Jeetje, wat een drama zeg. Ik voel met je mee zeg maar.
Ik ging 's morgens om 5 uur naar de wc en ik toen ik op de klok keek had ik zoiets van dat wordt weer niets vannacht. Ik had er wel hoop op want ik was 's avonds eindelijk mijn slijmprop verloren. Ik ben gewoon terug naar bed gegaan en heb om half 6 mijn man wakker gemaakt met de mededeling dat het begonnen was. hij ging nog even een sigaretje roken buiten en toen hij terugkwam stond ik al te dabberen, ik kreeg wee op wee. er zat maar 1 minuut tussen. Om half 7 is hij de verloskundige gaan bellen en die was er om 10 voor 7. Ik had toen 4 cm ontsluiting. danny zat nog wel vreselijk hoog en de verloskundige zei dat we het een halfuurtje aan zouden kijken en als hij niet zou zakken moest ik toch naar het ziekenhuis. dat wilde ik perse niet, want rachel was in het ziekenhuis geboren en ik wilde het heel graag thuis doen deze keer.
Op een gegeven moment zei ze dat ik moest proberen of ik nog kon plassen( dan schijnen ze makkelijker te zakken) Ik wilde nog stoer naar de wc lopen, maar viel bijna flauw tegen de deurpost zo beroerd was ik al. Ik ben gauw op een emmertje gaan plassen en terug in bed gaan liggen. de verloskundige heeft toen een 2e verloskundige gebeld en de kraamverzorgster dat ze moesten komen helpen. ( dit hoorde ik later pas, zij hadden op mijn buik moeten duwen als het niet vanzelf gegaan had) ze waren allebei te laat, want ik riep dat ik moest persen. de verloskundige zei dat kan en keek hoever ik was. ik had om half 8 al 9 cm en mocht zachtjes meepersen.
dat zachtjes heb ik niet gehoord, ik heb ook niet op persweeeen gewacht, want om 8 over half 8 had ik hem op mijn buik liggen.
Toch lijkt dit natuurlijk ideaal zo snel, maar het is ook wel een enorm geweld hoor. Je weet dan ook niet wat je overkomen is hoor.
Ik geloof alleen toch niet dat ik zou willen ruilen met degene die er zo lang over moeten doen hoor, ook niet zonder al die complicaties die jij gehad hebt.
Ben je snel opgeknapt daarna of viel dat tegen.
groetjes irene
