Laatste trimester erg zwaar!

L

Lelala

<p>Dag dames,</p><p>zijn er meer dames die het laatste trimester als emotioneel het zwaarst ervaren? </p><p>Tijdens het eerste trimester had ik behoorlijke stemmingswisselingen, deze verminderde in heftigheid zo rond de 20e week en vanaf toen ging het eigenlijk best goed maar halleluja wat heb ik me vergist! </p><p>In alle hevigheid zijn hier bij 32 weken weer alle onzekerheden, woedeaanvallen, huilbuien en twijfels. Jongens wat ben ik bang voor dat meisje in mijn buik.. mijn vriend en ik liggen ook echt met regelmaat niet op 1 lijn en dat ligt meer aan mij dan aan hem.. hij kan vrij weinig goed doen en mijn onredelijkheid wisselt zich af met excuses omdat ik weet dat hij het niet verdient, ik vind het echt heel vervelend en heb echt moeite om mijn emoties onder controle te houden, vooral als ik slecht geslapen heb. </p><p>Moet mezelf soms dwingen om dingen te ondernemen met vriendinnen.. heb er eigenlijk geen zin in en verbijt me dan weer op het feit dat ik bijna mijn eigen schoenen niet aan kan krijgen en al buiten adem ben na een blokje om. </p><p>Het is 1 grote klaagzang maar ik vind zwanger zijn helemaal niet leuk ☹️ Had niet verwacht dat het vervelender kon dan het eerste trimester maar vind het lastig om om te gaan met de steeds meer aanwezige lichamelijke beperkingen. </p><p>Ik zoek een beetje herkenbaarheid.. </p>
 
Ik ben nu 30 weken zwanger en ja, het laatste trimester is lichamelijk echt wel zwaar. Ik ben zwanger van mijn tweede kindje en ik weet dat het nu elke week zwaarder wordt.. wacht maar tot je 39 of 40 weken zwanger bent ;)
Ik sta er zelf eigenlijk niet zoveel bij stil. Ja, mijn buik zit in de weg. Ja, ik slaap slechter. Ja, ik heb vaak last van mn rug en soms harde buiken. Maar t hoort er gewoon bij.
Ik geniet ook heeeel erg van het gedraai in mn buik wat steeds harder gaat en zichtbaarder wordt aan de buitenkant.. zo leuk! 
Probeer er echt niet teveel over na te denken en gewoon je dingetjes te doen! Als je ooit zwanger bent van een tweede/derde kindje is het echt nog veeeeel zwaarder omdat je al een ukje hebt rondlopen! Mijn dochter is 19 maanden, vraagt veel energie en aandacht en elke ochtend om 6.30 sta ik naast mn bed. Die relaxte eerste zwangerschap en alle vrije tijd die ik toen had mis ik wel eens. 
Echt, probeer ervan te genieten.. t is cliche, maar je krijgt echt nooit meer zoveel vrije tijd voor jezelf! Over een paar weekjes is het allemaal voorbij. En met een pasgeboren baby wordt die slapeloosheid nog 100x erger, dus probeer je daar ook bij neer te leggen.. een baby in huis is veel zwaarder dan zwanger zijn ;)
 
Heeey! Dankjewel voor je reactie, je hebt theoretisch helemaal gelijk hoor ? ik probeer het ook echt maar weet soms even niet waarvan ik dan hoor te genieten.. lijkt wel alsof het een beetje taboe is om het uit te spreken. 
Zat laatst ook te denken.. wauw je zal dit maar moeten als je al een kleine hebt ? dus voor die: chapeau! ??? Ik moet er niet aan denken ?
ondanks dat het “erbij hoort” vind ik er nog steeds niks aan. 
 
Sorry, maar ‘probeer te genieten’ is echt een heel erg vervelend advies. Je kan nu niet genieten, want alles doet pijn en kost zoveel energie. Je hebt er helemaal niks aan. Ik ben vorige zomer bevallen en heb vanaf week 30 vrijwel elke avond huilend op de bank gezeten. Het is ook gewoon niet leuk. Ik vond het echt vervelend als mensen me zeiden dat ik gewoon moest genieten. Het was ook nog eens zó heet toen.
Wat mij hielp was 2 keer per week 'zwemmen'. En daarmee bedoel ik samen met mijn man heerlijk dobberen in het plaatselijke zwembad. Daardoor word je heel licht en voel je je buik niet meer zo.
Verder moet je het helaas uitzitten. Het is niet leuk, maar het is niet anders. Maak een aftelkalender om af te strepen en probeer leuke dingen te plannen met je vriend/man. Al is het een terrasje pakken in de buurt. Praat over hoe het zal zijn als de baby er is. 
Heel veel succes nog even!
 
