Hoi,
Ik kom hier nieuw, ik ben Charlene en ben 21 jaar, ik ben zwanger van mijn 2e zoon.
Mijn eerste zoon Ajani geboren 15/09/2010
is overleden op 14/11/11. Hij was heel erg ziek, alleen wat hij nou voor ziekte had hebben ze nooit kunnen vinden. Ze zijn wel nog bezig met onderzoeken.
Het was een erg sterk mannetje en ben altijd een onwijs trotse moeder geweest en wilde enkel het beste voor mijn kind. Toen hij overleed was ik al zwanger, nu ben ik 26+1 weken zwanger en bezig met de baby kamer en alles klaar maken en dit is heel zwaar en moeilijk. We hebben wel de kamers omgewisseld, wij slapen nu op Ajani's kamer. Het geeft een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik erg verdrietig en vraag ik me af hoe lang zo iets nodig heeft om een rustig plekje te geven en op het moment dat ik me zo voel dan schopt dat kleine mannetje in me en moet ik lachen. En dan voel ik me raar, mag ik lachen, kan ik lachen.
Ik ben in maart uitgerekend en kijk helemaal niet op tegen de bevalling, de bevalling van mijn 1e is prima gegaan ( 7 uurtjes niet geknipt of gescheurd) en tijdens de weeen heb ik geslapen ( geen ruggeprik).
Ik weet dat het niets zegt maar dat stelt me wel gerust.
Zijn er meer mensen die hun kindje zijn verloren en tegelijk zwanger ? Zo ja hoe hebben jullie het een plek kunnen geven?
Ik moet er wel bij zeggen dat het een heel mooi afscheid is geweest, we zijn de hele week bij hem blijven slapen in het ziekenhuis en hebben enorm veel geknuffeld, gezwommen gedouched gebadderd, papa had nog een sprookjes boek gekocht en vertelde elke dag een sprookje. Iedereen heeft afscheid kunnen nemen. Hij is in onze armen gestorven, veilig bij papa en mama.
Groetjes.
Ik kom hier nieuw, ik ben Charlene en ben 21 jaar, ik ben zwanger van mijn 2e zoon.
Mijn eerste zoon Ajani geboren 15/09/2010
is overleden op 14/11/11. Hij was heel erg ziek, alleen wat hij nou voor ziekte had hebben ze nooit kunnen vinden. Ze zijn wel nog bezig met onderzoeken.
Het was een erg sterk mannetje en ben altijd een onwijs trotse moeder geweest en wilde enkel het beste voor mijn kind. Toen hij overleed was ik al zwanger, nu ben ik 26+1 weken zwanger en bezig met de baby kamer en alles klaar maken en dit is heel zwaar en moeilijk. We hebben wel de kamers omgewisseld, wij slapen nu op Ajani's kamer. Het geeft een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik erg verdrietig en vraag ik me af hoe lang zo iets nodig heeft om een rustig plekje te geven en op het moment dat ik me zo voel dan schopt dat kleine mannetje in me en moet ik lachen. En dan voel ik me raar, mag ik lachen, kan ik lachen.
Ik ben in maart uitgerekend en kijk helemaal niet op tegen de bevalling, de bevalling van mijn 1e is prima gegaan ( 7 uurtjes niet geknipt of gescheurd) en tijdens de weeen heb ik geslapen ( geen ruggeprik).
Ik weet dat het niets zegt maar dat stelt me wel gerust.
Zijn er meer mensen die hun kindje zijn verloren en tegelijk zwanger ? Zo ja hoe hebben jullie het een plek kunnen geven?
Ik moet er wel bij zeggen dat het een heel mooi afscheid is geweest, we zijn de hele week bij hem blijven slapen in het ziekenhuis en hebben enorm veel geknuffeld, gezwommen gedouched gebadderd, papa had nog een sprookjes boek gekocht en vertelde elke dag een sprookje. Iedereen heeft afscheid kunnen nemen. Hij is in onze armen gestorven, veilig bij papa en mama.
Groetjes.