hallo allemaal,
vandaag had ik een telefonische uitslag van een uitstrijkje dat 3 weken geleden bij een bezoekje aan een gyn (niet mijn behandelende) wegens tusentijds bloedverlies (niks aan de hand) gemaakt was. de uitslag was goed, maar de arts vroeg wat nu het traject was ivm mijn endometriose. hij zei dat endo een voortschrijdende ziekte is (weet ik!) en dat ik ook al zou ik ivf doen altijd minder kans heb om zwanger te worden. hij benadrukte dit enkele malen. hij bedoelde het goed, maar ik heb t idee dat mijn eigen arts mij deze dingen wilde besparen om me niet depressief te maken omdat dat niet echt helpt bij zwanger worden en de strijd al zwaar genoeg is. wat had mijn eigen gyn mijn karakter goed ingeschat! ik zie t nu niet meer echt zitten en als ik er aan denk dat mijn vriend en ik misschien wel nooit kinderen zullen krijgen dringen de tranen weer aan. waar hebben we dit aan verdiend? ik heb zo veel verdriet, nu al, ik weet niet hoe ik t allemaal moet verwerken. en hoe kan ik de moed opbrengen om t elke keer weer te proberen als er misschien maar een paar procent kans is dat t lukt? ik weet wel dat ik nog van alles heb om dankbaar voor te zijn. maar dit is zo pijnlijk! het doet zo zeer.
sorry dat ik weer zo n depri stukje schrijf. jullie hebben t ook zwaar genoeg.
ik heb altijd al geweten dat ik kinderen wilde, en ook sinds jaren al t idee dat t misschien wel niet zou lukken. dit angstbeeld begint eng echt te worden.
pffff, t lucht wel op om t even kwijt te zijn. misschien maak ik over een maand of 2 maanden een afspraak met mn eigen gyn. die weet er ook meer van volgens mij. (de endoman...). ik ga met mn vriend bespreken of we niet alvast een adoptieprocedure moeten starten. dat zou me misschien wel een goed gevoel geven. ik ken mensen die twee meisjes hebben geadopteerd en ook al zijn ze al wat groter, toch zo echt een gezin. dat zou ik ook zo graag zijn...liefs, lis
vandaag had ik een telefonische uitslag van een uitstrijkje dat 3 weken geleden bij een bezoekje aan een gyn (niet mijn behandelende) wegens tusentijds bloedverlies (niks aan de hand) gemaakt was. de uitslag was goed, maar de arts vroeg wat nu het traject was ivm mijn endometriose. hij zei dat endo een voortschrijdende ziekte is (weet ik!) en dat ik ook al zou ik ivf doen altijd minder kans heb om zwanger te worden. hij benadrukte dit enkele malen. hij bedoelde het goed, maar ik heb t idee dat mijn eigen arts mij deze dingen wilde besparen om me niet depressief te maken omdat dat niet echt helpt bij zwanger worden en de strijd al zwaar genoeg is. wat had mijn eigen gyn mijn karakter goed ingeschat! ik zie t nu niet meer echt zitten en als ik er aan denk dat mijn vriend en ik misschien wel nooit kinderen zullen krijgen dringen de tranen weer aan. waar hebben we dit aan verdiend? ik heb zo veel verdriet, nu al, ik weet niet hoe ik t allemaal moet verwerken. en hoe kan ik de moed opbrengen om t elke keer weer te proberen als er misschien maar een paar procent kans is dat t lukt? ik weet wel dat ik nog van alles heb om dankbaar voor te zijn. maar dit is zo pijnlijk! het doet zo zeer.
sorry dat ik weer zo n depri stukje schrijf. jullie hebben t ook zwaar genoeg.
ik heb altijd al geweten dat ik kinderen wilde, en ook sinds jaren al t idee dat t misschien wel niet zou lukken. dit angstbeeld begint eng echt te worden.
pffff, t lucht wel op om t even kwijt te zijn. misschien maak ik over een maand of 2 maanden een afspraak met mn eigen gyn. die weet er ook meer van volgens mij. (de endoman...). ik ga met mn vriend bespreken of we niet alvast een adoptieprocedure moeten starten. dat zou me misschien wel een goed gevoel geven. ik ken mensen die twee meisjes hebben geadopteerd en ook al zijn ze al wat groter, toch zo echt een gezin. dat zou ik ook zo graag zijn...liefs, lis