Beste ouders,

Ik kom graag in contact met ouders waar hun kinderen het huis uit zijn en last hebben van het Lege Nest Syndroom. Ik ben benieuwd waar iedereen tegenaan loopt en wat bij ouders helpt om het lege gevoel tegen te gaan?

Ik kom graag in contact!
 
Hoi! Ik zit te googlen op lege nest syndroom en zie je berichtje. Lig op bed met tranen..Onze zoon van 20 woont sinds een maand op zichzelf. Klein uurtje rijden van ons dus dat valt mee. Hij werkt hier nog dus komt in het weekend nog wel thuis maar ik vind het behoorlijk zwaar! Vandaag z'n kamer wat opgeruimd en kleding weggedaan die hem al te klein waren en kwam spullen tegen van toen hij klein was. Pffff..

En jij? Vind je het ook zo pittig?

Groetjes,

Matz
 
Beste F, ahg jeetje. Ja zelf heb ik nog twee kleintjes die niet eens op de basisschool zitten dus bij mij is het nog lang niet aan de orde maar ik kan me zo goed voorstellen dat je hier last van hebt. Ahg ja, pff het is natuurlijk ook niet niks, het is een grote verandering. Lees jij dit en herken jij jezelf in dit verhaal en heb je mooie tips of advies? Deel hier hier! het is een kleine moeite met een grote (positieve) impact!

Ik heb voor je gekeken op Oudersvannu.nl en helaas hebben wij geen artikelen over kinderen die het huis uitgaan omdat we ons richten op kinderen tot en met de basisschool. Wel heb ik wat volgende artikelen voor je gevonden waar je eventueel iets aan kunt hebben:

Rouw om het lege nest:

Hoe wapen je je tegen het lege nest syndroom:

Als je in de stress schiet:

4 inzichten:

-Jetske
 
Hoi medelegenesters,

Onze kinderen zijn al een hele poos geleden op zichzelf gaan wonen. Toen dit net gebeurde voelde ik dit enorm diep want wie was ik nu zonder het zorgen, de beweging in huis nou ja eigenlijk alles vooral Mét de kinderen. Vanuit de keuken keek ik in de tuin en dan begon ik opnieuw met huilen want ik zag ze spelen. Het gevoel van Dit komt nooit meer terug greep me echt naar de keel. Zo intens allemaal. Ik vertel ook hier dat ik naar mijn huisarts ben gegaan. Dat heeft geholpen doordat ik er met een poz medewerker erover kon praten. Ik had eigenlijk niet meer verwacht dat het na zoveel jaren nog op kan poppen het verdriet en erin blijven hangen. Nu zijn we met ons twee...maar dan kijk ik naar mijn man en denk ik wel we zullen elkaar weer moeten activeren in een andere rol. Dit blijft een uitdaging. Ineens is het zo stil in huis.
 
Hallo, sinds 3 weken is de jongste uitgevlogen. Na 2 weken gingen we met z'n allen nog een weekje op vakantie. En nu na de vakantie komen de tranen en de paniek. Want wie ben ik nu eigenlijk? Ik hoef niet meer voor iemand te zorgen, hoef niet meer de was te verzamelen, en noem maar op. Het is leeg in huis. Mijn man en ik moeten elkaar weer ontdekken en uitvogelen wat we weer samen gaan doen. Het heeft even tijd nodig om te aanvaarden dat er een nieuw leven begonnen is. Het gezin waar we mee gestart zijn bestaat nog steeds, maar niet meer in één huis.
 
Hallo, sinds 3 weken is de jongste uitgevlogen. Na 2 weken gingen we met z'n allen nog een weekje op vakantie. En nu na de vakantie komen de tranen en de paniek. Want wie ben ik nu eigenlijk? Ik hoef niet meer voor iemand te zorgen, hoef niet meer de was te verzamelen, en noem maar op. Het is leeg in huis. Mijn man en ik moeten elkaar weer ontdekken en uitvogelen wat we weer samen gaan doen. Het heeft even tijd nodig om te aanvaarden dat er een nieuw leven begonnen is. Het gezin waar we mee gestart zijn bestaat nog steeds, maar niet meer in één huis.
Hoi,

Herkenbaar!
Ik vond en soms nog het best een moeilijk proces wat mij ook zeker heeft overvallen. Aan mijn woorden:"Dit komt nooit meer terug" kon ik zo verdrietig om raken. De beweging in huis in waar je constant nodig was ...dat valt zo ineens weg.
Hoe ga jij daarmee om? Ik begon met vrijwilligers werk en ging zelf meer werken. Plande bewust vaker iets in doordeweeks. Wat ik vooral opmerkelijk vind is dat tussenstuk met de kinderen heeft zoveel in beweging gezet dat hoe ga je nu terug naar elkaar weer vinden. Ik ben benieuwd naar hoe jij dat ziet?
 
Hoi, ik heb eigenlijk nog geen idee. Mijn partner en ik praten er veel met elkaar over. Hoe kunnen we elkaar helpen, elkaar weer te vinden en andere gespreksstof vinden. En zeker contact zoeken met mensen die in een soortgelijke situatie zitten zodat je elkaar kunt helpen en ondersteunen.
 
Onze vrienden waarbij onze kinderen gelijk mee opgroeiden zitten nu ook in de situatie dat hun kinderen het huis uit zijn. Ze voelen het niet hetzelfde en vinden het alleen maar fijn. Waren er wel aan toe zeggen ze. Zo heeft ieder een eigen proces. Ik bemerk dat ik soms vrij heftig in het verdriet kon hangen en dat overviel me dan ook onverwachts. De allereerste keer ook alleen op vakantie miste ik de kinderen enorm. Ik kies soms bewust ook om mij niet door de emoties te laten sturen. Als vrouw zit je tegelijkertijd ook vaak in je menopauze. Is ook n proces waarbij ik emotioneel anders ben.
 
Terug
Bovenaan