@ micromuis

M

mamavan8kids

Hey meid

Je vroeg me om je gerust te kunnen stellen omdat ik aardig wat bevalervaring heb. Dat klopt natuurlijk wel ik heb 5 kindjes al op deze wereld gezet waaronder een tweeling. Maar goed ik wil je met alle liefde geruststellen en als je vragen hebt stel ze maar dan zou ik ze beantwoorden voor je. Je moet alleen wel beseffen dat elke bevalling anders is en iedereen het anders kan ervaren. Dus kom maar op met je vragen.

liefs
 
Wat ik even kwijt wil aan iedereen die tegen de bavalling opziet
Je kan nog zo tegen de bevalling opzien alleen op het moment dat de bevalling echt begint onderga je het gewoon en denk je er eigenlijk niet meer over na.
Teminste dat is hoe ik het ervaren heb.
Nu begon ik me ook weer druk te maken en toen mijn man me er aan herrinderde dat dit ik dit de hele zwangerschap van Lars ook had gedaan en dat het toen mee viel kwam bij mij het gevoel vn waarom zou ik die angst mijn zwangerschap laten beinvloeden.

Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.

Gr Lique
 
Ik heb twee bevallingen achter de rug. Een vervelende en een goeie. Ik ben SUPER bang geweest voor de 2e bevalling en ook voor die eerste. Blijf er niet mee rondlopen!

Je kunt het niet goed of slecht doen. Een prettige bevalling hangt van heel veel af. Van je kindje, van de energie die je zelf nog over hebt aan het eind van de zwangerschap, van je verloskundige, maar ook van jouw instelling.
Dat bevallen pijn doet, dat weet iedereen. De een heeft meer pijn dan de ander. Dit heeft overigens niets met je pijngrens te maken of met het feit of je wel dapper genoeg bent. De ene bevalling doet gewoon echt meer pijn dan de andere. Sommigen trekken het al niet meer bij de eerste wee, en anderen ervaren pas de persweeën als zeer pijnlijk. En dan heb je natuurlijk nog vrouwen die rustig een wasje wegstrijken tijdens de ontsluiting. Dat laatste wens ik natuurlijk iedereen toe! Je doet het niet 'helemaal zelf' als je zonde pijnbestrijding bevalt. Laat niemand je dat wijsmaken hoor.

Verhalen van moeders die roepen dat als het eenmaal zo ver is dat je 'naar de pijn verlangt' of 'het zal er toch uit moeten' zijn echt olie op het vuur! Daarmee stel je een angstige moeder niet gerust. Ik ben voor en na mijn eerste bevalling echt angstig geweest. Ik heb Beatrijs Smulders echt vervloekt met haar 'Ga op je wee zitten'. Sorry?

Wat mij erg geholpen heeft is me goed inlezen in WAT er nu eigenlijk gebeurd. Dus zonder na te denken over hoe dat voelt of wat je moet doen. Dat stond in geen enkel bevallingsboek van Smulders! Ik heb een soort bevalingsplan opgesteld. Niet dat de bevalling feitelijk zo loopt, want dat weet je natuurlijk nooit. Dat bevalplan kan je nu tijdens je zwangerschap meenemen naar je VK en het met haar doornemen. Zij kan angsten bij je wegnemen en bespreken wat wel en niet mogelijk is.

Je moet niet tot de 40 weken met je angsten blijven rondlopen! Dan ga je straks angstig je bevalling in, en dat moet je zeker niet willen. En laat je vooral niet leiden door alle horror-verhalen die de ronde doen. Kijk naar alle moeders achter die wandelwagens op straat. Als zij het kunnen, kan jij het ook! echt ;)
 
Ik ben zwanger van mijn eerste kindje en ik ben ook beetje angstig voor de bevalling maar misschien is dat ook omdat je niet weet wat je te wachten staat, iedere bevalling is anders dus andere kunnen hun verhalen wel vertellen maar zo zal je eigen bevalling niet gaan.
En de pijn tja iedereen zegt ook het doet zo ontzettend veel pijn, en dan ga ik niet denken van oh jippie ik mag zo ook bevallen pfff.

Het is niet dat ik nu in de stress zit erover maar het is het onbekende en dat vind ik eng!!

 
Hoi,
Ik heb me tijdens de eerste zwangerschap helemaal niet druk gemaakt om de bevalling. Ik dacht: er zijn al miljoenen vrouwen voor mij geweest die het hebben gedaan, dus bij mij zal het ook goed komen.
Ik heb een behoorlijk hoge pijngrens, dus dacht het zal rot zijn, maar kom er wel door heen.
Pff wat viel het tegen zeg. Een uur na dat de bevalling was begonnen wist ik al niet meer wat ik met die weeën aan moest. Maar goed, na 11 uur is mijn prachtige zoontje geboren. Wel met een knipje en een kiwi en een pijnstillerprikje(die overigens niet hielp bij mij, behalve dat ik er stoned van werd), maar goed mijn zoon was er gezond en wel.
De dooddoener: zodra je kindje op je buik ligt ben je alle pijn vergeten. Bah, dat vind ik dus echt onzin!
Ik was heel blij met mijn zoon, maar die bevalling had ik echt als verschrikkelijk ervaren.
Wat mij hielp was er gewoon eerlijk over praten met vriendinnen en familie. Daardoor kon ik het een plekje geven. En uit eindelijk denk ik maar zo, die bevalling duurde maar 11 uur, mijn zoontje heb ik inmiddels al 20 maanden bij me :)
En nu maak ik me eigenlijk weer geen zorgen van te voren over de bevalling. Ik kijk er niet naar uit, maar weet dat ik aan het einde van de zwangerschap, het zwanger zijn enorm zat ben en mijn kindje wil zien. Dus dan ga ik er gewoon weer voor! Het zal weer geen fijne ervaring zijn, maar uit eindelijk lijkt het me weer super om er een kindje bij te hebben.
Liefs,
Mar
 
Nou, dan kan ik na al die verhalen mijn vraag stellen ;-).............

Het enge lijkt me dat je lichaam het " overneemt" en je er niks tegen kan doen.........ik hoop dat ik daarmee om kan gaan en niet in paniek raak ofzo..........hoe heb jij dit ervaren?

Liefs
 
Hallo,
Ik moeder van 3 heb ook wel wat ervaring dacht ik zo. Men moet er niet zoveel over nadenken. Het komt er echt wel uit en het doet zeer. Je moet er wat voor over hebben. Ik ben dan ook geen voorstander van pijnstilling tijdens de bevalling.
De pijn heeft een functie! En ja ik heb bij de eerste ook gedacht, stop maar morgen verder.(deze was overigens ingeleid en eindigde met behulp van vacuumpomp). De 2 bevallingen erna waren kort maar krachtig!. Hoe meer je erover na denkt en je er tegenop ziet, hoe meer je je eigen lichaam tegenwerkt. De 2de en 3de waren 9 ponders en dat ging prima. Ik vond de ongemakken als hechtingen, gespannen borsten en obstipatie in de eerste week veel vervelender. Vaak ben je inderdaad einde zwangerschap wel blij dat het eindelijk zover is.
Tot zover!
Liefs Marian
 
Het is zo moeilijk om je voor te bereiden op een bevalling, omdat je bij de eerste gewoon niet weet wat er gaat gebeuren. Maar neem 1 ding van mij aan, je hebt donders goed in de gaten wanneer de bevalling begonnen is (tenminste, dat geldt voor de meeste vrouwen, er zijn ook vrouwen die zonder pijn tot 10 cm ontsluiting komen). Vaak is het wel zo dat de eerste bevalling wat langer duurt, omdat je lichaam dit nog nooit gedaan heeft. Om je voor te bereiden op de bevalling is het volgen van een cursus misschien een tip. Zo leer je hoe je de weeen weg kunt puffen en je partner kan leren hoe hij je kan masseren (niet dat je daar altijd behoefte aan hebt tijdens de bevalling, maar dat weet hij in ieder geval wat hij moet doen). En verder doet het gewoon pijn, ik kan de pijn niet vergelijken met iets, maar je lichaam neemt als het ware de controle over en jij moet je daar aan overgeven. Als je echt angst hebt, zou ik dit wel bespreken met de vk en kun je misschien een bevalplan maken. Wat wil je wel en wat wil je absoluut niet.Bespreek dit ook met je man, zo weet hij ook wat je wensen zijn. Ik was tijdens mijn bevallingen zo in trance dat ik gewoon niet meer aanspreekbaar was, helemaal in mezelf gekeerd.

Ik moet wel zeggen dat ik zelf ook wel een beetje opzie tegen de derde bevalling, maar dat komt meer omdat de tweede bevalling zo snel ging, dat ik helemaal perplex was. Hopelijk blijft me dat dit keer bespaart.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan