Hoi lieve meiden
Ik kan nu vertellen dat onze laatste ivf mislukt is. Al voor de punctie kreeg ik een onbehagelijk gevoel. Op de punctie dag werd dat nog eens versterkt dat de dame (verpleging) al haar energie richtte op de andere dame die daar voor de punctie kwam. Ze kreeg alle toeters en bellen aan verdoving en mij wilde ze met 2 paracetamol de punctie laten ondergaan, terwijl er andere afspraken waren gemaakt. Ik ben uit mijn dak gegaan en had gewoon weg moeten gaan, maar goed ik ben gebleven, heb een redelijke verdovingsspuit gehad. Er waren 20 follikles leeg geprinkt (bij de andere dame 25). Ik was al 2 weken ziek, maar de andere dame kreeg alle aandacht, want zij zou wel eens een overstimulatie kunnen krijgen (ik heb dat ook al eens gehad en zat er nu ook weer tegen aan, maar goed......) Op al mijn vragen kreeg ik geen antwoord, ik was zo blij dat mijn man terug was. Er waren 12 goede eicellen gevonden. Wij waren blij en ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Ben 2 dagen ziek geweest van de punctie, had ook eigenlijk niet moeten werken, kon geeneens een stukje lopen. Maar ik had gezegt dat ik er zou zijn, dus.... ik was er .
Op de dag van terug plaatsing kregen we te horen hoe het afgelopen is voor ons. Er was deze keer een hele slechte bevruchting, slecht 2 van de 12 en van die 2 was er maar eentje doorgedeeld. maar in ieder geval wel een terugplaatsing. Ik kon al weken geen hap eten naar binnen werken (zo ontzettend misselijk en overgeven) dus ik had er een goed gevoel over. Tot plotseling van de week alles veranderde........... ik kon weer eten verdragen en de lucht van eten viel me niet tegen. De schrik sloeg toe........ Nee, laat het goed gaan. Op de laatste vakantie dag was het over en uit. Wij hebben heel kort gehuild, maar zijn wel zo nuchter dat het voor ons over is. Ik kan geen energie opbrengen om door te behandelen. En we hebben er een punt achter gezet. We zijn ooit spontaan zwanger geworden en hopen dat het ooit nog eens gaat lukken, en als dat niet zo is, dan gaan we met ons tweetjes verder. Kinder zijn niet noodzakelijk voor ons, het had alleen wel leuk geweest. We zijn ouders van 2 overleden kindjes. Het is genoeg. Alle behandelingen hebben een groot impact op je leven, je wordt geleefd en nu willen we gewoon gaan leven, in ons eigen ritme. We willen nog wel een laatste gesprek met onze eigen gyn en dan sluiten we dit hoofdstuk af.
We zien wel hoe het verder afloopt.
Meiden, bedankt voor de reacties da afgelopen jaren.
Liefs
Lydia
Ik kan nu vertellen dat onze laatste ivf mislukt is. Al voor de punctie kreeg ik een onbehagelijk gevoel. Op de punctie dag werd dat nog eens versterkt dat de dame (verpleging) al haar energie richtte op de andere dame die daar voor de punctie kwam. Ze kreeg alle toeters en bellen aan verdoving en mij wilde ze met 2 paracetamol de punctie laten ondergaan, terwijl er andere afspraken waren gemaakt. Ik ben uit mijn dak gegaan en had gewoon weg moeten gaan, maar goed ik ben gebleven, heb een redelijke verdovingsspuit gehad. Er waren 20 follikles leeg geprinkt (bij de andere dame 25). Ik was al 2 weken ziek, maar de andere dame kreeg alle aandacht, want zij zou wel eens een overstimulatie kunnen krijgen (ik heb dat ook al eens gehad en zat er nu ook weer tegen aan, maar goed......) Op al mijn vragen kreeg ik geen antwoord, ik was zo blij dat mijn man terug was. Er waren 12 goede eicellen gevonden. Wij waren blij en ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Ben 2 dagen ziek geweest van de punctie, had ook eigenlijk niet moeten werken, kon geeneens een stukje lopen. Maar ik had gezegt dat ik er zou zijn, dus.... ik was er .
Op de dag van terug plaatsing kregen we te horen hoe het afgelopen is voor ons. Er was deze keer een hele slechte bevruchting, slecht 2 van de 12 en van die 2 was er maar eentje doorgedeeld. maar in ieder geval wel een terugplaatsing. Ik kon al weken geen hap eten naar binnen werken (zo ontzettend misselijk en overgeven) dus ik had er een goed gevoel over. Tot plotseling van de week alles veranderde........... ik kon weer eten verdragen en de lucht van eten viel me niet tegen. De schrik sloeg toe........ Nee, laat het goed gaan. Op de laatste vakantie dag was het over en uit. Wij hebben heel kort gehuild, maar zijn wel zo nuchter dat het voor ons over is. Ik kan geen energie opbrengen om door te behandelen. En we hebben er een punt achter gezet. We zijn ooit spontaan zwanger geworden en hopen dat het ooit nog eens gaat lukken, en als dat niet zo is, dan gaan we met ons tweetjes verder. Kinder zijn niet noodzakelijk voor ons, het had alleen wel leuk geweest. We zijn ouders van 2 overleden kindjes. Het is genoeg. Alle behandelingen hebben een groot impact op je leven, je wordt geleefd en nu willen we gewoon gaan leven, in ons eigen ritme. We willen nog wel een laatste gesprek met onze eigen gyn en dan sluiten we dit hoofdstuk af.
We zien wel hoe het verder afloopt.
Meiden, bedankt voor de reacties da afgelopen jaren.
Liefs
Lydia