Lizzy, hoe gaat het?

Hoi ik ben jeanette,37, kreeg van Lizzy de tip over dit forum .
Ik was nog niet zover aan het snuffelen geweest op de site.
Sinds gisteren weet ik dat het definitief over is met mijn zwangerschap, het was sinds 5 maart niet meer gegroeid en vorige week zagen we het hartje nog ,maar gisteren ook dat niet meer.
Ik moet zeggen dat ik lang niet zo verdrietig ben als vorige week, toen de gyn. botweg zei dat ik een miskraam had terwijl we een hartje zagen. de dagen daarop durfde ik nauwelijks de deur uit.
Nu denk ik vooruit, ik moet nu gewoon afwachten tot het vruchtje ,weg is en we gaan ervoor.
Vorig jaar juli, heb ik een zware operatie ondergaan om mijn sterrilisatie ongedaan te maken.
Het zou wel 2 jaar kunnen duren voor ik in verwachting zou raken, dan zou het nog de vraag zijn of het niet buitenbaarmoederlijk was(die kans is heel groot na een dergelijke operatie)
Deze zwangerschap was op de juiste plek.

Ik voel mij niet schuldig, ik ben ,ook in juli, gestopt met roken, nam geen medicijnen vanaf ik van de zwangerschap wist en slikte al vanaf de operatie zwangerschaps-vitaminen,
Dit was gewoon bad luck.

Ik was wel vanaf het begin van de zwangerschap doodmoe echt ongekend de eerste week wilde ik alleen maar slapen, ik had er een hele zware verkoudheid bij, met voorhoofdsholte ontsteking .

Ook waren al maanden mijn hormonen op hol.ik ben veel sentimenteler dan anders, beetje obstinaat(schrijf je dat zo?)

Jacqueline, hoe gaat zo ´n curretage in z ´n werk, ik heb alleen gehoord dat je onder narcose gaat,en hoe gaat het erna ga je direct weer naar huis?

Groetjes van Jeanette
 
Hoi Jacqueline,
Ik herken veel in jouw verhaal. Ook ik heb een miskraam gehad en ben na een week weer gaan werken. De eerste dagen zijn moeilijk, mensen die met je willen praten. Maar je voelt je gewoon heel emotioneel. Na enkele dagen gaat het wel beter, dan kun je je meer op je werk concentreren. Na 3 1/2 week heb ik nog een curretage gehad, was vooral geestelijk heel moe. Nog steeds eigenlijk, dus misschien ben ik ook wel te hard doorgehold. Maar ja, je kunt ook moeilijk de hele dag thuis gaan zitten toch? Tenminste, ik vind het prettiger om overdag bezig te zijn.
Ook in het stukje over die zwangere collega herken ik mijzelf. Er is nu een vriendin van mij zwanger, dat heeft ze net verteld. Ik heb het er behoorlijk moeilijk mee. Ik vind het allemaal zo oneerlijk! Ik vind ook van mezelf dat ik minder aardig ben tegen mensen, vooral tegen mensen die ik niet zo mag. Ik ben ook harder geworden heb ik het idee. Het komt omdat ik gewoon de energie niet heb, zeker niet voor dingen waar ik niet achter sta of mensen waar ik geen energie in wil steken. Nu hoop ik maar dat dit allemaal van tijdelijke aard is! Het is zo veel tegelijk allemaal wat je meemaakt he?!
Sterkte,
Sonja
 
Hai,

Het hele dagen werken bleek toch iets te voortvarend te zijn. Ik kreeg gisteren opeens pijnlijke steken in m'n buik. Dus heb ik het teruggedraaid naar halve dagen, in ieder geval deze week.
De zwangere collega durfde me bijna niet aan te kijken gisteren en deed erg haar best haar buik te verstoppen. Ik ben later naar haar toegegaan en gezegd (met bibberstemmetje) dat ik wel blij voor haar ben en het haar helemaal niet misgun. Later konden we er ook wel normaal over praten.
Sonja, het leven is inderdaad niet eerlijk en ik denk dat het heel logisch is dat je er moeite mee hebt dat je vriendin nu zwanger is. Je weet hoe triomfantelijk ze zich zal voelen, en dan weet je weer extra wat je mist. Onze tijd komt nog wel, het is ons net zo gegund als jouw vriendin en mijn collega alleen hadden we deze keer ontzettend veel pech!
Jeanette, de curretage is mij heel erg meegevallen. Ik moest om 7.15 al in het ziekenhuis zijn. Kreeg om 8 uur een pilletje om rustig te worden en werd om half 9 opgehaald voor de operatiekamer. Daar kreeg ik een infuus, werd voorgesteld aan de anesthesist en gynaecoloog en het volgende moment deed ik m'n ogen open en was het achter de rug. Dit was wel een heel emotioneel moment, opeens is het dan echt weg.
Al vrij snel kon ik terug naar de verpleegafdeling en werd m'n vriend gebeld die meteen kwam. Nog even geslapen en toen ik geplast had mocht het infuus eruit en kon ik naar huis. We zijn gewoon naar huis gaan lopen (is maar 10 minuten lopen). Lichamelijk voelde ik me best fit. Emotioneel zal het allemaal nog wel even duren, maar dat is dan maar even zo.

Groetjes Jacqueline
 
Hoi Jacqueline, bedankt voor je reactie, ik denk niet dat het nodig zal zijn, het rommelt behoorlijk op dit moment, ook ben ik nu meer gaan bloeden.
Ik hoop dat ik wel morgen in staat zal zijn om het gesprek met mijn leidinggevenden te voeren ,ik ben er n.l helemaal klaar voor.
Ik heb een aantal collega ´s gesproken en die zijn ook verbijsterd en staan volledig achter mij, dat was een welkome warme douche en gaf me vreselijk veel energie.

Tot gauw, Jeanette
 
Lieve dames, heel erg veel succes de komende periode. Ik hoor het van iedereen en zelf heb ik hun advies ter harte genomen. Neem gewoon de tijd om je lichaam en geest weer rust te geven. Dat werk komt wel. Je hoeft ook niet thuis te blijven zitten, maar maak bijvoorbeeld een lekkere wandeling, ga wat shoppen of ga bij een vriendin langs. Neem die tijd voor jezelf. Anders krijg je de klappen later extra hard of je blijft kribbig. Ik merk dat ik het toch ook echt nodig heb. Ik werk de hele week nog niet. Het kan me allemaal even gestolen worden. Ik heb genoten vandaag van het mooie weer. Yes! Dat geeft me weer moed.

Jeanette, superveel succes morgen. Laat even horen hoe het is afgelopen?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan