Ik heb niet officieel een burnout, maar voor mijn gevoel zit ik al jaren op het randje om overspannen te raken. Naast een veeleisende baan, met grote reisafstand en een dochtertje die de eerste 2 jaar van haar leven vaak ziek was (niks ernstigs, maar om de week verkouden/koorts waardoor ze niet naar de opvang mocht (coronaregels) waardoor ik dus vaak vrij moest nemen, vind ik het moeilijk tijd voor mezelf te nemen. Onze 2de is geboren in de tijd van corona en thuiswerken (feb 2021), waardoor ik het sindsdien moeilijk heb gevonden om ze (we hebben ook een zoontje van mei 2019) achter te laten. Het rare is dat ik (meestal) wel kan ontspannen als ze bij de opvang zijn, of bij oma, maar gewoon thuis bij papa vind in lastiger. Ik probeerde op zijn papa-dag altijd thuis te werken, beschikbaar te zijn tijdens de lunch, en andere drukke momenten. In eerste instantie kwam dit doordat ik het zelf soms ook lastig had op zulke momenten en dan blij was dat hij thuiswerkte en kon bijspringen. Maar nu vind ik het dus lastig om hem alleen te laten met ze, terwijl ik dat bij mijn moeder geen rpobleem vind. Op deze manier kan ik dus moeilijk iets leuks gaan doen op mijn vrije vrijdag of eens op zaterdag, ook al zegt mijn man dat het wel goedkomt.
Ik heb nu mijn baan opgezegd en hoewel ik wel met iets nieuws bezig ben (reistijd 10 min ipv 1.5 uur enkele reis), hoop ik eigenlijk dat ik nog 3 maanden in de WW kan zitten om even uit te rusten en bij te komen. Als ik vraag hoe mijn moeder dat vroeger deed als wij ziek waren, is het antwoord: ik werkte niet, dus ik had geen stress daarvan en jullie konden zolang op bed liggen als jullie wilden. Hoewel dat relaxt klinkt en ik mijn kinderen echt schatjes vind en ze ook echt niet de ergsten zijn, moet ik er niet aan denken om 24/7 huisvrouw te zijn. Werken voelt voor mij als "even eruit zijn", maar het moet dus niet teveel stress opleveren of tijd kosten. Want, 1 op 1 kan ik de kids best aan, maar als er 1 begint te huilen of klieren, kun je er donder opzeggen dat nr 2 ook snel aandacht zal gaan vragen. Dan wil ik wel eens iets schreeuwen naar ze, of hardhandig worden naar de oudste (aan armen optillen en op de gang zetten), want zonder dat vindt hij alles maar een grapje ? En die oudste kletst de oren van je kop. Af en toe heb ik echt pauze van ze nodig. Gelukkig mogen ze ook af en toe een nachtje gaan logeren bij opa en oma ☺
