Hoi Marisa en anderen,
Je kunt pas een goede moeder zijn als je zelf lekker in je vel zit.
En ik kan het weten. Ook onze Sven heeft geen makkelijke start gehad. Na 3 dagen op de wereld moest hij naar het ziekenhuis omdat hij niet meer at en niet meer wakker wilde worden. Achteraf is het waarschijnlijk een buikgriepvirus geweest.
Toen hij weer thuis was, draaide zijn en ons leventje alleen maar om het eten van Sven want als hij niet zou drinken, moest hij weer terug naar het ziekenhuis.
Nadat we dat hadden overwonnen, kreeg Sven extreme buikkrampjes. Vooral 's avonds waren we alleen maar bezig om hem te troosten wat eigenlijk niet hielp want hij had zoveel pijn. Zo zielig was het. Ook wij zijn er voor bij de kinderarts geweest maar die stond ook machteloos. Een koemelkallergie was het niet en verder groeide hij goed dus de arts was uitgedacht. En daarmee word je dan naar huis gestuurd.
Wat was ik blij toen ik weer kon gaan werken. Even wat anders aan mijn hoofd dan baby's.
Sven is nooit een goede slaper geweest wat ons ook erg opbrak. Op een gegeven moment ging onze relatie er zowat aan onderdoor. We waren 's nachts ruzie aan het maken wie eruit moest om naar Sven te gaan. We gingen meten wie het meest moe was, die mocht dan blijven liggen. Toen we op dat punt beland waren, dacht ik ook: is dit het nou? Is dit nu de vreugde die je van een kind krijgt? Is dit nu waar je samen naartoe hebt geleefd? Ik heb er menig traan om laten vloeien.
Na veel praten met elkaar (man en ik) zijn we dat dieptepunt wel teboven gekomen hoewel ik het nog wel eens moeilijk vind hoor. Ik kan best begrijpen dat veel relaties niet bestand zijn tegen het krijgen van kinderen. Het legt een enorme druk op je.
Sinds kort begint Sven een beetje door te slapen wat ons weer meer ademruimte geeft. En dat merk ik meteen. Ik zit lekkerder in mijn vel en dat merkt Sven ook.
Vergeet niet dat een kindje feilloos aanvoelt als er iets aan de hand is.
Wat ik je mee wil geven: probeer een weg te vinden waarin jij je prettiger voelt en waarin Lotte ook haarzelf kan zijn. Want ik denk namelijk dat ook Lotte niet lekker in haar velletje zit (aan je verhaal te lezen). Dat die weg er naartoe misschien niet zo prettig is, moet jou niet weerhouden om hem toch in te slaan. Laat je meisje weten dat je er niet altijd voor haar kan zijn, dat ze ook moet leren zichzelf te vermaken. Ik heb dat bij Sven al vanaf heel vroeg gedaan. Dan legde ik hem in de box en ging dan wat doen. Ik begon met 5 minuutjes en bouwde dat zo op. Nu kan hij gerust een half uur of langer in de box liggen en zich vermaken. En soms begint hij wel te huilen maar dan moet hij toch eventjes wachten.
Voor wat betreft de driftbuien. Gelukkig heeft Sven die niet maar probeer te achterhalen waarom ze zo boos wordt. Is het om aandacht? Probeer haar dan af te leiden met iets waardoor ze haar boosheid vergeet. Ikzelf zou dat liever doen dan haar maar laten huilen. Want daar heb jij uiteindelijk toch meer last van.
Voor het flessenprobleem heb ik geen oplossing want ik heb zelf geen borstvoeding kunnen geven. Dus daar kunnen de andere dames je misschien beter mee helpen.
Ik wens je heel veel succes en probeer vertrouwen te hebben in je eigen kunnen. En als je het soms echt even hebt gehad, misschien is er dan iemand waar je Lotte een dagje heen kunt brengen? Daar is niets mis mee en het maakt je ook echt geen slechtere moeder. En weet je, het kan ook zo zijn dat je daarmee de negatieve spiraal bij Lotte ook doorbreekt. Wij zijn afgelopen week een paar dagen bij mijn ouders geweest en sindsdien slaapt Sven dus door. Hij was in een andere omgeving en dat heeft hem goed gedaan.
Nou, het is weer een heel verhaal geworden, ik hoop dat je er wat aan hebt.
