Mentaal

misschien zijn er onbewust dingen die je triggeren.. het brein is zoiets raars. Ik heb het boek: de perfecte bevalling bestaat niet van Diana Koster gelezen. Is geschreven door een verloskundige, staat vol ervaringen van nadere vrouwen die een nare ervaring hebben, en staan ook heel veel tips en oefeningen in om er mee om te leren gaan, misschien heb je er wat aan, het heeft mij best veel inzicht gegeven in bepaalde dingen.
 
Herkenbaar! Na een prima zwangerschap en bevalling een pittige start gehad. Het gejaagde gevoel had hier ook wel even tijd nodig om weg te ebben. Het is een soort overlevingsstand waar je op gaat en je lichaam heeft echt tijd nodig om te begrijpen dat er geen 'gevaar' is. Je went langzaam aan de nieuwe situatie en vind een nieuw ritme voor jezelf. Onze zoon is nu 14 maanden en het gevoel ging hij mij zo rond maanden wel weg (natuurlijk daarvoor ook met tussenpozen hoor). 
Mijn tips: accepteer dat je misschien niet alle ballen (even) hoog kunt houden, luister goed naar je lichaam en geest en die op sommige dagen het hoognodige en verder niks. 
Ik ben veel rustiger nu ik heb geaccepteerd dat ik niet alles perfect kan doen. Dat was best moeilijk voor mij als perfectionist. Inmiddels kan ik ook blij en tevreden zijn als er een bom ontploft is in huis en ik met een kop thee op de bank naar mijn lachende, kletsende zoontje kijk. 
 
Heel herkenbaar! 


7/8 weken na mijn bevalling is dit begonnen. Een aantal paniek aanvallen gehad en iedere keer maar denken dat ik iets ernstigs mankeer waar ik eventueel dood aan zal gaan en m'n dochter niet zou zien opgroeien. Inderdaad vaak kortademig en een brok in m'n keel.
 
Klinkt als een vorm van ptss. Had ik ook. Trek aan de bel. Ik had ook een zware zwangerschap en traumatische bevalling. Ik krijg na lang zoeken nu de juiste hulp. Zitten zelfs over een 2e na te denken. Dat had ik twee maanden geleden nog niet kunnen wensen. Al heb ik wel mijn voorwaardens betreft bevalling. Een trauma is wel genoeg ?
 
Terug
Bovenaan