Kinderwens-twijfels

D

Disneyprinses

<p>Hi lieve dames, heren en anderen :) <br /><br />Voor de concrete vraag: scrol naar beneden haha!Mijn verhaal in ’t kort vind je hieronder.</p><p>Mijn partner en ik zijn komend jaar 5 jaar samen.<br />Ikzelf heb nooit, voor zover ik weet, een diepgewortelde kinderwens gehad maar wel enigszins rammelende eierstokken bij kids van kennissen, vrienden et cetera. Mijn partner daarentegen heeft een periode gehad waarin hij bleef aangeven heel graag kinderen te hebben.</p><p>We zijn allebei 27 dus je zou zeggen tijd genoeg, maar ik ben ook een ontzettende planner ? Bijvoorbeeld in december alvast stoppen met de pil en starten met foliumzuur, ook omdat ik verwacht dat ‘normaal zwanger worden’ niet zo makkelijk zal gaan wegens erectiestoornissen (en ik weet natuurlijk ook (nog) niet of mijn lijf helemaal oké is, je weet maar nooit). Dan is mijn lijf er in ieder geval klaar voor mocht het zo ver zijn, ook al duurt dat enkele jaren bijvoorbeeld.</p><p>Daarnaast is het gewone leven dit en volgend jaar natuurlijk ook een beetje chaos: corona, man werkt onregelmatige diensten en ik wil volgend jaar een studie gaan doen, deeltijd. Nu is dat laatste makkelijk(er) te plannen ook mét zwangerschap en baby’s, maar alle bovenstaande zaken wegen mee en op dit moment twijfelen we allebei weer of we überhaupt aan kinderen willen beginnen.  <br />Zoiets hoeft natuurlijk niet komend jaar, maar die kinderwens is wel iets wat me nu bezig houdt gezien kinderen tegenwoordig vaak een bewuste keuze zijn en de klok doortikt.</p><p>Mijn vraag: Hoe is jullie ervaring? <br />Was er een sterke kinderwens, alleen bij jou of bij jullie allebei? <br />Hoe kwam je/jullie erachter dat je juist wel of geen kinderen wilde(n)? <br />Hebben jullie een ‘keuze’ gemaakt, of is het spontaan gebeurd, en misschien de strikvraag: spijt, of juist niet?</p><p>Ik voel me een beetje lullig omdat mijn hoofd al plus- en minlijstjes maakt en het voelt alsof dat niet helemaal normaal is, haha! Terwijl het ook voelt alsof kinderen krijgen er gewoon bij hoort, wat tegenwoordig ook allang niet meer klopt. Help ?</p>
 
Ik herken dit wel. We hebben lang gesproken over kinderen krijgen. Ik wilde dat heel graag, maar zag ook zoveel beren op de weg. Woonruimte (appartement), werk (beiden onregelmatig), financieel (we gingen toen 4x per jaar op vakantie ver weg) en vrijheid. Dat was voor mij eerst een teken dat ik er nog niet klaar voor was. Toen 3 jaar geleden besloten te stoppen met de pil en te zien wat het ons zou brengen. Binnen een jaar geen resultaat en dat vond ik op dat moment niet zo erg, we waren er ook niet bewust mee bezig. Uiteindelijk kwam dat gevoel wel en hield ik meer mijn cyclus in de gaten. Toen ben ik gestart met een vervolgopleiding van 2 jaar. Nog steeds met het idee... we zien wel hoe het loopt nu we het in de gaten houden. Na het eerste jaar geen resultaat. Dus uiteindelijk in coronatijd toch bij de huisarts beland en doorverwezen naar het ziekenhuis. Tussen alle regelgevingen van corona door alles onderzocht en geen reden gevonden waarom ik niet zwanger zou kunnen worden van beide kanten. Nu is het 2e jaar begonnen van mijn studie en ben ik vandaag bijna 8 weken zwanger. En tuurlijk zijn er nog wat beertjes op de weg. Maar daar komt wel een oplossing voor. En ja, met corona erbij vind ik het ook extra spannend. Maar dit kindje is heel erg welkom. Plannen kun je het niet, voorbereid zijn wel. De tijd tikt absoluut door, maar je moet het niet doen omdat het een soort van normaal is. Blijf erover in gesprek, stem af wat jullie gevoel is. Dan maak je altijd samen een goede keuze.
 
Ik herken mij wel in jouw verhaal, ook ik houd ontzettend van plannen. Ondertussen ben ik moeder van een dreumes en verwacht ik de tweede. Ik kan wel alvast verklappen (wat je vast al verwacht) dat een kind verlangt dat je totaal flexibel bent ? Het loopt vaak anders dan je hoopt of verwacht, maar dan alsnog helpt het als je organisatorisch sterk bent.
Ik was 9 jaar samen met mijn man toen we besloten om 'ervoor te gaan' en wij hadden het geluk gelijk zwanger te zijn. Dit was totaal onverwacht en moesten we best wel even van bijkomen. Houd daar ook rekening mee ? 
Of we ooit echt een sterke kinderwens hebben gehad zou ik niet durven zeggen. Misschien was dit gegroeid met het verstrijken van de tijd. We waren er gewoon echt aan toe. Mooi leven gehad samen, leuke dingen gedaan, fouten gemaakt, leuke banen gehad, maar op een gegeven moment dachten we, willen we zo de rest van ons leven doorgaan of willen we meer. We kozen voor het laatste (in een notendop). Door de jaren heen hebben we wel vaker gedacht aan kinderen, maar was het nog niet het juiste moment. 
Niet alles was ideaal, we wonen klein, werk was wat onzeker, toch besloten we ervoor te gaan. Absoluut de beste keuze geweest! Ik vind het ouderschap geweldig en ben ontzettend blij. Kijk er zo naar uit om ze te zien en helpen groeien. Ik denk zelfs, we hadden er best eerder voor kunnen gaan. Je kunt je niet voorstellen hoeveel het omvat, een kindje. Een eerlijke afweging maken is mijn inziens dan ook bijna onmogelijk, omdat je niet weet waar je het over hebt, totdat het zover is.
Ik zou volledig op je gevoel vertrouwen, en je rammelende eierstokken ? 
 
We hadden het er al een tijdje over, maar m'n man wilde nog even wachten. En ineens werd hij wakker en zei, stop maar met de pil.
Ik denk dat er maar een zeer klein percentage is wat spijt krijgt van het krijgen van een kind. Ik kan het me niet voorstellen iig!
En een lijstje met voor en tegens maakt iedereen wel denk ik. Dus je bent volkomen normaal, haha! Er is ook altijd wel een reden om het uit te stellen. Werk, reizen, verhuizen of wat dan ook. Maar uiteindelijk moet je de knoop doorhakken en komt het vast allemaal wel goed. Je leven wordt anders met een kind, maar is echt niet voorbij
 
 
Bedankt allemaal voor de begrijpende reacties!
Superfijn om te lezen dat ik/wij niet de enigen zijn met twijfels hoewel dat natuurlijk ook niet raar is.
Gewoon stoppen met de pil voelt ook zo 'het maakt eigenlijk niet uit' :O Stel dat het niet gewoon gelukt zou zijn, zou je het er dan bij gelaten hebben @BeertjeVier?

@Gebruiker102, dat we twijfelen betekent niet dat we er niet achter staan: áls we aan kinderen beginnen willen we er, natuurlijk, voor zorgen dat we het kindje de beste start kunnen geven die voor ons mogelijk is. De twijfel zit 'm dan dus ook in het wanneer en hoe, niet dat het kindje ongewenst zou zijn mocht het toch gebeuren.


Ik heb van de week partner nog even getackeld: hé maat, gisteren zei je dat je het niet wilde. Hoe bedoelde je dat? Er staat inderdaad nog veel te gebeuren en de wereld is nu ook raar... En 27 is nog best wel jong.
Mijn moeder was 33 toen ze mij kreeg en is dus 'oud' maar wat is tegenwoordig oud? Heb er zelf nooit 'last van' gehad als kind, dus wat is het probleem?
De conclusie die we gezamenlijk trokken was: kinderen, ja, heel graag! Maar nog niet komend jaar, omdat we zoals ik hierboven zeg, willen zorgen dat een uk de best mogelijke start krijgt en dat is beter te organiseren als we allebei een stabiele basis hebben (en die pandemie eens opgekrast is :) )
 
Heeeel herkenbaar! Alleen was ik tot een jaar geleden nog echt duidelijk kamp: kinderen nee dankjewel.

Toen mijn broer in december met zijn vriendin aankondigde een kindje te verwachten, was mijn reactie daarop véél emotioneler dan ik had verwacht... Dus ben ik op onderzoek uitgegaan. Heb er in het afgelopen jaar heel veel over gepraat, met vrienden, psycholoog, ben naar een yoga retraite geweest... en uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik toch wel graag wil. Heel gek, na ca 20 jaar denken van niet. We zijn er dus toch voor gegaan en nu ben ik ongeveer 5 weken zwanger. Het is echt heel erg wennen, maar ik ben er uiteindelijk wel echt blij mee!
 
Ik denk dat wanneer het niet gelukt was we wel nog wat stappen met medicijnen zouden proberen maar niet tot het uiterste zouden gaan. Ik wil heel graag kinderen maar niet kostte wat kost. Want wij zijn met zn tweeën ook gewoon heel leuk samen. Maar nu komt er dus toch een kleintje, moet ik nog steeds aan wennen! Maar fijn dat je het er nog eens over hebt gehad en jullie het goed kunnen bespreken. Tegen de tijd dat jullie er echt voor gaan hoop ik dat het jullie gegund is. Jullie klinken als liefdevolle ouders die het beste met hun toekomstige kind voor hebben.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan