A
Anoniem
Guest
Hallo allemaal,
ik moet even iets kwijt. Gisteren hebben we aan mijn schoonouders verteld dat ik zwanger ben. Nou zijn dat geen mensen die gelijk de polonaise beginnen te dansen, maar ze reageerden echt zwaar onderkoeld!
Het enige dat eruit kwam was: "Oh.....nou.....goh...." Nog niet eens "leuk" ofzo. En twee minuten nadat we het hadden verteld, hadden ze het alweer ergens anders over. Ik was echt met stomheid geslagen; het was een klap in mijn gezicht!
We hebben daar nog anderhalf uur gezeten en ze hebben niet eens gevraagd hoe ik me voelde. Na felicitaties (die er overigens ook niet waren) is dat toch het eerste dat je vraagt, lijkt me...
Ik vond het nog het ergste voor mijn vriend. Het zijn tenslotte ZIJN ouders; hij moet hier mee leven. Hij was ook echt teleurgesteld, dat kon ik wel merken. Hij denkt dat zijn ouders er toch moeite mee hebben dat we niet getrouwd zijn en dat hij dat onderschat heeft. Hij zoekt in feite nog de schuld bij zichzelf ook.
Bah, ik denk er constant aan. Misschien trek ik het me ook meer aan dan normaal omdat ik zwanger ben (hormonen he). Eigenlijk zou ik gewoon bij mezelf moeten denken: "ach, zak er lekker in", maar dat lukt me dus niet.
Ik kan mijn eigen ouders niet bellen om te klagen want die zitten in Canada en verder weet nog niemand dat ik zwanger ben. Gelukkig kan ik hier even mijn ei kwijt.
Groetjes, José (vandaag precies acht weken, jippie)
ik moet even iets kwijt. Gisteren hebben we aan mijn schoonouders verteld dat ik zwanger ben. Nou zijn dat geen mensen die gelijk de polonaise beginnen te dansen, maar ze reageerden echt zwaar onderkoeld!
Het enige dat eruit kwam was: "Oh.....nou.....goh...." Nog niet eens "leuk" ofzo. En twee minuten nadat we het hadden verteld, hadden ze het alweer ergens anders over. Ik was echt met stomheid geslagen; het was een klap in mijn gezicht!
We hebben daar nog anderhalf uur gezeten en ze hebben niet eens gevraagd hoe ik me voelde. Na felicitaties (die er overigens ook niet waren) is dat toch het eerste dat je vraagt, lijkt me...
Ik vond het nog het ergste voor mijn vriend. Het zijn tenslotte ZIJN ouders; hij moet hier mee leven. Hij was ook echt teleurgesteld, dat kon ik wel merken. Hij denkt dat zijn ouders er toch moeite mee hebben dat we niet getrouwd zijn en dat hij dat onderschat heeft. Hij zoekt in feite nog de schuld bij zichzelf ook.
Bah, ik denk er constant aan. Misschien trek ik het me ook meer aan dan normaal omdat ik zwanger ben (hormonen he). Eigenlijk zou ik gewoon bij mezelf moeten denken: "ach, zak er lekker in", maar dat lukt me dus niet.
Ik kan mijn eigen ouders niet bellen om te klagen want die zitten in Canada en verder weet nog niemand dat ik zwanger ben. Gelukkig kan ik hier even mijn ei kwijt.
Groetjes, José (vandaag precies acht weken, jippie)