Ok, hierbij je lang verwachte reactie van een man. (ik lijk wel een collectors item op deze site).
Mijn vrouw heeft de zwangerschap vanuit het boekje. Weliswaar was het wel een horror boek, maar toch. We begonnen na 8 weken weken al met overmatig overgeven...wie kon het opruimen....juist. Mijn schoonmoeder... nee hoor ik. Alle aleergieen die ik zou kunnen hebben zijn nu weg. kom maar op met de babypoep in alle kleuren.
Nee, ik heb me in het begin enorm zorgen gemaakt aangezien je als man niets anders kunt doen dan erbij staan en proberen nog wat ondersteuning te bieden. En wat ik ook deed, ik kon niet voorkomen dat ziekenhuisopname een feit was. Mijn vrouw hield zelfs geen water binnen. Bijna uitgedroogd en totaal uitgeput heeft ze twee weken in het ziekenhuis gelegen om weer op krachten te komen. Infuus, maagsonde, we hebben het mogen meemaken. Echt dramatisch voor mijn vrouw. En hoe ging het met mij? Erg rot om je vrouw daar te zien liggen en zelf geen ruk te kunnen doen. Machteloos gevoel waar ik veel moeite mee heb gehad.
Ok, eerste voorbeeld gehad. Het was niet allemaal kommer en kwel. Seks was ook practisch voorbij namelijk. Leuk met zo''n libido als ik heb. Doe je het toch lekker zelf zegt mijn vrouw is een opmerking die ik nog steeds aan het verwerken ben.
Daarnaast hebben wij een open relatie waarin wij alle gevoelens en gedachten delen met elkaar. Nou...........dat heb ik geweten. Er gaan inderdaad iets meer gedachten en gevoelens door het lijf van mijn ega door dat leuke hormoontje. Gif is het.
Maar gelukkig heeft mijn vrouw ook last van alle kwaaltjes die er maar zijn:
- Groeipijn
- Bandenpijn
- Tintelende handen, voeten en weet ik veel wat noig meer tintelt.
- Chronische moeheid (vooral als ik in de buurt ben)
- Schelden, vloeken tieren. Ze kent zelfs meer scheldwoorden dan ondergetekende.
- Schoenen niet meer aan/ uit kunnen trekken.
- etc.
Oh ja, wat is nog vervelender dan een zwangere vrouw........een verkouden zwangere vrouw. Mijn echtgenote vindt het noodzakelijk haar sluim op te hoesten op 2 cm afstand van mijn oor. op zich geen probleem, je houdt van je vrouw, maar midden in de nacht als ik in mijn REM slaap zit (iets wat uniek is) is dat toch niet zo lekker.
Hoe onderga ik het. Gewoon erg goed. Ik kijk enorm uit naar de geboorte. Het doel heiligt af en toe de middelen. Want natuurlijk ben ik het ook wel eens zat met al dat gezeik. Maar ik denk maar steeds, het staat in geen verhouding tot wat mijn vrouw moet meemaken om de kleine ter wereld te krijgen/ brengen. Ik heb me nu moeten committen dat ik de eerste maanden alle kutklusjes moet doen. Zoek de verschillen met nu dacht ik nog.
Nee, wij kijken beiden erg uit naar de bevalling.
Ps: Kluun's boek was erg geestig. Ook van mijn vrouw gekregen (eigenbelang?). Grootste les, ga niet in discussie.
