dingen zijn bepaald, financieel waardoor wij nu geen huis kunnen kopen en nu gehuurd zitten. Ik heb daardoor plaats en geld gebrek om een baby te kunnen verwelkomen. Ik heb het gevoel dat mijn toekomst van haar af hangt. Want als dit allemaal niet zo geregeld was, was ik nu druk aan het klussen hoor, geloof me maar!!!!!!!

We hebben na de vakantie besloten om volgend jaar juni te stoppen met de pil en er ook voor te gaan!! Ben benieuwd hoe de reacties zullen zijn. Zowel van ex als van kids.

Sorry als ik van de hak op tak spring. Ben niet zo goed in lange verhalen opschrijven!!!

Liefs Lieve!!
 
Hallo,

Wat een verrassing zeg, ik had helemaal geen reacties meer verwacht. Wat fijn dat jullie ook wat willen vertellen over jullie ervaring! Zo te zien ben ik zeker niet de enige en zo te lezen gaat het dan bij ons toch nog redelijk soepel.

Nicole, wij zijn inmiddels hele verhalen aan het mailen, gezellig.

Yvette, spannend hoor, jullie eerste kindje samen op komst. Nog even en dan is het zover. Weten jullie ook wat het wordt?
Jeetje ook moeilijk voor je vriend dat hij zijn jongste dochtertje in het begin niet mee heeft mogen nemen. Ik kan me er van haar kant ook wel een beetje iets van voorstellen hoor, ik zou er al niet aan moeten denken om mijn zoontje van 15 maanden mee te moeten geven, laat staan een kleine baby.

Heftig hoor dat de oudste zo tegen je is opgezet. Wij hebben het idee dat dat bij ons ook gebeurd is. De eerste 2 jaar ging het juist heel goed totdat wij trouwplannen hadden en zijn zoontje tegen zijn moeder zei dat hij ook met mij ging trouwen. Toen is het omgeslagen en deugde er niks meer aan mij. En alles zodat mijn man het niet kon zien. Mij slaan en wegduwen zodra mijn man even wegliep en gauw op schoot kruipen bij mij als mijn man weer terugkwam.

Wat verschrikkelijk dat zijn dochtertjes nu niet meer mogen komen zeg! Hebben jullie ooit een rechtzaak overwogen? Ik hoop dat er snel verandering in komt want ze worden al zo snel groot.

Lieve, wat knap dat jullie het zolang rustig aan hebben gedaan. Ik zou dat niet kunnen hoor. Wel fijn dat het tussen jou en de kinderen zo goed gaat. Mijn man zijn zoontje wilde in het begin ook altijd hier blijven. Hier was er rust en regelmaat en bij hem thuis dus helemaal niet. Ik was ook altijd erg onzeker over hoe ik het allemaal deed, vooral omdat mijn schoonouders er steeds iets van zeiden als ze iets niet goed vonden gaan. Het gekke is dat ik nu ik zelf moeder ben heel erg zeker van mezelf ben als het om opvoeding gaat.

Mijn man en zijn ex gaan ook heel zakelijk met elkaar om. Verder dan over het kind spreken zij ook niet echt met elkaar. Ik ben wel blij dat ze niet hele dikke maatjes zijn nog, dat zou ik echt moeilijk vinden.

Gelukkig hebben wij wel een huis kunnen kopen. We hebben alleen wel behoorlijke maanlasten (woning, alimentatie voor ex en kind, kinderopvang) en ik ben sinds een jaar ook part time gaan werken in plaats van full time.
We willen nu dus een tweede kindje van ons samen en laten ons niet remmen door onze financiele situatie (elke maand komen we toch wel iets tekort).
Het zal vast wel goedkomen op den duur.
Ik hoop dat er bij jullie snel verbetering in komt en dat je snel zwanger zult raken.

Liefs,

Syl
 
He Syl,

Ja, mijn vriend is naar een advocaat gestapt en moest een bewijs van onvermogen inleveren. Het suddert wat aan, maar het is nog lang niet goed. We moeten allimentatie betalen aan de kinderen en ook aan haar. Ze hebben het over 800 euro per kind. Ik weet niet waar ze het vandaag halen, maar dat kunnen we noot betalen. Reken maar uit wat we nog zouden moeten betalen, want mijn vriend vertikt het om dat te betalen en we hebben dus nog niks voldaan. Slik.....
Het is hoog opgelopen en steken onszelf in de schulden zo.
Hopelijk komen we er snel uit.

Je vraagt of wij weten wat het wordt: Ja, wij krijgen een jongetje.
 
Syl,

Trouwens, zijn jullie nou bezig voor een tweede of niet?
Je hebt een kindje van 15 maanden, maar kan niet uit je v erhaal opmaken of er een tweede op komst is?

Groetjes Yvette
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan