<p>Hallo, </p><p> </p><p>Mijn dochter is nu bijna 5 weken oud. Ik maak me zorgen om mezelf. Ik vind mijn dochter echt prachtig en geniet er echt van als zij zo rustig ligt te slapen of van die gekke gezichten trekt. Ik kan niet wachten tot ik wat meer interactie krijg met haar. Maar op het moment vind ik het overleven. Ik kan niet zeggen dat ik nu geniet van deze dagen, ik kan echt gek worden van haar gehuil (terwijl ze eigenlijk helemaal niet zo veel huilt) en heb meerdere keren per week huilbuien dat ik niet meer weet wat ik moet doen wanneer zij moet huilen. Ofq dat ik heimwee heb naar mijn leventje voor haar. Ik mis de intimiteit met mijn partner, de vrijheid die ik had en ik had me veel meer voorgesteld bij het moederschap. Ik hou van mijn dochter maar ik voel me echt niet verliefd zoals sommige dat omschrijven. Zijn mijn huilbuien nou gewoon kraamtranen, is dit gewoon het wennen aan het nieuwe leven en komt het dadelijk wel goed als ik iets meer ritme en handigheid met haar krijg? Of neigt dit toch naar een postnatale depressie? Mijn dagen zijn alleen maar zwart en ik zou mezelf of mijn dochter nooit iets aandoen. </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Kraamtranen of postnatale depressie
- Onderwerp starter Gebruiker10181791
- Startdatum
Och wat herken ik mijzelf in jouw verhaal... ik heb er veel te lang mee doorgelopen en ik zou je adviseren gewoon eens met de huisarts te praten. Tussen kraamtranen en pnd zit ook nog zoiets als een postnatale blues. Het is heel normaal dat je moet wennen, je je niet top voelt en niet op een bubbelige roze wolk zit, maar elke dag zwart is ook niet de bedoeling!
Praat erover met je partner, maak een afspraak bij de ha en vraag hulp. Het hoort er ook soms gewoon bij, niks om je voor te schamen!! Toen ik het ‘deelde’ met anderen (ik roeptoeterde het echt niet bij de kassa van de Appie rond), kreeg ik veel herkenning en steun.
Het komt echt goed én vergeet niet... je bent pas 5 weekjes moeder, het hele bedrijf gezin moet zich nog vormen en de shitload hormonen helpen daar heus ook echt niet bij. Keep positive, maar schroom niet om hulp te vragen!!!
Praat erover met je partner, maak een afspraak bij de ha en vraag hulp. Het hoort er ook soms gewoon bij, niks om je voor te schamen!! Toen ik het ‘deelde’ met anderen (ik roeptoeterde het echt niet bij de kassa van de Appie rond), kreeg ik veel herkenning en steun.
Het komt echt goed én vergeet niet... je bent pas 5 weekjes moeder, het hele bedrijf gezin moet zich nog vormen en de shitload hormonen helpen daar heus ook echt niet bij. Keep positive, maar schroom niet om hulp te vragen!!!
Hoi lieve mama,
hier ook iemand die zich in jou verhaal herkend!
net toen ik me realiseerde dat de dagen donker en eentonig waren kreeg ik van mijn dochter haar ergste glimlach. Wauw, wat had ik dat nodig! Het aller eerste teken van tevreden zijn en liefhebben. Speciaal voor mij?
Ik vond de baby periode ook pittig. Het wennen aan een baby, een nieuw ritme, je draai vinden in het dagelijks leven en naast mama ook nog vrouw zijn. Het hoort er echt even bij. Praat er eens over met mama’s om je heen. Ze zullen je begrijpen en misschien wel kunnen helpen.
Rust je zelf ook even als je dochter lekker slaapt? En haal je lekker een frisse neus als het weer het toe laat? Neem eens de tijd voor een lange douche! Papa kan ook goed voor het meisje zorgen.
ik heb geleerd dat als ik niet voor mijzelf zorg, ik niet in staat ben om een goede mama te zijn. Denk aan jezelf, je bent het waard?
hier ook iemand die zich in jou verhaal herkend!
net toen ik me realiseerde dat de dagen donker en eentonig waren kreeg ik van mijn dochter haar ergste glimlach. Wauw, wat had ik dat nodig! Het aller eerste teken van tevreden zijn en liefhebben. Speciaal voor mij?
Ik vond de baby periode ook pittig. Het wennen aan een baby, een nieuw ritme, je draai vinden in het dagelijks leven en naast mama ook nog vrouw zijn. Het hoort er echt even bij. Praat er eens over met mama’s om je heen. Ze zullen je begrijpen en misschien wel kunnen helpen.
Rust je zelf ook even als je dochter lekker slaapt? En haal je lekker een frisse neus als het weer het toe laat? Neem eens de tijd voor een lange douche! Papa kan ook goed voor het meisje zorgen.
ik heb geleerd dat als ik niet voor mijzelf zorg, ik niet in staat ben om een goede mama te zijn. Denk aan jezelf, je bent het waard?
Herken me precies in jouw verhaal! Ik had precies hetzelfde. Gewoon naar de dokter toe gaan ik heb ook een hele lange tijd last gehad van postnatale depressie en dat is echt geen pretje
Ik denk dat het wennen is aan je nieuwe leven en dat de gevoelens die je omschrijft heel normaal zijn. Dat maakt het echter niet minder naar!
Ik geloof oprecht dat er vrouwen zijn die die verliefdheid meteen en overwegend voelen. Ik heb ze alleen nog nooit ontmoet. Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mezelf en hoor ik ook bij vriendinnen om me heen. Op een of andere manier blijft die vreemde norm bestaan dat je blij moet zijn, roze wolk moet ervaren, terwijl gevoelens van verlies en verdriet er net zo goed bij horen. Zeker als het niet goed gaat met je kindje, de bevalling zwaar was, of borstvoeding moeilijk gaat etc. Daar mogen we best wat meer over praten, dus fijn dat jij dit deelt!
Bij een postnatale depressie ben je niet meer in staat om verder te gaan en kun je niet meer goed voor je kindje zorgen. Dan zie je het echt niet meer zitten. Je voelt je meer leeg dan verdrietig. Natuurlijk is het verstandig om al eerder aan de bel te trekken mocht het deze kant op gaan.
Ik geloof oprecht dat er vrouwen zijn die die verliefdheid meteen en overwegend voelen. Ik heb ze alleen nog nooit ontmoet. Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mezelf en hoor ik ook bij vriendinnen om me heen. Op een of andere manier blijft die vreemde norm bestaan dat je blij moet zijn, roze wolk moet ervaren, terwijl gevoelens van verlies en verdriet er net zo goed bij horen. Zeker als het niet goed gaat met je kindje, de bevalling zwaar was, of borstvoeding moeilijk gaat etc. Daar mogen we best wat meer over praten, dus fijn dat jij dit deelt!
Bij een postnatale depressie ben je niet meer in staat om verder te gaan en kun je niet meer goed voor je kindje zorgen. Dan zie je het echt niet meer zitten. Je voelt je meer leeg dan verdrietig. Natuurlijk is het verstandig om al eerder aan de bel te trekken mocht het deze kant op gaan.
Heel herkenbaar! En ik denk ook inderdaad vrij normaal. Je krijgt hormonaal ook een flinke klap na de bevalling, al die hormonen zijn in 1 klap "weg" en daardoor kan je lichaam ontregeld raken. Ik ben weer Teunisbloemolie gaan slikken met magnesium ( weet niet of dat mag i.c.m. BV) en na 6 weken voelde ik me grotendeels weer mezelf!
Mijn zoontje is nu 1, de periode die jij beschrijft was voor mij net zo.. ik hield zoveel van mijn kindje, maar ik was al mijn vrijheid kwijt en kon daar weinig over praten, want "het valt toch wel mee/is toch gezellig/ is je taak en eigen keuze" enz. Enz. Het wordt langzaamaan makkelijker en rond 1 jaar werd het voor mij pas echt genieten... ik ben erachter dat ik niet echt een baby-mamma ben... al heb ik het met heel mijn hart gedaan en hou ik onwijs van mijn kindje... hou vol.. het cliché is waar... de tijd vliegt voorbij . Dus het genieten is voor jou ook om de hoek
Mijn zoontje is nu 1, de periode die jij beschrijft was voor mij net zo.. ik hield zoveel van mijn kindje, maar ik was al mijn vrijheid kwijt en kon daar weinig over praten, want "het valt toch wel mee/is toch gezellig/ is je taak en eigen keuze" enz. Enz. Het wordt langzaamaan makkelijker en rond 1 jaar werd het voor mij pas echt genieten... ik ben erachter dat ik niet echt een baby-mamma ben... al heb ik het met heel mijn hart gedaan en hou ik onwijs van mijn kindje... hou vol.. het cliché is waar... de tijd vliegt voorbij . Dus het genieten is voor jou ook om de hoek
Herkenbaar! Die eerste weken zijn ook echt even doorkomen. Bij drie maanden ging bij mij alles wat makkelijker en werd ik meer mezelf! En nu vind ik het superleuk mijn zoontje van 6 maanden!
Ik vond de eerste tien weken ongelooflijk zwaar. Ik denk dat het erbij hoort, maar dat het wel goed is om in de gaten te houden. Ik ben ook echt geen babymama. Mijn dochter wordt inmiddels bijna 2 en we genieten echt elke dag! De eerste drie maanden uit de buik heten niet voor niets het 4e trimester. Zowel voor de baby als voor jou is het ontzettend zoeken en wennen. Blijf met mensen om je heen praten, probeer soms wat voor jezelf te doen en hopelijk voel je je snel beter.