Lieve groeten,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
Je kunt pas een goede moeder zijn als je zelf lekker in je vel zit.
En ik kan het weten. Ook onze Sven heeft geen makkelijke start gehad. Na 3 dagen op de wereld moest hij naar het ziekenhuis omdat hij niet meer at en niet meer wakker wilde worden. Achteraf is het waarschijnlijk een buikgriepvirus geweest.
Toen hij weer thuis was, draaide zijn en ons leventje alleen maar om het eten van Sven want als hij niet zou drinken, moest hij weer terug naar het ziekenhuis.
Nadat we dat hadden overwonnen, kreeg Sven extreme buikkrampjes. Vooral 's avonds waren we alleen maar bezig om hem te troosten wat eigenlijk niet hielp want hij had zoveel pijn. Zo zielig was het. Ook wij zijn er voor bij de kinderarts geweest maar die stond ook machteloos. Een koemelkallergie was het niet en verder groeide hij goed dus de arts was uitgedacht. En daarmee word je dan naar huis gestuurd.
Wat was ik blij toen ik weer kon gaan werken. Even wat anders aan mijn hoofd dan baby's.
Sven is nooit een goede slaper geweest wat ons ook erg opbrak. Op een gegeven moment ging onze relatie er zowat aan onderdoor. We waren 's nachts ruzie aan het maken wie eruit moest om naar Sven te gaan. We gingen meten wie het meest moe was, die mocht dan blijven liggen. Toen we op dat punt beland waren, dacht ik ook: is dit het nou? Is dit nu de vreugde die je van een kind krijgt? Is dit nu waar je samen naartoe hebt geleefd? Ik heb er menig traan om laten vloeien.
Na veel praten met elkaar (man en ik) zijn we dat dieptepunt wel teboven gekomen hoewel ik het nog wel eens moeilijk vind hoor. Ik kan best begrijpen dat veel relaties niet bestand zijn tegen het krijgen van kinderen. Het legt een enorme druk op je.
Sinds kort begint Sven een beetje door te slapen wat ons weer meer ademruimte geeft. En dat merk ik meteen. Ik zit lekkerder in mijn vel en dat merkt Sven ook.
Vergeet niet dat een kindje feilloos aanvoelt als er iets aan de hand is.
Wat ik je mee wil geven: probeer een weg te vinden waarin jij je prettiger voelt en waarin Lotte ook haarzelf kan zijn. Want ik denk namelijk dat ook Lotte niet lekker in haar velletje zit (aan je verhaal te lezen). Dat die weg er naartoe misschien niet zo prettig is, moet jou niet weerhouden om hem toch in te slaan. Laat je meisje weten dat je er niet altijd voor haar kan zijn, dat ze ook moet leren zichzelf te vermaken. Ik heb dat bij Sven al vanaf heel vroeg gedaan. Dan legde ik hem in de box en ging dan wat doen. Ik begon met 5 minuutjes en bouwde dat zo op. Nu kan hij gerust een half uur of langer in de box liggen en zich vermaken. En soms begint hij wel te huilen maar dan moet hij toch eventjes wachten.
Voor wat betreft de driftbuien. Gelukkig heeft Sven die niet maar probeer te achterhalen waarom ze zo boos wordt. Is het om aandacht? Probeer haar dan af te leiden met iets waardoor ze haar boosheid vergeet. Ikzelf zou dat liever doen dan haar maar laten huilen. Want daar heb jij uiteindelijk toch meer last van.
Voor het flessenprobleem heb ik geen oplossing want ik heb zelf geen borstvoeding kunnen geven. Dus daar kunnen de andere dames je misschien beter mee helpen.
Ik wens je heel veel succes en probeer vertrouwen te hebben in je eigen kunnen. En als je het soms echt even hebt gehad, misschien is er dan iemand waar je Lotte een dagje heen kunt brengen? Daar is niets mis mee en het maakt je ook echt geen slechtere moeder. En weet je, het kan ook zo zijn dat je daarmee de negatieve spiraal bij Lotte ook doorbreekt. Wij zijn afgelopen week een paar dagen bij mijn ouders geweest en sindsdien slaapt Sven dus door. Hij was in een andere omgeving en dat heeft hem goed gedaan.
Nou, het is weer een heel verhaal geworden, ik hoop dat je er wat aan hebt.
Lieve groeten,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007