Met groot verdriet nemen wij afscheid.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,
Mijn naam is Patricia en ik ben voor de 2e keer zwanger. De 1e keer was ik na 9 maanden zwanger en kreeg ik na 5w5d een miskraam. De 2e keer werd ik pas 10 maanden later weer zwanger met dit verloop.

Bij onze 20-weken echo werden er vergrootte nieren aangetroffen. Na een vruchtwaterpunctie bleek er geen chromosoomafwijking te zijn. Het was wachten hoe de nieren zich zouden ontwikkelen. Bij 23 weken hadden we weer een echo.

Helaas is gister (3-1) tijdens de echo gebleken dat de nieren hard
achteruit gegaan zijn. 1 nier is zelfs gebarsten en zal daarom niet
meer kunnen functioneren. De andere nier is in 3 weken tijd, 3x zo
groot geworden en staat ook op barsten. Mocht deze nier de zwangerschap
overleven (maar die kans is klein), is hij zo aangetast dat hij niet
lang zal kunnen werken, of zijn werk niet goed zal kunnen doen.
Meerdere malen per week dialiseren zal het leven zijn. Met na zo'n 8
maanden verwijdering van de kapotte nier en dan hopen op een
transplantatie van een gezonde nier.

Helaas kan er ook nog een longafwijking ontstaan, omdat het
vruchtwater af zal gaan nemen en de longen dan niet goed kunnen rijpen.

Omdat wij ons kind een gelukkig leven gunnen en dit niet mogelijk
zal zijn, (want nieren voor volwassenen zijn al niet te krijgen) hebben
wij er met pijn in ons hart voor gekozen om afscheid te nemen van ons
ventje.


Maandag (7-1) zal hij na 23 weken en 3 dagen zwangerschap geboren worden.




Patricia
 
Patricia,

Ik wens je heel veel sterkte dit weekend en de komende dagen, houd maar in je hoofd dat jullie dit uit liefde voor de kleine hebben besloten.........


Sterkte.


een trotse mama
 
Hoi Patricia,

Vandaag ben je dus opgenomen. Ik wil je echt alle kracht toewensen om de bevalling goed door te komen, en om daarna je kindje in je armen te sluiten, en om dan helaas ook weer  afscheid van hem te  moeten nemen.

Ikzelf ben op 7 dec. 2006 bevallen van Danny*. Ook na een zwangerschapsafbreking bij 23 weken. Ook zijn toekomst zag er niet rooskleurig uit (ernstige hartafwijking/rechterkamer ontbrak, te kleine longslagader, aardbeienhoofdje).

Probeer een waardig afscheid voor je kindje te creeeren, waar je later met een goed gevoel op terug kunt kijken. Wij hebben Danny* laten cremeren, en zijn urntje staat nu bij ons in de woonkamer, samen met een foto van hem.

Het zullen (en dat wil ik niet zeggen om je depressief te maken), pittige eerste maanden erna worden, maar je komt er weer boven op. Uiteindelijk krijgt het verlies een plekje, en durf je weer verder te gaan.

Ik ben nu inmiddels 10 weken zwanger van ons tweede kindje (een jaar na dato). En het is een spannende maar tegelijkertijd ook mooie tijd.

Ik hoop dat je samen met je man de kracht vind om door alles heen te komen (en luister vooral goed naar elkaar!), en probeer je kindje voor altijd in je hart te sluiten!!!

Heel veel sterkte samen.

Liefs, Kitty
 
hoi patricia,
allereerst gefeliciteerd met de geboorte en gecondoleerd met het overlijden van jullie zoontje.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met dit 2e verlies en jullie de kracht geven om dit opnieuw een plekje te geven...
Vind het bewonderenswaardig zoals je erover schrijft! En heel erg knap dat jullie in staat blijken zo onzelfzuchtig te zijn en uit liefde voor jullie zoontje deze keuze hebben kunnen maken!
Sterkte met alles, mira
 
Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verdriet...! Knap van juliie om deze beslissing te nemen ookal weet je dat het beter is zo.
Nogmaals veel sterkte
 
Lieve meiden,
bedankt voor jullie reacties.
ik heb op meerdere fora al gezet hoe het verder gegaan is en ik wil het hier ook neerzetten:

Er zijn geen woorden voor om te beschrijven wat er afgelopen week
allemaal gebeurt is. Vanaf donderdag zijn we deze klap gaan verwerken
en meteen dingen gaan regelen om alles te laten verlopen zoals wij het
wilden. Het belangrijkste hierin was het kiezen van een naam, want die
hadden we nog niet.

Ook het nadenken over het laatste afscheid is iets wat moest gebeuren.
Gelukkig hadden we hiervoor nog wat tijd voor de geboorte, zodat we
rustig ons gevoel konden volgen.



Maandagochtend zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Nadat de 1e
tabletten ingebracht waren, kwam er al snel een reactie van mijn
baarmoeder. Omdat het ziekenhuis aangegeven had dat ik geen pijn hoefde
te hebben, heb ik bij de 2e dosis pillen meteen om een verdoving
gevraagd. Dit werd een ruggenprik. Dit was een goede beslissing want
hierna voelde ik totaal geen pijn meer en was is volledig ontspannen.
Zelfs de emoties schoven naar de achtergrond.

Gedurende de dag kwam er langzaam wat ontsluiting op gang. Het heeft
echter tot laat in de avond geduurd voordat het genoeg was. Toen we net
wilden gaan slapen, begon ik weer pijn te voelen. Mijn onsluiting bleek
voldoende en mijn water werd gebroken. Bas kwam al snel hierna (0.47
uur) ter wereld. Een heel klein maar mooi mannetje, dat groot was voor
de zwangerschapsduur, al wel 650 gram.

Bas is op mijn borst gelegd waar wij hem konden bewonderen en van
hem konden genieten. We hebben veel foto's gemaakt. Vanuit het
ziekenhuis kregen we ook alle ruimte om met zijn drieen te zijn.

Het ziekenhuis heeft afdrukken van zijn handen en voeten gemaakt, zodat we iets tastbaars van hem hebben.


De nacht heeft hij naast mijn bed gestaan. Dinsdagochtend is hij door
de zuster meegenomen voor een obductie (autoptie) Het is vreselijk
moeilijk om dan al afscheid te moeten nemen van je kind. Wij zijn samen
met ons verdriet, naar huis gegaan. Gelukkig kregen we snel een
telefoontje van het ziekenhuis dat de obductie klaar was en Bas terug
was op de afdeling. Omdat hij donderdag gecremeerd zou worden, hebben
wij ervoor gekozen om hem woensdagochtend op te halen en hem nog 1
nachtje in zijn eigen kamer te laten 'slapen' Zo konden wij ook nog
iets langer van ons ventje genieten. Ook was er zo de mogelijkheid voor
familie en vrienden om ons wondertje te bekijken.


Donderdagochtend hebben wij voor de laatste keer met tranen in onze ogen, afscheid genomen en het kistje gesloten.

We hebben hem zelf naar het crematorium gebracht. Vandaag hebben
wij zijn as weer opgehaald, zodat Bas nu weer thuis is tot we weten wat
we met zijn as willen doen.



Voor ons komt nu de tijd om dit grote verlies een plekje in ons leven
te geven. Het zal een lange en moeilijke weg zijn. Ons leven zal nooit
meer het zelfde zijn.


We zullen ons mannetje nooit vergeten. Hij zal altijd een plek in ons hart hebben.


Patricia
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan