Hoi allemaal. Ik moet mijn verhaal even van me afschrijven. Ik heb een zoontje van 15 maanden en ben zwanger van ons tweede kindje. Elke zondag gaan we naar mijn schoonouders op visite. Hun zoon is pas geleden op zichzelf gaan wonen en heeft een mechelse herder gekocht. Een pup. Hij komt ook elke zondag en neemt die hond mee. Ik hou zelf totaal niet van honden, dus ik was best huiverig dat die hond in de buurt van mijn zoontje zou komen. Wij hebben overigens wel een paar honden in de familie, maar dat zijn van die kleine wollige huishonden. Die voornamelijk slapen in een hoek. Een mechelse herder is een totaal ander soort hond natuurlijk. Die hond mag bij mn schoonouders in huis. En omdat hij nog een pup (maar wel groot!) is, is hij erg druk en beweeglijk. Zit ook nog niet op puppy cursus. Ik heb heel duidelijk gemaakt dat ik die hond niet in de buurt van mijn zoontje wil. Dus zodra mijn zwager met die hond erin komt, gaat mijn zoontje op de bank spelen en rent die hond rond. Eerste keer heb ik het trouwens aangekeken hoor, maar die hond kwam steeds op mijn zoontje af en ging met dat speelgoed aan de haal. Mijn zoontje was ook bang. Nu na een paar weken ben ik op een punt dat ik niet meer naar mn schoonouders wil als mn zwager er met die hond is. Ik ben te bang dat er iets gebeurd. Die hond bijt trouwens ook. Ja nog redelijk zacht, maar ik wil dat gewoon niet voor mijn kind. Mijn man snapt mij totaal, maar die wil het nog een tijdje aankijken. Kijken of die hond opgevoed wordt en zo niet, dan wil hij er iets van zeggen. Ik krijg helemaal error in mijn hoofd hiervan en zit er enorm mee. Misschien dat het wel versterkt wordt door zwangerschapshormonen hoor. Zou kunnen. Ben ik nu zo'n aansteller? Ik ben gewoon doodsbang dat die hond ons zoontje iets aandoet. Dat vergeef je jezelf nooit meer. En al zit je erbij, zoiets gebeurt in een seconde tijd. Ik wil ook niet zo kinderachtig zijn door te zeggen dat wij niet meer op zondag komen als mijn zwager er is. Maar ik zie zelf geen andere oplossing..
Mechelse herder en dreumes
- Onderwerp starter MirMirrie
- Startdatum
Hoi,
Wij hebben een klein soort hond en dat gaat goed samen met de kinderen. Anderen in de familie hebben grote soorten honden en vanaf het begin hebben we de kinderen ermee op laten trekken. Wel in de gaten houden natuurlijk (doen we ook met onze eigen hond). Dat je zoontje bang is, of het niet leuk vindt, kan ook komen omdat hij jouw angst voelt. Door de hond op afstand te houden en steeds je angst te uiten, leert je kind bang te zijn voor honden. Op zich is voorzichtig zijn niet erg, wij leren onze kinderen ook dat ze niet zomaar op een hond af mogen rennen en mogen aaien. Maar als ze echt bang worden, dan is dat echt wel lastig...ook als je buiten bent en ze schrikken steeds van honden op straat. Kinderen van vrienden zijn super bang, omdat de moeder bang was, en nu is het zelfs met onze pluizige kleine hond een probleem (lees; 2 uur lang gillen als ze op bezoek zijn). De Mechelse herder is een super trainbaar soort en wordt bijvoorbeeld ook als politiehond gebruikt, juist omdat ze zo goed kunnen luisteren. Nu hij nog een pup is kunnen je kinderen en de pup juist samen leren hoe ze met elkaar kunnen omgaan. Het is misschien even irritant met het jatten van speelgoed, maar goed de kinderen trekken waarschijnlijk ook aan zijn staart, allemaal leermomenten. Is er een reden dat je de hond niet vertrouwt, behalve dan zijn soort? Is het een valse hond? Zo niet, dan zou ik kijken hoe je met je schoonbroer kunt kijken naar hoe je zowel je kinderen als de hond kunt leren om met elkaar op te schieten.
Wij hebben een klein soort hond en dat gaat goed samen met de kinderen. Anderen in de familie hebben grote soorten honden en vanaf het begin hebben we de kinderen ermee op laten trekken. Wel in de gaten houden natuurlijk (doen we ook met onze eigen hond). Dat je zoontje bang is, of het niet leuk vindt, kan ook komen omdat hij jouw angst voelt. Door de hond op afstand te houden en steeds je angst te uiten, leert je kind bang te zijn voor honden. Op zich is voorzichtig zijn niet erg, wij leren onze kinderen ook dat ze niet zomaar op een hond af mogen rennen en mogen aaien. Maar als ze echt bang worden, dan is dat echt wel lastig...ook als je buiten bent en ze schrikken steeds van honden op straat. Kinderen van vrienden zijn super bang, omdat de moeder bang was, en nu is het zelfs met onze pluizige kleine hond een probleem (lees; 2 uur lang gillen als ze op bezoek zijn). De Mechelse herder is een super trainbaar soort en wordt bijvoorbeeld ook als politiehond gebruikt, juist omdat ze zo goed kunnen luisteren. Nu hij nog een pup is kunnen je kinderen en de pup juist samen leren hoe ze met elkaar kunnen omgaan. Het is misschien even irritant met het jatten van speelgoed, maar goed de kinderen trekken waarschijnlijk ook aan zijn staart, allemaal leermomenten. Is er een reden dat je de hond niet vertrouwt, behalve dan zijn soort? Is het een valse hond? Zo niet, dan zou ik kijken hoe je met je schoonbroer kunt kijken naar hoe je zowel je kinderen als de hond kunt leren om met elkaar op te schieten.
Bedankt voor je reactie! Mijn angst voor honden heeft niet echt een reden. Vroeger eens besprongen door een grote hond. Ik ben totaal niet bang voor kleinere honden. En ik probeer juist mijn zoontje helemaal niet angstig te laten zijn. Hij is juist gek op honden! Ik stimuleer dat ook. Bij familieleden met een hond gaat hij er altijd gelijk op af. Maar deze hond is zo speels en die springt op hem. Daar schrikt hij van. Ik heb me ook ingelezen over een melchelse herder en ik weet dat het juist 'fijne' honden kunnen zijn. Maar met nadruk op kunnen. De hond van mijn zwager groeit niet op met andere mensen en kinderen. Die zit de hele dag thuis terwijl mijn zwager werkt. En dat baart me dus zorgen, dat hij niet een goede opvoeding krijgt.
Ik heb zelf weinig met honden (als in; het is niet mijn dier maar ben absoluut niet bang). Hebben vanuit thuis altijd honden gehad en zelf nu ook een bordercollie. We hebben nog een heel arsenaal aan dieren en ik ben voorstander van zowel kind als dier aanleren hoe je met elkaar omgaat. Ik jou geval zou ik wel echt oppassen dat je, ongemerkt en onbedoeld toch je angst niet overbrengt. Ik zou met zwager gewoon overleggen dat zolang de kleine zo klein is en de hond typisch pup gedrag vertoont er wat grenzen moeten zijn, jij let op jou kind als in bijv niet met speelgoed voor zn neus zitten te zwaaien of zomaar op pup aflopen en zwager houdt hond bij schoonouders aangelijnd of in de keuken zodat dingen gecontroleerder kunnen? Of een hond nu opgroeit met andere mensen of niet, ze zijn prima gezond gedrag aan te leren. Uiteindelijk bepaal jij helaas die opvoeding niet, je kunt verwachtingen uitspreken die het werkbaar maken in een setting als bij je schoonouders en handelen als je het toch onveilig vindt blijven. Succes!
Hoihoi, ik wilde je toch even een hart onder de riem steken en snap je angst ook goed hoor, zijn niet alleen de hormonen, maar ook je moederinstinct.