Heey newmom! 
Dat is een goed idee.. een aftelkalender. Is ook het enige wat ik leuk vind aan de situatie.. dat het tot z’n einde komt over niet al te lange tijd. 
Dankjewel voor je steun!
 
Ik ben nu 32 weken en vind het ook erg zwaar. Sinds ik een positieve test heb slaap ik al letterlijk 32 weken maar 3 uurtjes per nacht. Vanmorgen zat ik er helemaal doorheen en heb echt een flinke huilbui gehad?
Ik snap je heel goed dat je t zwaar vind!
 
Ik had het 2-3 weken geleden ook heeeeeel erg, ik was echt niet te genieten! Nu 32+6.
Maar toen kwam t...had toen heel veel harde buiken op m'n werk, en op aanraden van verloskundige paar dagen thuis gezeten omdat ik de kleine niet voelde door de harde buiken. En toen kwam de vermoeidheid eruit maar werd wel meer mezelf. Helaas heb ik zo'n knauw gehad, dat ik sindsdien halve dagen werken net vol kan houden (kantoorbaan) en dan rest van de dag niks kan. Ook op vrije dagen heel veel liggen. Een wasje in de wasmachine is al een overwinning. Heel moe. Maar zolang ik dus rustig aan doen wel meer mezelf. Moet erg wennen aan gas terug, valt niet mee, doe ook nog een studie naast t werk en hebben een pup (incl moeder hond). Maar rust helpt bij mij ;)
Sterkte!
 
Hoi! Ik herken je gevoel helemaal. Ik ben nu bijna 31 weken en vind het laatste trimester ook ontzettend zwaar. Lichamelijk gaat het echt nog prima, maar ‘geestelijk’ (klinkt wel erg serieus zo dat woord maargoed) zit ik er regelmatig wel doorheen. Na een dag werken heb ik helemaal nergens meer zin in, moet vaak om niks huilen en inderdaad mijn vriend.. die heeft het zwaar te verduren. Ik voel me nutteloos omdat ik voor m’n gevoel niks gedaan krijg (na werken bijv koken en boodschappen doen vind ik zoooo zwaar) en dat gevoel maakt me nog verdrietiger (natuurlijk de hormonen, maar dat maakt het gevoel niet minder echt). Ik vind het ook best vreemd, want heb de hele zwangerschap verder eigenlijk nergens last van gehad (zelfs niet het eerste trimester) en nu ineens voel ik me een labiele puber. 
Probeer ervan te genieten ga ik niet zeggen, want ik vind er persoonlijk ook vrij weinig aan het zwanger zijn. Maar wat mij wel helpt is even wat tijd voor mezelf nemen. Ik heb afgelopen week vrij genomen en ben een beetje bezig geweest met babyspullen. Dingen die we nog niet hebben gekocht, het kamertje beetje ingericht etc. Daarnaast gewoon echt super ‘saai’ een serie gekeken thuis op de bank. Normaal (lees: niet 31 weken zwanger) ben ik ook een stuk ondernemender, maar ik kwam erachter dat die verwachting van mezelf me alleen maar ongelukkiger maakte - dat gevoel van nutteloosheid dus. ‘Hoezo nutteloos? Mijn lijf maakt een f*cking baby!’ Het kostte echt even om dat tegen mezelf te kunnen zeggen zonder dat ik er een rotgevoel door kreeg, maar dit gaat nu steeds beter. Ik heb geaccepteerd dat ik nu juist behoefte had (en heb) aan ‘me-time’. Zonder vrienden, (nog) zonder baby - en dat heeft me echt geholpen deze week!
Mijn ‘advies’ dus: probeer de lat voor jezelf niet te hoog te leggen. Heb je geen zin in met vrienden afspreken? Dan doe je dat niet. Neem eens een weekje ongegeneerd echt voor jezelf en doe iets waar jij op dit moment rustig van wordt of je fijn bij voelt. Als dat in je eentje is, dan is dat zo. Punt en zonder schuldgevoel naar wie dan ook. Misschien heb je een week later dan wél weer zin om met vrienden af te spreken, zonder vervelend gevoel alsof het ‘moet’.
En wat betreft je vriend.. zoals ik al zei heb ik dat ook regelmatig de laatste tijd. Ik heb niet de gouden tip, behalve het cliché dat dit misschien voor hen (mannen/partners) deel is van de zwangerschap. Je doet het niet omdat je het leuk vindt hè, of hem helemaal stom vindt, en dat snapt hij ook wel. Ik benoem het vaak richting mijn vriend (‘sorry ik ben super onredelijk en ik weet het maar kan het niet stoppen’) en hij benoemt het ook naar mij als hij het écht vervelend vindt worden (‘ok ik ga nu wel even naar boven, goed?’). So be it nu even.
Succes met de laatste weken!! ??
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan