levenslust/erbovenop komen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi allemaal,

Ik ben de laatste tijd zeer neerslachtig. Ik heb al een neerslachtige aard, maar het gebeurde met mijn kindje heeft het sterker gemaakt. Ik lees hier bij dit onderwerp over het verlies van kindjes (en andere geleifden).
Mijn vraag is kom je erbovenop? Heb ik een kans om ooit nog levenslustig te zijn en blij?
Mijn huwelijk lijdt er erg onder, maar ik kan er   niks aan doen.

Eerlijk gezegd (en dit kan ik alleen hier kwijt) weet ik niet of ik ooit kinderen zal krijgen, het helpt niet als er tegen mij wordt gezegd; Kom op, je bent nog jong, je zult dit ooit vergeten (of het in ieder geval een plekje geven).

Wat ik wil zeggen is dat als ik zo doorga, mijn huwelijk zal stuklopen.
Is er een kans dat het goedkomt? En hoe moet je zoiets aanpakken? Ik heb geen zin in een psycholoog, misschien dat jullie tips voor me hebben.
Alvast bedankt,

groetjes, mama zonder kind
 
quote: siraa schreef document.write(friendlyDateTimeFromStr('18-06-2006 13:29:26'));

Hoi allemaal,

Ik ben de laatste tijd zeer neerslachtig. Ik heb al een neerslachtige aard, maar het gebeurde met mijn kindje heeft het sterker gemaakt. Ik lees hier bij dit onderwerp over het verlies van kindjes (en andere geleifden).
Mijn vraag is kom je erbovenop? Heb ik een kans om ooit nog levenslustig te zijn en blij?
Mijn huwelijk lijdt er erg onder, maar ik kan er   niks aan doen.

Eerlijk gezegd (en dit kan ik alleen hier kwijt) weet ik niet of ik ooit kinderen zal krijgen, het helpt niet als er tegen mij wordt gezegd; Kom op, je bent nog jong, je zult dit ooit vergeten (of het in ieder geval een plekje geven).

Wat ik wil zeggen is dat als ik zo doorga, mijn huwelijk zal stuklopen.
Is er een kans dat het goedkomt? En hoe moet je zoiets aanpakken? Ik heb geen zin in een psycholoog, misschien dat jullie tips voor me hebben.
Alvast bedankt,

groetjes, mama zonder kind



Lieve mama,

Ja, je komt er ooit bovenop. Maar verlies heeft tijd nodig en niemand kan jou vertellen hoeveel tijd. Vergeten zul je je kindje nooit, maar het wordt uiteindelijk wel dragelijker. Bij de één gaat dat wat sneller, bij de ander duurt dat wat langer. Hoe moeilijk het ook is, het leven gaat door.... Je zou de tijd wel stil willen zetten, maar dat kan niet.

In het begin loop je op de automatische piloot, je schiet vol op de meest "vreemde" momenten. Ook je woede en je onmacht komen vaak compleet onverwacht. Niet iedereen begrijpt dit.

Ooit zul je merken dat je onverwacht toch glimlacht.... dat je schrikt omdat je geniet van het zonnetje of van een vlinder die je ziet.... De pijn blijft, maar wordt minder scherp.

Jij en je partner zullen een manier moeten vinden om dit te verwerken. Dit doen jullie allebei op een andere manier, maar jullie hebben wel een gezamenlijk verleden. Jullie hebben allebei verdriet om het verlies van jullie kind. Al laat hij het misschien niet zo duidelijk merken, dat verdriet is er echt wel!

Je hebt misschien geen zin in een psycholoog, maar soms kan dit wel heel goed helpen het verdriet een plekje te geven. Een psycholoog oordeelt niet en dat kan je van een aantal mensen in je omgeving waarschijnlijk niet zeggen.... Het is zelfs fijn om je verdriet, je woede en je onmacht met een wildvreemde te bespreken. Iemand die je niet kan kwetsen door je gedachtes en gevoelens uit te spreken....

Lieverd, het is helemaal niet erg om hulp hierbij te zoeken. Het verlies van een kindje (hoe klein of hoe groot dan ook) is ontzettend zwaar. Dat kan je niet in je eentje verwerken.... Als je dit in je eentje doet blijf je vaak in cirkeltjes ronddraaien... je ziet er geen uitweg in. Soms kan een onbevooroordeeld iemand je die uitweg wel laten zien.

Denk er gewoon eens over na!

Heel veel sterkte, groetjes en een dikke knuffel, Nynke
 
lieve mama ik weet hoe je je voelt ik ben in noveber kyara verlooren bij 41 weeken zwangerschap nu 7 maanden geleeden en toch heb ik soms een lachg
maar ook soms een dat hoor er alemaal bij maar je moet heel veel over praaten oook probeeren om er met je man over te praaten ik dee dat in het begin oook niet maar daar na wel en nu heben we een hele sterke band wij waaren oook bijna uit elkaar en dat had ik er dus niet voor over en meisje het is helemaal niet erg om hulp te zoeken heb ik wel gehad bij mij kwam om de 14 daagen een vrouw aan huis om over kyara te praaten dat luchten mij heel erg op als ik dat had gedaan kon ik er weer even tegen aandus schaam je niet om hulp te haalen hoor het is voor je eigen dan kom je er een beetje beter boven op als je er over kan praaten het is nie niks hoor maar geloof me de zon gaat weer schijnen heb ze tyd noodig ik heb dat ook up and douns hoor maar ik kan al we alweer een beetje lachten maar heb nartuurlijk oook wel verdriet als je wil praaten kan dan mijn msn is jolandakyara@hotmail.com liefs van jolanda en kom op he kom goed lievert
 
Hai Siraa,

Ik denk dat Nynke (Mamabal)  gelijk heeft. Als een verdriet zo intens is dat zelfs een kostbare relatie als je huwelijk erdoor stuk kan lopen, is het misschien toch verstandig om dit voor te zijn en met iemand te gaan praten. Meid, in mijn vriendinnenkring lopen zowiezo al drie meiden bij een psych, gewoon door problemen (groot of klein)  uit het verleden. Daarnaast loopt er nog een aantal stellen bij een therapeut om hun relatie eveneens te redden. Er is echt niks mis mee. Ik kan me alleen heel goed voorstellen dat je het niet aan de grote klok wilt hangen. En dat hoeft ook niet. Je kunt het in alle anonimiteit ondergaan, zelfs je man hoeft het niet te weten. Mijn ouders zijn hun zoontje verloren op zijn derde verjaardag (nu 32 jaar geleden, ik was bijna 1 jaar) door een fout van het ziekenhuis. Als zij niet geholpen waren door er heel, heel, HEEL veel over te praten was hun huwelijk ook gestrand. En als twee mensen elkaar nu nodig hebben zijn jullie het samen wel. Je man heeft ook zijn verdriet, mogelijk laat hij het niet of anders blijken omdat het -helaas- nog steeds 'not done' is voor een man om bijvoorbeeld te huilen. Denk er inderdaad eens over na. Je eigen 'mind' is zo belangrijk! Je bent  iets kostbaars  verloren, zorg er alsjeblieft voor dat je niet ook jezelf gaat verliezen.

Een hele dikke knuffel en heel veel sterkte.

Anouk
 
Hoi siraa,

Ik weet niet van welke leeftijd je bent maar zelf ben ik bijna 37 en ben nu 31 wken zwanger. Ook ik heb in die negative spiraal gezeten en dacht geen kinderen meer te krijgen.
Hoe denken jullie over IVF, het is zwaar maar als jullie beide de schouders er ondersteken kunnen jullie het aan dat weet ik zeker. Bij mij is nu een ander prive probleem aan de gang, maar als ik je zo hoor zit het houden van wel goed bij jullie. Wees er blij en trots op (op je man). Mocht het echt niet lukken wbt kinderen ik weet echt zeker dat je het een plekje op den duur kan geven, dat had ik ook gedaan. Maar probeer de leuke dingen samen weer op te pakken. Vergeet niet LIEFDE overwint alles!ook al denk je zelf van niet.
Ik hoop je een beetje opgebeurd te hebben.

Groetjes mistery girl
 
halo bij mij is het nu 8 maanden geleeden dat ik kyara ben verlooren en ik kan nu weer genieten van het leeven en oook weer een beetje lachen ik heb het nu een beetje een plaatsje gegeven het blijft nartuurlijk heel je levenb bij maar dat is noramaal is je kindje mijn relatie ging ook een tydje niet goed maar door veel praaten en niet op kropen zijn we er uit gekoomen en we zijn nu weer beezig voor een broertje of zusje voor mijn kleine kyara zou zegen meid zet hem op kom goed vecht er voor je hulijk liefs jolanda als je prive wil emailen of praaten mag dat mijn email is jolanda_witte@msn.com
 
Hoi Siraa!

Ik heb afgelopen Maart mijn zoontje verloren na 41 weken zwangerschap...Ik begrijp heel goed hoe je je voelt...Het is oneerlijk en erg frustrerend. Vriendinnen om me heen hebben mooie kindjes of zijn nu zwanger. Natuurlijk ben ik echt super blij voor hen, maar toch doet het ook pijn! Ik wil dat ook! Ik zou graag weer zwanger willen worden, omdat ik na die 9 maanden zwangerschap echt toe ben aan een kindje om voor te zorgen. Een nieuw kindje zou natuurlijk nooit de plaats innemen van ons eerste kindje, maar een broertje of zusje zou erg welkom zijn. Gelukkig kan ik er wel heel goed met mijn man over praten, maar een vrouw beleefd de dingen toch anders...Misschien is dat ook bij jullie het geval! Dat kun je elkaar ook niet kwalijk nemen, maar soms is het misschien moeilijk elkaars gevoelens te begrijpen. Ik zelf ben ook nog niet met een psycholoog gaan praten, omdat ik vind dat wij ons er best goed door heen slaan..Maar er zijn ook momenten dat ik neerslachtig ben. Komen die momenten in de toekomst steeds vaker, zal ik toch proffesionele hulp gaan zoeken, denk ik!

Heel veel sterkte met het verlies van je kindje en ik hoop dat je je snel beter gaat voelen...zelf en in je relatie!!!!
 
Hoi,

dank voor jullie reacties.
Ik weet dat ik niet de enige ben, maar toch. Er is een gevoel dat ik niet van me af kan schudden, er was ook zoveel meer aan de hand tijdens de zwangerschap, dat het moeilijker maakt om het te verwerken.
Nu ben ik zwanger en ik ben werkelijk doooodsbang voor een miskraam, een gemiste abortus, zoals de eerste keer. Ik ben echt bang, ik voel me alsof ik in een donker en diep gat zit, er is geen licht en ik ben alleen met mijn angst.
Ik weet het, ik zal naar een psycholoog moeten eigenlijk, maar die mensen irriteren mij mateloos. Zoals ze daar zitten en vragen stellen, met als eindresultaat dat ik ontdek dat zij er ook niks aan kunnen doen. Je moet het zelf zien te verwerken.
(ik bedoel niemand te kwetsen).

Over een paar dagen weet ik meer, maar deze situatie wens ik niemand toe.
Ik heb nog steeds geen levenslust.

Overigens, mag ik vragen aan Brig en Anna waardoor jullie precies een kind bij 40 of 41 weken hebben verloren, als het verder gezond was? Lag het aan het ziekenhuis of zo? Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik het vraag.

Groetjes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan