Lizzy, hoe gaat het?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi Lizzy,
Hoe gaat het nu? Heb je je huisarts nog gebeld? Voor mij is het nu een week geleden. Vandaag is het bloeden weer weg. Dat moest volgens de gyneacoloog ook na een week. Ik heb wel af en toe nog wat rare steken.
Ik vind het wel een slechte zaak dat huisarts en gyneacologen zo weinig informatie geven bij een miskraam. Bij een bevalling word je haast bedolven.
Veel sterkte! IK hoop dat het snel stopt!
 
Hi lieve Maria,

Wat ontzettend lief dat je naar mij informeert. Hoe is het met jou Maria? Ben je erg verdrietig?

Ik heb de huisarts nog niet gebeld. Ik had er de puf niet voor vandaag. Het lijkt er bij mij op dat het bloeden minder aan het worden is. Wel heb ik nog steeds menstruatiepijn. Had jij dat ook en is dat normaal?

Ben jij al aan het werk?

Ik heb vandaag nog niet gewerkt en voel me daar natuurlijk weer schuldig over. Ik had ineens een ontzettende downdag. Het begon eigenlijk gisteren al een beetje. Ik had nergens meer zin in en zie nu nergens de lol meer van in. Terwijl ik anders altijd zo optimistisch kan zijn. Ik hoop dat het snel wegtrekt, want ik zit mezelf in de weg.

Laat van je horen.

Liefs Lizzy.
 
Hoi Lizzy,

Ik heb al gereageerd op je andere berichtje, maar ik lees nu dat je je een beetje schuldig voelt over het niet werken. Ik werk zelf bij een groot bedrijf en we hebben dus een eigen medische dienst. Deze arts vertelde mij dat je het echt rustig aan moet doen. Ik ben na 1,5 week partime gaan werken (ik zou wel weer eens laten zien dat ik zo stevig in mijn schoenen stond) maar wat heb ik die partime dagen nodig gehad. Ik was kapot. Ik ben blij dat juist de arts me heeft afgeremd. Ik heb best last gehad van de hormonen en erg vermoeid. Het lijkt er op dat juist nu ik weer ongesteld ben geworden alle hormonen en vermoeidheid meekomen. Eigenlijk is mijn boodschap dus.... luister goed naar je eigen lichaam en forceer niets. Je mag het best even rustig aan doen.

Groetjes,

Corina
 
Hoi lieve Lizzy,
Vandaag gaat het gelukkig iets beter.
Ik kreeg dit weekend ook nog eens griep. En man en kinderen ook ziek. Ik ben gelukkig een beetje aan het opknappen. Ik voel me lichamelijk nog wel erg slap. Maar iets minder verdrietig. Ik was van plan deze week te gaan werken, maar voel me nog te zwak. Ik voelde me daar ook schuldig over, maar ben achter af toch blij dat ik niet gegaan ben. Want het gaat gewoon nog niet. Dus voel je maar niet schuldig. Het is niet niks.
Bij mij was het die 2 weken voor mijn mk ook aldoor een beetje (meestal) oud bloed. Dan weer wat meer dan weer bijna weg. Ik denk dat het wel normaal is. Maar anders als je wat meer moed hebt zal ik toch even bellen. Je voelt je dan misschien wat meer gerust.
Ik had dat gevoel verleden week ook. Dat gevoel dat je niks meer leuk kan vinden. En ook of dat gevoel weer weg zal gaan. Je weet wel dat het wel weer weg gaat, maar op dat moment voelt dat gewoon heel naar.
Heb je verder iets afgesproken met je arts over het afwachten?
Veel liefs en sterkte!

Het geeft soms troost dat er mensen zijn die een beetje weten wat je voelt.
Ik hoor wel van je.
Maria
 
Sorry Lizzy,
Ik was even in de war en dacht dat je nog op een miskraam aan het wachten was. Het spijt me heel erg voor die stomme fout van mij. Het zal wel door de hormonen komen. Maar dat is geen excuus. Nogmaals sorry!
Maria
 
Enorm bedankt voor jullie reacties. Ik ben blij te horen dat ik niet de enige ben die nog niet werkt. Bedankt Corina, ik neem je advies ter harte en neem gewoon wat meer rust. Het is ook nog geen week geleden dat het allemaal begon.

Geeft niks Maria. Ik vind het superlief dat je me zo steunt. Ik had inderdaad twee weken vóór de werkelijke miskraam al telkens wat bruinige afscheiding, soms wat meer bloedkleur. Vreselijk onzeker werd ik ervan. Ik had er van alles over gelezen en hoopte dat ik tot de categorie behoorde, waarbij het niets te betekenen had. Maar helaas... het bloeden werd heviger en de krampen te extreem. De volgende dag bleek op de echo dat het vruchtje al was verdwenen, terwijl ik twee dagen daarvoor nog het hartje op de echo had gezien en gehoord. Zo raar kan het dus lopen.

Wel heb ik gedacht dat ik misschien zelf de oorzaak van de miskraam ben geweest. Door mijn enorme gestress. Ik herkende mezelf ook niet meer terug, mijn hormonen gingen met me aan de haal, ik huilde om alles (maar ook heel erg luid, normaal deed ik alleen maar wat snikken). Ik wil dat de volgende keer toch anders gaan aanpakken. Misschien haptonomie of iets dergelijks? Hebben jullie daar ervaring mee?

Corina en Maria, heel veel sterkte voor jullie deze dagen. Fijn dat we elkaar begrijpen.
 
Hai meiden,

Allereerst natuurlijk heel veel sterkte.
Bij mij is het nu anderhalve week geleden dat ik hoorde dat het kindje niet meer leefde (na 10 weken) en afgelopen donderdag ben ik gecurreteerd. Lichamelijk voel ik me wel goed maar emotioneel nog erg onstabiel. Nu ben ik gisteren weer gaan werken en dat ging goed zolang mensen maar niet te lief tegen me zijn want dan schiet ik meteen weer vol. Nu is dat niet zo erg, maar ik wilde juist weer gaan werken om m'n gedachten wat af te leiden. Het kostte me wel heel veel energie, maar ik vond het ook prettig er weer te zijn. Alleen toen ik terug in de auto zat kreeg ik opeens een soort van schuldgevoel ten opzichte van het kindje, alsof ik het ermee tekort doe dat ik er voor koos wat voor mezelf het beste is. Ik weet dat het niet terecht is, maar ja, gevoel en verstand begrijpen elkaar niet altijd even goed.
Vandaag heb ik een vergadering waar ook een collega bijzit die erg blij zo'n 6 maanden zwanger is en dus de hele dag over d'r prachtige bolle buik zit te aaien. Ik misgun het haar natuurlijk niet, maar ik had het mezelf ook zo gegund, dus daar zie ik behoorlijk tegenop. (ik weet ook niet of zij het van mij weet, dus ben ook wel bang voor pijnlijke opmerkingen).
Wie wil mijn gedachten een tijdje stop zetten?????

Corina je bent weer ongesteld! Dusse.... Ik hoop dat je hierna weer hééél lang niet ongesteld zult zijn!

Groetjes Jacqueline
 
Hallo allemaal,
Het is soms wel moeilijk om op het moment met zwangere vrouwen geconfronteerd te worden.
Vind ik ook wel.
En even voor Lizzy,
Heel verstandig dat je toch je rust neemt. Ik doe het ook. Ik ben toch nog snel erg moe.
Je moet je niet schuldig voelen hoor. Het is echt niet jouw schuld. Er was gewoon iets mis. En dat heeft echt niet aan jouw gedrag gelegen. Ik voelde me ook vanaf het begin van mijn zwangerschap heel anders. Best wel somber en snel geirriteerd.
Je mag gewoon jezelf zijn ook met die gevoelens. Je moet maar denken het kwam door de hormonen, daar heb je niet veel invloed op.
Ik hoop dat je snel wat beter voelt.
Nou veel sterkte allemaal.
Groetjes, Maria
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan