kindje overleden

Jeetje... ik lees echt steeds meer verhalen waarbij het later in de zwangerschap nog mis ging... Ik dacht dat als je de 12 weken grens gepasseerd was dat de kans dan wel heel klein was dat... maar ik lees nu zoveel verhalen van mensen waarbij het na die 12 weken ook nog mis ging... Pfff... Wat dat betreft is een kindje echt een wonder hè!
Hoe is het met jou dan? Heb jij het al een beetje verwerkt (voor zover dat mogelijk is)?
 
Hoi,

hier ook een verdrietige mama, ben eind maart met 22 weken bevallen van een kindje dat direct na de geboorte is overleden. Bij de 20 weken echo bleek het hartje niet goed te zijn, zodat hij nauwelijks kansen zou hebben na de geboorte, en als hij de bevalling al zou overleven,  zou hij direct een serie ontzettend zware en risicovolle hartoperaties in moeten. En als hij dat al zou overleven, zou het nooit een gezond kindje worden en zou hij niet oud worden. Wij hebben de onmenselijke keuze moeten maken om  de bevalling te laten afbreken. Inderdaad net als jij ook gewoon een bevalling met als resultaat een dood kindje. Vreselijk verdrietig. En een ontzettend intensieve tijd waarin je ineens zoveel moeilijke keuzes moet maken. Ik leef heel erg met je mee! Ik wilde graag een keizersnee omdat ik niet die hele bevalling wilde als je het voor niets moet doen. Maar dat mocht niet.  Ik zag er vreselijk tegenop maar achteraf viel de bevalling me mee, en heeft het me geholpen  om stukje bij beetje echt afscheid te nemen van ons kindje. Het leek me heel eng om een dood kindje te zien, maar toen hij eenmaal op mijn buik lag, was dat helemaal over, ik vond hem zo mooi en zo lief!

Als ik je een tip mag geven: vraag in het ziekenhuis om hand-afdrukjes en voetafdrukjes, neem ook een goed fototoestel mee  en maak foto's van je kindje. Klinkt nu misschien wat raar, maar voor mij is het nu het enige wat ik nog heb en ben er achteraf heel erg  blij mee. Het helpt  mij om af en toe even te kijken en je te realiseren dat het allemaal echt is gebeurd. Je kunt ze altijd nog weggooien als je ze niet wilt bekijken. En neem de tijd om alles te laten bezinken, en ga vooral niet te snel weer aan het werk want  het is niet niks wat je moet verwerken. Wij hebben ons zoontje laten cremeren, niet met allemaal mensen erbij, alleen wij tweetjes en ons kleine mannetje. Een beetje van zijn as heb ik in een mooi klein ashangertje die ik met een kettinkje om mijn hals kan dragen, zo heb ik hem toch nog een beetje bij me. (zie www.ashangers.nl). Wat ook kan, is een vingerafdrukje maken van je kindje en daar kunnen ze dan een hangertje van maken.

Ik wens je heel veel sterkte, dikke knuffel,
Anna
 
Je toekomstbeeld valt in één klap aan diggelen...
Ik hoop dat je veel steun en begrip uit je omgeving krijgt.

Zelf ben ik 4 jaar geleden mijn zoontje verloren na een zwangerscahp van 39 weken en 4 dagen, voldragen dus...
Ik heb me altijd groot gehouden, en loop nu bij een psycholoog omdat ik mezelf de tijd niet heb gegeven om het grote verlies een plaats te geven.
 
quote: Anna 1976 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('20-06-2008 12:29:42'));

Hoi,

hier ook een verdrietige mama, ben eind maart met 22 weken bevallen van een kindje dat direct na de geboorte is overleden. Bij de 20 weken echo bleek het hartje niet goed te zijn, zodat hij nauwelijks kansen zou hebben na de geboorte, en als hij de bevalling al zou overleven,  zou hij direct een serie ontzettend zware en risicovolle hartoperaties in moeten. En als hij dat al zou overleven, zou het nooit een gezond kindje worden en zou hij niet oud worden. Wij hebben de onmenselijke keuze moeten maken om  de bevalling te laten afbreken. Inderdaad net als jij ook gewoon een bevalling met als resultaat een dood kindje. Vreselijk verdrietig. En een ontzettend intensieve tijd waarin je ineens zoveel moeilijke keuzes moet maken. Ik leef heel erg met je mee! Ik wilde graag een keizersnee omdat ik niet die hele bevalling wilde als je het voor niets moet doen. Maar dat mocht niet.  Ik zag er vreselijk tegenop maar achteraf viel de bevalling me mee, en heeft het me geholpen  om stukje bij beetje echt afscheid te nemen van ons kindje. Het leek me heel eng om een dood kindje te zien, maar toen hij eenmaal op mijn buik lag, was dat helemaal over, ik vond hem zo mooi en zo lief!

Als ik je een tip mag geven: vraag in het ziekenhuis om hand-afdrukjes en voetafdrukjes, neem ook een goed fototoestel mee  en maak foto's van je kindje. Klinkt nu misschien wat raar, maar voor mij is het nu het enige wat ik nog heb en ben er achteraf heel erg  blij mee. Het helpt  mij om af en toe even te kijken en je te realiseren dat het allemaal echt is gebeurd. Je kunt ze altijd nog weggooien als je ze niet wilt bekijken. En neem de tijd om alles te laten bezinken, en ga vooral niet te snel weer aan het werk want  het is niet niks wat je moet verwerken. Wij hebben ons zoontje laten cremeren, niet met allemaal mensen erbij, alleen wij tweetjes en ons kleine mannetje. Een beetje van zijn as heb ik in een mooi klein ashangertje die ik met een kettinkje om mijn hals kan dragen, zo heb ik hem toch nog een beetje bij me. (zie www.ashangers.nl). Wat ook kan, is een vingerafdrukje maken van je kindje en daar kunnen ze dan een hangertje van maken.

Ik wens je heel veel sterkte, dikke knuffel,
Anna



Hoi,

Dat is ook klote zeg...ik wens jou ook nog heel veel sterkte..

Ze konden geen afdruk maken van het voetje, was te klein, maar we hebben wel foto's. Dat wou ik dus wel, want anders krijg ik er later mss spijt van dat ik geen foto's heb..Zelf gaan wij het ook laten cremeren. Met wat familie en vrienden.
Over 4 weken horen we de uitslag van de testen, want wij wouden het toch helemaal laten onderzoeken wat de oorzaak is geweest.

Het is wel ff klote ma het komt allemaal wel goed!!

Liefs Angel
 
lieve Hcangel,
door mijn vakantie heb ik niet kunnen reageren. Ik heb in januari mijn zwangerschap na 23,5 week op moeten geven, omdat mijn zoontje nierproblemen had. Vreselijk moeilijk allemaal.
HOe gaat het inmiddels met je?
Als je lotgenoten contact zoekt kan je misschien kijken bij www.lieve-engeltjes.nl Daar hebben ze allemaal maillijsten van mensen die hun kindje verloren hebben, tijdens de zwangerschap of erna. Ik heb daar heel veel steun gevonden.

Een kindje verliezen is het moeilijkste wat er is. Ook al mocht je er maar zo kort van genieten, het was al zo welkom!! Geef jezelf de tijd om het verdriet een plekje te geven. Dit heeft echt zijn tijd nodig. Je zal nooit meer dezelde worden.

liefs
Patricia mama van Bas*
 
Terug
Bovenaan