Ik herken me volledig in wat je schrijft! Ik vond het enorm overweldigend allemaal die eerste weken, de vrijheid die in één klap toch wel weg is (met name zo in het begin), weinig interactie nog en die enorme verantwoordelijkheid die ineens in je leven is (dat gevoel was mij tot de geboorte van mijn zoontje totaal onbekend eigenlijk).
Voor mij klinkt het eerlijk gezegd vrij normaal. Geen uitgesproken leuke periode, ik heb me ook wel eens afgevraagd of ik geen postnatale depressie had, maar het gevoel hoort er (voor veel mensen) wel bij - ook al zijn mensen hier over het algemeen vaak minder open over. Hormonaal zit je echt op een k*tmoment, je slaapt veel minder dan je gewend bent en je kent je eigen kindje nog niet zodanig dat je altijd goed weet waarom hij/zij huilt. Ik vond dat heel heftig - telkens als mijn zoontje wakker werd en moest huilen (niet uitgesproken veel, ook zeker niet weinig die eerste weken) kreeg ik zo'n golf van stress over me heen.
Als jij je er prettig bij voelt, kun je uiteraard altijd langs de huisarts gaan. Zij horen dit zeker vaker en kunnen je vast op een manier helpen - en verder lucht het misschien ook op het iemand "outside" te vertellen. Maar wat ik eigenlijk vooral tegen je zou willen zeggen is dat het ook héél normaal is. Wees niet te streng voor jezelf hierin, de gevoelens die je omschrijft zijn echt niet raar. Voor mij was, bleek, heel belangrijk dat ik ook tijd voor mezelf nam, al vrij snel. Dus even een uurtje of twee naar de stad, winkel in, winkel uit (en dan natuurlijk iets kopen voor de kleine, haha). Of naar de kapper, ben een keer alleen naar de bioscoop geweest, met vrienden een drankje doen of gewoon simpel een rondje buiten lopen. Als ik maar even tijd had om voor mezelf 'te zorgen'. Wat ook hielp is toch elke ochtend opstaan en direct douchen - ook al huilde mijn zoontje dan, dat was dan even jammer en daar krijgt hij niks van. Voel me een stuk beter als ik fris aangekleed de dag begin.
Hier ging het steeds beter. Vanaf een week of 10 vond ik het eigenlijk steeds leuker worden (en het eerste lachje rond 6 weken doet je echt smelten). Vanaf een maand of 4 kon ik er echt veel van genieten.
Voor mij klinkt het eerlijk gezegd vrij normaal. Geen uitgesproken leuke periode, ik heb me ook wel eens afgevraagd of ik geen postnatale depressie had, maar het gevoel hoort er (voor veel mensen) wel bij - ook al zijn mensen hier over het algemeen vaak minder open over. Hormonaal zit je echt op een k*tmoment, je slaapt veel minder dan je gewend bent en je kent je eigen kindje nog niet zodanig dat je altijd goed weet waarom hij/zij huilt. Ik vond dat heel heftig - telkens als mijn zoontje wakker werd en moest huilen (niet uitgesproken veel, ook zeker niet weinig die eerste weken) kreeg ik zo'n golf van stress over me heen.
Als jij je er prettig bij voelt, kun je uiteraard altijd langs de huisarts gaan. Zij horen dit zeker vaker en kunnen je vast op een manier helpen - en verder lucht het misschien ook op het iemand "outside" te vertellen. Maar wat ik eigenlijk vooral tegen je zou willen zeggen is dat het ook héél normaal is. Wees niet te streng voor jezelf hierin, de gevoelens die je omschrijft zijn echt niet raar. Voor mij was, bleek, heel belangrijk dat ik ook tijd voor mezelf nam, al vrij snel. Dus even een uurtje of twee naar de stad, winkel in, winkel uit (en dan natuurlijk iets kopen voor de kleine, haha). Of naar de kapper, ben een keer alleen naar de bioscoop geweest, met vrienden een drankje doen of gewoon simpel een rondje buiten lopen. Als ik maar even tijd had om voor mezelf 'te zorgen'. Wat ook hielp is toch elke ochtend opstaan en direct douchen - ook al huilde mijn zoontje dan, dat was dan even jammer en daar krijgt hij niks van. Voel me een stuk beter als ik fris aangekleed de dag begin.
Hier ging het steeds beter. Vanaf een week of 10 vond ik het eigenlijk steeds leuker worden (en het eerste lachje rond 6 weken doet je echt smelten). Vanaf een maand of 4 kon ik er echt veel van genieten.
