lijkt het zo , of is het gewoon zo ???

[ANONYMOUS_USERNAME]

soms krijg ik het gevoel hier ,

dat mannen echt als klunzen nietsnutten worden afgeschilderd ,
komt dat nou om dat jullie denken het voorecht te hebben zwanger te zijn ?

ja ik weet het ik gooi een bommetje .

heb eigelijk een beetje genoeg van dat gezeur ,sloof me uit tot en met , heb helemaal geen problemen thuis , kan super overweg met mijn vrouw .

en geef haar het gevoel dat ze bij mij terecht kan ,
en dat gaat hartstikke goed !
heb me verdiept in de materie zwanger zijn .

alleen ik denk dat wel meer mannen zo zijn ,
maar iets in mijn gevoel zegt mij , dat daar verschrikkelijk misbruik van gemaakt wordt en dat dat weer tot onodige ruzie's lijdt .

of is het gewoon zo dat het merendeel van de mannen niet de moeite neemt wat een vrouw meemaakt , en echt lomp zijn .

hoe denken jullie nou eigelijk over je eigen man /vriend ???

doet tie het goed , of begrijpt tie er echt geen bal van ?


ja ik weet het ben erg , maar hou wel van een discussie

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ha die Jaap

Ook ik ben even aan het buurten vanaf een ander forum. (geen zorgen, zal lief voor je zijn) Ik zal me eerst even voorstellen:

Ik ben Annet 21, getrouwd met een lieverd van 29, in ronde 7 voor onze eerste baby.
Mijn man is echt een lieverd hoor, en hij probeert zijn best te doen zich niet aan mijn gebabbel te irriteren, maar feit blijft dat ze me hier veel beter begrijpen dan hij. Nou moet ik zeggen dat jij wel heel erg betrokken bent, ik vraag me af of er zoveel meer mannen zijn die dat ook doen. Maar goed, soms is hij wel een beetje een boer hoor. Hij begrijpt me niet altijd, maar is dan ook niet zo extravert als ik. Ligt dus een beetje aan ons allebei. Verder weet ik niet hoe het hier is, maar op het 'zwanger worden' forum, praten wij niet naar over onze mannen. Allleen dat ze zo lief zijn enzo. (meen ik serieus, is geen geintje, hoewel het wel zo lijkt)

Hoop dat je zoiets bedoelde
liefs wondernetje

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Jaap,

Ook ik kom van het zwanger worden forum. Ik ben Kat, 31 jaar. Mijn man en ik hebben al een zoon van ruim 2. Mijn man vind het zwanger worden en zijn maar een heel gedoe. Eigenlijk zou hij het graag zien dat zo'n baby er gewoon ineens was. Vat het niet verkeerd op, het is een schat! De eerste keer ging hij mee naar alle afspraken bij de gyn. Dat waren er 2, en beide keren voor een echo. Hij is 1 keer meegeweest naar de verloskundige, en naar de infoavond over bevallen. Ook naar de infoavond over borstvoeding. (was geweldig, want als hij me die eerste dagen niet zo gesteund had was het vast niet zo goed gelukt) Maar toen was de max bereikt. Hij heeft zich verder niet verdiept in het zwanger zijn of het bevallen. Dat vond hij niet nodig. Wel hielp hij mee met zware dingen tillen of af en toe iets in het huis (vaak na lang aandringen) Maar wat mij in die tijd het meeste gekwetst heeft was de opmerking: Het word voor mij pas reeel al ik het kan zien en vasthouden. Toch snap ik het inmiddels wel. Wij vrouwen voelen wat er binnenin gebeurd. Dus voor ons is het eerder tastbaar. Wij zijn nu bezig voor een tweede. Die we allebei graag willen. Maar manlief heeft al aangegeven dat hij het weer hetzelfde beleeft als de vorige keer. ( heb 2X een miskraam gehad. 1x voor onze zoon, en afgelopen april) En ik ervaar dat hij ook hetzelfde reageert. Maar dit keer heb ik er minder moeite mee. Ik heb het al een keer van hem meegemaakt. Ik denk dat veel vrouwen (had ik ook!) een heel romantisch beeld hebben van zwanger raken en zijn. Onze vrienden/ mannen moeten aan dat beeld voldoen. Als dat niet gebeurd zijn we teleurgesteld. Mijn man voldeed dan wel niet aan mijn droombeeld van aanstaande papa, maar hij heeft zich inmiddels ontwikkeld (direct na de geboorte al!) tot een geweldige papa! Zwanger worden en zijn is gewoon niet aan hem besteed. En daar kan ik mee leven. Ik heb mijn droombeeld gewoon ietwat bijgesteld!
Maar ik zal best toegeven dat ik best jaloers was op jouw vrouw! Geweldig om een vent te hebben die zo meeleeft!
Groetjes, Kat

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hallo jaap.

ik kom van het juli forum en heb inmiddels een prachtige dochter van 5 weken oud.
ik wilde van kleins af aan al kinderen en toen ik mijn man ontmoette was een van de eerste dingen die ik vroeg of hij kinderen wilden anders was het verspilde moeite om iets op te bouwen.
gelukkig wou hij ook net zo graag kinderen als ik.
toen we eenmaal begonnen met proberen kinderen te krijgen is het na een jaar gelukt alleen eindigde dat in een miskraam.
na twee maanden was het weer raak.
mijn man heeft me gesteund in alles heeft zelfs zijn werkdagen verandert om mee te kunnen gaan op controle.
ik heb veel rug klachten gehad en hoge bloeddruk waardoor ik niet veeel mocht doen.
mijn man ging mee boodschappen doen tillen schoonmaken in huis alles deed hij en nog voor mij.
hij gaat er ook uit s'nachts om fles tegeven verschonen.
mijn man zegt altijd wij hebben samen kinderen gewild dus ook alles wat erbij hoort.
ik weet nu ook waarom ik zoveel van hem hou.
hij kan zich heel goed in leven (soms dacht ik ben je homo ofzo)zo goed begrijpt hij mij gewoon.
ik kan ook alles bij hem kwijt.
niks is te gek.
er zijn maar weinig mannen die zo zijn.
de man van mijn zus zegt gerust kinderen leuk als ze in bed liggen en slapen en veder niet aan mij besteed.
wat heb ik een voorrecht dat mijn man anders is.
maar mannen zoals jullie zijn er niet veel vandaar.
geniet samen met je vrouw en straks van je kindje.
groetjes jacqueline

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi

hahahah, zal me niet in deze discussie mengen!! Geintje. Mijn ervaring is dat hij super lief kan zijn maar erg nuchter zo van: "het komt vanzelf...."Helaas voel je als vrouw van alles in je lichaam en wilt daar soms iets mee en dan is het erg lastig om rustig af te wachten...
Wanneer jou vrouw het prettig vind op deze manier, dan vooral zo doorgaan! Het is tenslotte zo dat je samen zwanger bent!!!

Groetjes Ineke

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Jaap,
ik heb nog weinig gezeur over mannen gezien op het forum, maar kan me voorstellen dat dat steekt als man.
Zelf heb ik helemaal niets te klagen, mijn man is extreem lief voor me. Hoewel het voor hem inderdaad nog veel minder leeft (ik ben 9 weken zwanger) doet hij zijn uiterste best. Zo kwam hij ongevraagd thuis met foliumzuur toen ik hem vroeg een zwangerschapstest te halen, erg attent! Verder wil hij graag mee naar de verloskundige, tzt naar zwangerschapsgym, en snapt ie dat ik af en toe erg moe en dus wat minder gezellig ben. Ook slaat hij even de filet americain en dergelijke over, zodat ik niet in de verleiding kom.
Ik op mijn beurt probeer dus om ondanks de moeheid en af en toe misselijkheid nog een beetje leuk te blijven en niet te gaan snauwen en grauwen om niets .
Tot nu toe allemaal prima dus. Ik denk dat het simpelweg een kwestie is van als man begrijpen dat je vrouw soms moe en onredelijk is, en als vrouw begrijpen dat het voor je man nog niet zo leeft als voor jou.
Voor mij is de reden om op het forum te zitten dat het heerlijk is om dit met 'lotgenoten' te delen, en vragen te kunnen stellen als je iets niet weet. Zeker niet omdat ik dit niet met mijn man kan delen.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi hoi,

Ik heb nog nooit over zo'n lieve man durven te dromen als ik nu heb.
Bij mijn vorige zwangerschap had ik een andere partner, nou toen stond ik er echt helemaal alleen voor. Ik had een zware zwangerschap door dat ik met zware bekkeninstabiliteit te maken kreeg. Maar meneer deed geen fliker voor me en mn ouders hebben me door die zwangerschap heen geholpen, door mijte helpen in huis en te koken, dat kon ik allemaal niet meer. Maar hij deed het ook echt niet.
Later bleek dus ook dat hij niks met de baby deed en dat ik daar ook helemaal alleen voor stond, zo dus ook als de baby 40 graden koorts had, denk maar niet dat hij zn bed uit kwam. Dus een jaar later heb ik dan ook besloten om dan ook maar echt alles alleen te doen,en ik ben bij hem weg gegaan.
Een jaar later kwam ik mn huidige vriend tegen. Toen wij elkaar ruim een jaar kenden zijn we gaan samenwonen. Hij was ook ontzettend lief voor mn dochtertje.
En nu ben ik dus 19 weken zwanger van hem. En hij doed echt alles voor me. Hij is echt ontzetten lief en bezorgd. Ik mag niet meer mee helpen in de tuin en de stofzuiger pakt hij uit mn handen.
Ik heb het echt getroffen met hem, er is een wereld voor mij open gegaan.
De kans is groot dat ik weer bekkeninstabiliteit krijg maar dit keer hoef ik me daar geen enkel zorgen over te maken.
Heerlijk zón man, hij vind het ook heel interresant en zit steeds aan mn buik om te voelen hoe de baby schopt en beweegt.
Dus ik ben erg gelukkig met mijn vriend.....

Groetjes, Ris

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ieder mens is anders... en mannen zijn ook mensen.