Hoi alle aanstaande moeders,
Hebben jullie dit nu ook, of overdrijf ik (zoals mijn vriend wil doen geloven).
Ik heb een zoontje van 2 jaar oud en ben zwanger van de tweede. Ik ben eind juli uitgerekend en heb sinds een paar weken last van bekkeninstabiliteit. Had ik bij de eerste ook.
Ik heb een full time baan waarbij ik voornamelijk vanuit huis kan werken en dit daardoor heel goed kan combineren met kinderen. Klinkt allemaal heel erg leuk (met uitzondering van de bekkeninstabiliteit dan).
Nu is het zo dat mijn vriend al maanden kampt met gezondheidsproblemen.......met name in de weekeinden. Hij weigert hiervoor naar de huisarts te gaan. Door de weeks werk hij van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat met als gevolg dat ik alleen voor de verzorging en opvoeding van onze zoon en het huishouden opdraai. Tegen de tijd dat mijn vriend thuis is, ligt onze zoon gebadderd en wel al in bed. In de weekeinden is hij kennelijk dusdanig overwerkt en ziek, dat hij ziek in zijn bed blijft liggen. Het gevolg is dat ik ook dan overal alleen voor opdraai.
Zo denk ik dat het huis aan kant is (voor zover mogelijk met een kind van 2) en zo is het weer een zwijnenstal door een kind van 36.
Afgelopen weekeind was voor mij de maat vol. Nadat ik 's ochtends mijn vriend ontbijt op bed had gebracht, mijn zoon had verzorgt en uiteindelijk ook nog even de tijd vond om zelf snel een boterham naar binnen te werken, heb ik alle was uit de vertrekken van het huis geplukt en heb alles weggewassen, ontbijtrotzooi opgeruimd en de badkamer schoongeschrobt. Toen ik vroeg of meneer nog iets wilde hebben, kreeg ik te horen dat ik heel lelijk tegen hem deed en dat ik alles plichtsmatig deed. Er zat naar zijn mening geen gevoel/liefde bij en ik steunde hem niet. Nou vind ik sowieso dat mannen in het algemeen ontzettend kleinzerig zijn op het moment dat ze wat mankeren en de hogere toneelschool is jaloers op deze talenten (zieke mannen). Ineens kunnen ze niet meer normaal praten maar alleen nog maar zielig piepen en als je in hun buurt komt, gaan ze ook nog kreunen en zuchten........ maar de opmerking dat ik geen liefde toonde en hem niet steunde schoot bij mij echt in het verkeerde keelgat.
Waar is mijn steun als hij 's ochtends vroeg de deur uit rent en 's avonds laat weer thuis komt. Hij hoeft alleen maar aan zijn sleutels te denken op het moment dat hij weggaat. Ik moet oppas regelen etcetc. En in de weekeinden hoef ik ook niet op steun te rekenen, want dan is hij ziek en zielig. Ik zit in de 6e maand van mijn zwangerschap en loop met bekkeninstabiliteit. Aan het eind van de avond kan ik geen stap meer verzetten. Van de VK moet ik het rustiger aan gaan doen.......maar hoe???
Dit is wat ik hem gisteren heb voorgelegd. Uiteraard is dit geescalleerd en zag hij het toch allemaal anders.
Wat vinden jullie hier nu van?
Liefs,
Een overspannen moeder.
Hebben jullie dit nu ook, of overdrijf ik (zoals mijn vriend wil doen geloven).
Ik heb een zoontje van 2 jaar oud en ben zwanger van de tweede. Ik ben eind juli uitgerekend en heb sinds een paar weken last van bekkeninstabiliteit. Had ik bij de eerste ook.
Ik heb een full time baan waarbij ik voornamelijk vanuit huis kan werken en dit daardoor heel goed kan combineren met kinderen. Klinkt allemaal heel erg leuk (met uitzondering van de bekkeninstabiliteit dan).
Nu is het zo dat mijn vriend al maanden kampt met gezondheidsproblemen.......met name in de weekeinden. Hij weigert hiervoor naar de huisarts te gaan. Door de weeks werk hij van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat met als gevolg dat ik alleen voor de verzorging en opvoeding van onze zoon en het huishouden opdraai. Tegen de tijd dat mijn vriend thuis is, ligt onze zoon gebadderd en wel al in bed. In de weekeinden is hij kennelijk dusdanig overwerkt en ziek, dat hij ziek in zijn bed blijft liggen. Het gevolg is dat ik ook dan overal alleen voor opdraai.
Zo denk ik dat het huis aan kant is (voor zover mogelijk met een kind van 2) en zo is het weer een zwijnenstal door een kind van 36.
Afgelopen weekeind was voor mij de maat vol. Nadat ik 's ochtends mijn vriend ontbijt op bed had gebracht, mijn zoon had verzorgt en uiteindelijk ook nog even de tijd vond om zelf snel een boterham naar binnen te werken, heb ik alle was uit de vertrekken van het huis geplukt en heb alles weggewassen, ontbijtrotzooi opgeruimd en de badkamer schoongeschrobt. Toen ik vroeg of meneer nog iets wilde hebben, kreeg ik te horen dat ik heel lelijk tegen hem deed en dat ik alles plichtsmatig deed. Er zat naar zijn mening geen gevoel/liefde bij en ik steunde hem niet. Nou vind ik sowieso dat mannen in het algemeen ontzettend kleinzerig zijn op het moment dat ze wat mankeren en de hogere toneelschool is jaloers op deze talenten (zieke mannen). Ineens kunnen ze niet meer normaal praten maar alleen nog maar zielig piepen en als je in hun buurt komt, gaan ze ook nog kreunen en zuchten........ maar de opmerking dat ik geen liefde toonde en hem niet steunde schoot bij mij echt in het verkeerde keelgat.
Waar is mijn steun als hij 's ochtends vroeg de deur uit rent en 's avonds laat weer thuis komt. Hij hoeft alleen maar aan zijn sleutels te denken op het moment dat hij weggaat. Ik moet oppas regelen etcetc. En in de weekeinden hoef ik ook niet op steun te rekenen, want dan is hij ziek en zielig. Ik zit in de 6e maand van mijn zwangerschap en loop met bekkeninstabiliteit. Aan het eind van de avond kan ik geen stap meer verzetten. Van de VK moet ik het rustiger aan gaan doen.......maar hoe???
Dit is wat ik hem gisteren heb voorgelegd. Uiteraard is dit geescalleerd en zag hij het toch allemaal anders.
Wat vinden jullie hier nu van?
Liefs,
Een overspannen moeder.