Hallo allemaal,
Wat veel herkenbare verhalen hier op het forum.
Ik wilde graag mijn verhaal vertellen.
Half december kwam ik erachter dat ik zwanger was. We waren dolgelukkig, zo blij. Ons eerste kindje was onderweg.
Na de eerste blijdschap kwam meteen onzekerheid, het zal toch allemaal wel goed gaan met ons kindje. We konden pas half januari terecht voor een termijnecho.
We hebben daar zo naartoe geleefd, we hadden er zo'n zin in, we zouden ons kindje voor het eerst zien en horen.
Opgetogen en zenuwachtig gingen wij naar het echocentrum, maar op dit nieuws hadden wij niet gerekend.
Het kindje was goed te zien, het hartje klonk geweldig, ik was 12,5 week zwanger.
Tot de echoscopiste zei dat er iets niet goed was. Een enorme vochtblaas op de plek van het buikje van ons kindje. Ik viel met een harde klap van mijn roze wolk af, het kindje leeft toch, hoe kan dit nou.
We werden doorverwezen naar de gynaecoloog, er werd een naam genoemd voor deze afwijking, ons kindje had een megablaas.
Er werd ons een vlokkentest aangeraden, hier waren geen bijzonderheden in te vinden. Gelukkig geen chromosoomafwijking.
De gynaecoloog zegt ons dat er een kans is dat het kindje toch gaat plassen. Over 3 weken weer een echo. Hij kan ons wel al vertellen dat het een jongetje is, een zoon.
Drie weken van hoop, onzekerheid en verdriet.
Op de echo van 9 februari zagen wij ons kindje weer, hij bewoog niet meer, ook het hartje was gestopt met kloppen. Wat er dan met je gebeurt is heel moeilijk te beschrijven. De grond zakt onder je voeten weg. Ik moest inmiddels 16 weken zwanger zijn maar het kindje was bij 14 weken gestopt met groeien.
Ik had mijn kindje 2 weken met me meegedragen zonder te weten dat hij dood was.
Op 11 februari werd ik opgenomen in het ziekenhuis en werd de bevalling ingeleid.
's morgens om 9.00 werden de eerste tabletten ingebracht, daarna iedere drie uur. Uiteindelijk na veel zware uren en hevige weeen, is onze zoon om 1.30 op 12 februari geboren.
Hij was zo mooi, zo compleet, 10 vingertjes, 10 teentjes, en een heel bol buikje.
Na veel kijken praten en nog eens naar hem kijken hebben wij afscheid moeten nemen van onze kleine André, vernoemd naar zijn vader en opa.
's ochtends moesten wij met lege handen naar huis, terwijl ik net bevallen was van onze zoon. Ik was en ben zo trots op hem.
Maandag 16 februari wordt ons kleine, kleine mannetje gecremeerd.
Het lichamelijke herstel van de bevalling duurt me veel te lang. Het emotionele herstel is zo zwaar, ik weet niet goed wat ik met mezelf aan moet.
Toch is er ergens al het verlangen om het opnieuw te proberen. Eerst geef ik mijn mooie kleine zoon het mooiste plekje van mijn hart en dan proberen wij verder te gaan. Hoe zwaar dat ook zal zijn.
We zullen onze kleine man zo missen en nooit vergeten
Irma
Wat veel herkenbare verhalen hier op het forum.
Ik wilde graag mijn verhaal vertellen.
Half december kwam ik erachter dat ik zwanger was. We waren dolgelukkig, zo blij. Ons eerste kindje was onderweg.
Na de eerste blijdschap kwam meteen onzekerheid, het zal toch allemaal wel goed gaan met ons kindje. We konden pas half januari terecht voor een termijnecho.
We hebben daar zo naartoe geleefd, we hadden er zo'n zin in, we zouden ons kindje voor het eerst zien en horen.
Opgetogen en zenuwachtig gingen wij naar het echocentrum, maar op dit nieuws hadden wij niet gerekend.
Het kindje was goed te zien, het hartje klonk geweldig, ik was 12,5 week zwanger.
Tot de echoscopiste zei dat er iets niet goed was. Een enorme vochtblaas op de plek van het buikje van ons kindje. Ik viel met een harde klap van mijn roze wolk af, het kindje leeft toch, hoe kan dit nou.
We werden doorverwezen naar de gynaecoloog, er werd een naam genoemd voor deze afwijking, ons kindje had een megablaas.
Er werd ons een vlokkentest aangeraden, hier waren geen bijzonderheden in te vinden. Gelukkig geen chromosoomafwijking.
De gynaecoloog zegt ons dat er een kans is dat het kindje toch gaat plassen. Over 3 weken weer een echo. Hij kan ons wel al vertellen dat het een jongetje is, een zoon.
Drie weken van hoop, onzekerheid en verdriet.
Op de echo van 9 februari zagen wij ons kindje weer, hij bewoog niet meer, ook het hartje was gestopt met kloppen. Wat er dan met je gebeurt is heel moeilijk te beschrijven. De grond zakt onder je voeten weg. Ik moest inmiddels 16 weken zwanger zijn maar het kindje was bij 14 weken gestopt met groeien.
Ik had mijn kindje 2 weken met me meegedragen zonder te weten dat hij dood was.
Op 11 februari werd ik opgenomen in het ziekenhuis en werd de bevalling ingeleid.
's morgens om 9.00 werden de eerste tabletten ingebracht, daarna iedere drie uur. Uiteindelijk na veel zware uren en hevige weeen, is onze zoon om 1.30 op 12 februari geboren.
Hij was zo mooi, zo compleet, 10 vingertjes, 10 teentjes, en een heel bol buikje.
Na veel kijken praten en nog eens naar hem kijken hebben wij afscheid moeten nemen van onze kleine André, vernoemd naar zijn vader en opa.
's ochtends moesten wij met lege handen naar huis, terwijl ik net bevallen was van onze zoon. Ik was en ben zo trots op hem.
Maandag 16 februari wordt ons kleine, kleine mannetje gecremeerd.
Het lichamelijke herstel van de bevalling duurt me veel te lang. Het emotionele herstel is zo zwaar, ik weet niet goed wat ik met mezelf aan moet.
Toch is er ergens al het verlangen om het opnieuw te proberen. Eerst geef ik mijn mooie kleine zoon het mooiste plekje van mijn hart en dan proberen wij verder te gaan. Hoe zwaar dat ook zal zijn.
We zullen onze kleine man zo missen en nooit vergeten
Irma