Hallo meiden,
Ik ben nieuw hier. Heb weleens meegelezen, maar tot nu toe nog geen topic gevonden met mensen die in dezelfde situatie zitten als ik: van onze eerste dochter (nu tweeeneenhalf) telden we na zo'n 8 maanden aan. Niets van te zeggen dacht ik zo. Toen we dus besloten dat we nog wel een tweede kindje wilden, hadden we dus ook niet gedacht dat dat een probleem zou worden. Inmiddels zijn we echter 17 maanden verder en nog steeds geen spoor van een zwangerschap te bekennen.
Inmiddels zijn we bij de gyneacoloog geweest en is er uit de echo niets bijzonders gebleken. Omdat we in ieder geval zeker weten dat we samen kinderen kunnen krijgen, heeft hij geadviseerd het nog eens een paar maanden aan te zien. Wel kan mijn man alvast zaadonderzoek laten doen. Nu zijn we alweer bijna 3 rondes verder en als uit het zaadonderzoek niets bijzonders blijkt, wil ik toch weer een afspraak maken, want ik word er een beetje moedeloos van.
Nu vraag ik me dus af of er meer meiden zijn die in een soortgelijke situatie zitten en die zin hebben om hier wat te kletsen en ervaringen uit te wisselen. Het voelt soms gewoon zo dubbel: we hebben een prachtige dochter, dus we mogen niet zeuren. Er zijn zoveel mensen die helemaal geen kinderen hebben of die op de eerste jaren moeten wachten. Maar van de andere kant zie je om je heen je vriendinnen en zussen binnen no time zwanger worden. En nu mijn dochter tweeeneenhalf is krijg je ook nog eens die vraag iedere keer naar je kop: komt er al een tweede? Mensen staan er gewoon niet bij stil dat het de tweede keer wat minder makkelijk kan gaan.
Zo, heel verhaal, maar ik hoop dus iemand te vinden die me een beetje begrijpt.
Liefs Nola
Ik ben nieuw hier. Heb weleens meegelezen, maar tot nu toe nog geen topic gevonden met mensen die in dezelfde situatie zitten als ik: van onze eerste dochter (nu tweeeneenhalf) telden we na zo'n 8 maanden aan. Niets van te zeggen dacht ik zo. Toen we dus besloten dat we nog wel een tweede kindje wilden, hadden we dus ook niet gedacht dat dat een probleem zou worden. Inmiddels zijn we echter 17 maanden verder en nog steeds geen spoor van een zwangerschap te bekennen.
Inmiddels zijn we bij de gyneacoloog geweest en is er uit de echo niets bijzonders gebleken. Omdat we in ieder geval zeker weten dat we samen kinderen kunnen krijgen, heeft hij geadviseerd het nog eens een paar maanden aan te zien. Wel kan mijn man alvast zaadonderzoek laten doen. Nu zijn we alweer bijna 3 rondes verder en als uit het zaadonderzoek niets bijzonders blijkt, wil ik toch weer een afspraak maken, want ik word er een beetje moedeloos van.
Nu vraag ik me dus af of er meer meiden zijn die in een soortgelijke situatie zitten en die zin hebben om hier wat te kletsen en ervaringen uit te wisselen. Het voelt soms gewoon zo dubbel: we hebben een prachtige dochter, dus we mogen niet zeuren. Er zijn zoveel mensen die helemaal geen kinderen hebben of die op de eerste jaren moeten wachten. Maar van de andere kant zie je om je heen je vriendinnen en zussen binnen no time zwanger worden. En nu mijn dochter tweeeneenhalf is krijg je ook nog eens die vraag iedere keer naar je kop: komt er al een tweede? Mensen staan er gewoon niet bij stil dat het de tweede keer wat minder makkelijk kan gaan.
Zo, heel verhaal, maar ik hoop dus iemand te vinden die me een beetje begrijpt.
Liefs Nola