Mijn man is erg betrokken, gaat vrijwel elke controle mee naar de VK en is ook gewoon mee op jacht geweest voor spulletjes en heeft mee de babykamer op orde gemaakt.
Toch merk ik wel dat het voor hem heel anders is dan voor mij.
Ten eeste is het voor hem veel abstracter, en duurde het ook langer voordat hij echt enthousiast werd (nu ik eenmaal een flinke buik heb en hij de baby kan voelen is het voor hem een stuk leuker en echter dan in het begin).
Ten tweede is hij veel praktischer dan ik. Hij kan zich echt uitleven in het schilderen van de babykamer, het ophangen van schilderijtjes en het lay-outen van de geboortekaartjes, terwijl ik meer een dromer ben (over hoe het allemaal gaat worden, over welke spulletjes we nodig hebben etc. Het kost me ook veel meer tijd om beslissingen te nemen!). Het is eigenlijk maar goed dat ik hem heb, want ik weet niet of het anders nu al af zou zijn.
Ik hoop voor je dat je man snel een beetje bijtrekt, in elk geval lijkt het me de moeite waard om eens met hem te bespreken hoe hij tegen de zwangerschap en het vaderschap aankijkt. Ik kan me voorstellen dat het voor hem ook wel heel frustrerend kan zijn, dat jij vanalles voelt en al een contact met jullie kindje op kunt bouwen, terwijl het voor hem nog allemaal heel ver weg is.
Sterkte,
N.