(Ik ben echt dol op honden, ga bij wijze van spreken al kwispelen als ik er 1 zie, maar rondom kleine kinderen ben ik wel voorzichtiger.) In mijn klas was een meisje die als 2jarige door de hond van haar vader in haar gezicht gebeten was, ze had er blijvende littekens aan over gehouden, niet alleen in haar gezicht. En er is zelfs een verhaal van een baby die een paar jaar terug door de hond van de schoonouders doodgebeten is toen zij op het kind zouden passen (moeder had al een slecht voorgevoel).
Ik zou toch echt het gesprek aangaan met je zwager en vragen wanneer de hond op puppytraining gaat. Over een tijdje ga je met allebei je kinderen bij je schoonouders op bezoek en ik zou niet willen wachten tot er iets gebeurt voordat je het gesprek aangaat... Succes.
(Ik ben echt dol op honden, ga bij wijze van spreken al kwispelen als ik er 1 zie, maar rondom kleine kinderen ben ik wel voorzichtiger.) In mijn klas was een meisje die als 2jarige door de hond van haar vader in haar gezicht gebeten was, ze had er blijvende littekens aan over gehouden, niet alleen in haar gezicht. En er is zelfs een verhaal van een baby die een paar jaar terug door de hond van de schoonouders doodgebeten is toen zij op het kind zouden passen (moeder had al een slecht voorgevoel).
Ik zou toch echt het gesprek aangaan met je zwager en vragen wanneer de hond op puppytraining gaat. Over een tijdje ga je met allebei je kinderen bij je schoonouders op bezoek en ik zou niet willen wachten tot er iets gebeurt voordat je het gesprek aangaat... Succes.
Ter aanvulling op MrsM; ik wil ook zeker niet aangeven dat je je aanstelt of iets dergelijks. Ken zelf ook een meisje dat jong gebeten werd door een hond waar je nu na menig operatie als volwassen vrouw nog altijd littekens van ziet. Maar ik blijf wel van mening dat angst geen goede leider is, zoek naar wat veilig voelt en probeer realistisch te blijven 
In dit geval heb je echter helemaal gelijk. Ik heb getwijfeld of ik zou reageren, want wil geen hondenliefhebbers tegen het hoofd stoten en houd zelf echt wel van honden. Vroeger ook een hond gehad (naar toen was ik wel al 6 jaar)
Maar heb een aantal maanden geleden een programma op NPO 1 gehoord over een jongetje dat doodgebeten was door een hond. Hier kwamen oa hondenexperts aan het woord (en mensen van de dierenbescherming) die allemaal dezelfde mening deelden: honden reageren anders op kinderen < 6 jaar dan op volwassen. Ze worden angstig omdat een kind minder voorspelbaar is, hebben een minder duidelijke rol in de roedel en een kind wend zijn blik niet af en daar kan een hond dus agressief door reageren. Onafhankelijk van het ras. Zij hadden een duidelijke mening: wees héél voorzichtig. Sindsdien ben ik een een stuk voorzichtiger als het gaat om mijn dochter en honden. Ze mag aaien, maar ik zorg dat ik er altijd bij ben , zodat ik de hond kan lezen.
Ik denk dat het geen angst is maar je moederinstinct die je volgt. Een pup kent zijn eigen kracht nog niet. En als het wel mis gaat, vergeef je het je nooi
Maar heb een aantal maanden geleden een programma op NPO 1 gehoord over een jongetje dat doodgebeten was door een hond. Hier kwamen oa hondenexperts aan het woord (en mensen van de dierenbescherming) die allemaal dezelfde mening deelden: honden reageren anders op kinderen < 6 jaar dan op volwassen. Ze worden angstig omdat een kind minder voorspelbaar is, hebben een minder duidelijke rol in de roedel en een kind wend zijn blik niet af en daar kan een hond dus agressief door reageren. Onafhankelijk van het ras. Zij hadden een duidelijke mening: wees héél voorzichtig. Sindsdien ben ik een een stuk voorzichtiger als het gaat om mijn dochter en honden. Ze mag aaien, maar ik zorg dat ik er altijd bij ben , zodat ik de hond kan lezen.
Ik denk dat het geen angst is maar je moederinstinct die je volgt. Een pup kent zijn eigen kracht nog niet. En als het wel mis gaat, vergeef je het je nooi