Ik weet dat ik al een tijd niets gepost heb alhoewel ik wel trouw alles gelezen heb. Echter is het hier allemaal zo een misere geweest.
Met 3 maanden zwangerschap bleek dat ik teveel zwangerschapshormonen aanmaakte waardoor mijn gewrichten te los waren en ik dus niet meer kon lopen. Toen kwamen zwangerschapssuiker, reumaverschijnselen en instabiele bekken erbij kijken. Mijn dagen waren verdeeld tussen bed, wc en computerkamertje met af en toe de hel van de trap afgaan om naar controles te gaan. Maar we hadden ons er doorheen gezet. Het had immers bijna 2 jaar geduurd voor we zwanger raakten en we hadden er alles voor over. Gelukkig deed onze zoon alles volgens het boekje en ging dat perfect dus dan zet je maar door en door.
Echter 24 juni waren voor mijn ellebogen bij de huisarts en ik had een afspraak voor mijn mannetje gemaakt omdat hij last had van zn bal. Niks aan de hand dachten we nog. Voor de zekerheid effe Smiddags een echo om te kijken of het een vochtophoping was.Maar toen kregen we te horen dat hij teelbal-kanker heeft en om 6 uur lag hij onder het mes en werd zijn bal verwijderd. Toen volgde een helse periode van 3 weken wachten op de uitslagen en een CT-Scan. Toen kwam klap nummer 2 want ze vonden uitzaaiingen. Meteen zijn we doorverwezen naar Daniel dehoed kliniek in rotterdam waar hij de week daarop al aan de chemo-kuren moest beginnen.
En dan stort alles in ... Van dolgelukkig genieten van de zwangerschap naar dit. Alsof de grond onder je voeten vandaan word geslagen en niet weten hoe of wat. Gelukkig hebben we veel steun gehad aan vrienden die constant voor ons klaarstonden en hielpen waar ze konden. Het ziekenhuis had thuiszorg geregeld om voor mij te zorgen terwijl hij zijn chemokuren in het ziekenhuis had. (Iedere vrijdag een dagopname en om de 2 weken een 3daagse opname.)
Inmiddels zijn de artsen erg positief en is het 90% zeker dat het na de chemo's weg is. En de uitzaaiingen waren minimaal doordat we er zo op tijd bij waren. Maar zwaar is het wel. Ben je hoogzwanger komt dit erbij. Het is zwaar hoogzwanger alleen thuis te zitten terwijl je ventje doodziek in het ziekenhuis zijn chemokuren krijgt.
Tussen alle ellende door zijn we de 8e getrouwd. Ook dit ging niet zonder slag of stoot want de vrijdag voor ons trouwen werd hij ineens enrom koortsig door een ontsteking in zijn kies en moest hij weer met spoed worden opgenomen omdat zijn lichaam het niet aankon. anderhalf uur voor ons trouwen kregen we pas het ok van het ziekenhuis dat hij genoeg bloedwaarden had om te mogen gaan en te gaan trouwen.
Vandaag ben ik precies 38 weken en de gyno heeft vandaag besloten dat ze de weeen gaan opwekken. onze zoon zal deze week geboren worden ook omdat mijn lichaam het niet meer aankan maar ook dat mijn man (wat klinkt dat leuk he) erbij kan zijn en 2 weken bij ons kan zijn voordat hij weer een lange chemokuur krijgt. Ik ben getoucheerd maar had nog geen ontsluiting dus ik krijg deze week gel toegediend die moet gaan zorgen dat ik die wel krijg en dan kunnen ze de vliezen breken en de weeen opwekken.
Het is moeilijk maar we blijven positief. Deze week zullen we eindelijk papa en mama worden en ik kan niet wachten tot ik onze zoon in de armen van mijn ventje zie. Dan zal ik echt volmaakt gelukkig zijn!!!
Ik houd jullie op de hoogte =)
Met 3 maanden zwangerschap bleek dat ik teveel zwangerschapshormonen aanmaakte waardoor mijn gewrichten te los waren en ik dus niet meer kon lopen. Toen kwamen zwangerschapssuiker, reumaverschijnselen en instabiele bekken erbij kijken. Mijn dagen waren verdeeld tussen bed, wc en computerkamertje met af en toe de hel van de trap afgaan om naar controles te gaan. Maar we hadden ons er doorheen gezet. Het had immers bijna 2 jaar geduurd voor we zwanger raakten en we hadden er alles voor over. Gelukkig deed onze zoon alles volgens het boekje en ging dat perfect dus dan zet je maar door en door.
Echter 24 juni waren voor mijn ellebogen bij de huisarts en ik had een afspraak voor mijn mannetje gemaakt omdat hij last had van zn bal. Niks aan de hand dachten we nog. Voor de zekerheid effe Smiddags een echo om te kijken of het een vochtophoping was.Maar toen kregen we te horen dat hij teelbal-kanker heeft en om 6 uur lag hij onder het mes en werd zijn bal verwijderd. Toen volgde een helse periode van 3 weken wachten op de uitslagen en een CT-Scan. Toen kwam klap nummer 2 want ze vonden uitzaaiingen. Meteen zijn we doorverwezen naar Daniel dehoed kliniek in rotterdam waar hij de week daarop al aan de chemo-kuren moest beginnen.
En dan stort alles in ... Van dolgelukkig genieten van de zwangerschap naar dit. Alsof de grond onder je voeten vandaan word geslagen en niet weten hoe of wat. Gelukkig hebben we veel steun gehad aan vrienden die constant voor ons klaarstonden en hielpen waar ze konden. Het ziekenhuis had thuiszorg geregeld om voor mij te zorgen terwijl hij zijn chemokuren in het ziekenhuis had. (Iedere vrijdag een dagopname en om de 2 weken een 3daagse opname.)
Inmiddels zijn de artsen erg positief en is het 90% zeker dat het na de chemo's weg is. En de uitzaaiingen waren minimaal doordat we er zo op tijd bij waren. Maar zwaar is het wel. Ben je hoogzwanger komt dit erbij. Het is zwaar hoogzwanger alleen thuis te zitten terwijl je ventje doodziek in het ziekenhuis zijn chemokuren krijgt.
Tussen alle ellende door zijn we de 8e getrouwd. Ook dit ging niet zonder slag of stoot want de vrijdag voor ons trouwen werd hij ineens enrom koortsig door een ontsteking in zijn kies en moest hij weer met spoed worden opgenomen omdat zijn lichaam het niet aankon. anderhalf uur voor ons trouwen kregen we pas het ok van het ziekenhuis dat hij genoeg bloedwaarden had om te mogen gaan en te gaan trouwen.
Vandaag ben ik precies 38 weken en de gyno heeft vandaag besloten dat ze de weeen gaan opwekken. onze zoon zal deze week geboren worden ook omdat mijn lichaam het niet meer aankan maar ook dat mijn man (wat klinkt dat leuk he) erbij kan zijn en 2 weken bij ons kan zijn voordat hij weer een lange chemokuur krijgt. Ik ben getoucheerd maar had nog geen ontsluiting dus ik krijg deze week gel toegediend die moet gaan zorgen dat ik die wel krijg en dan kunnen ze de vliezen breken en de weeen opwekken.
Het is moeilijk maar we blijven positief. Deze week zullen we eindelijk papa en mama worden en ik kan niet wachten tot ik onze zoon in de armen van mijn ventje zie. Dan zal ik echt volmaakt gelukkig zijn!!!
Ik houd jullie op de hoogte =)
