<p>Een rauwe pure tekst over wat ik voel.. als je heel gevoelig bent dan moet je het misschien maar niet lezen. </p><p>Een roze wolk? nee hoor, alles behalve. </p><p>In plaats van een roze wolk begin ik soms mijn mooie lieve kinderen en man te verafschuwen. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen, waar ben ik in godsnaam wèèr aan begonnen. Ik moet van me afschrijven, dat is de enige manier om mezelf te verlichten van de overweldigende door elkaar lopende emoties die ik voel. Er zijn momenten dat ik denk dat ik gek word, beelden waarbij ik mijn krijsende baby van de trap gooi of aan haar beentjes op til en zo uit het raam flikker. Zieke verontrustende beelden die je als moeder niet zou moeten hebben en nee ik ben daar echt niet toe in staat en weet mezelf altijd wel weer te kalmeren maar ik snap ze! Die ouders die dat doen in een opwelling… geloof me ik snap die wanhoopsdaad. Ik voel me dan ook meer dan eens een slechte moeder. Een altijd huilende, oververmoeide, schreeuwende en altijd chagrijnige moeder die niks kan hebben en zich iedere ochtend afvraagt of ze vandaag weer “vol” gaat krijgen en vooral hoe. Die onzekere moeder die zich altijd afvraagt: What’s next? Zou ik even kunnen rusten vandaag? Mag ik even mijn ogen dicht doen en mag dat dan liggend of moet dat weer zittend of soms zelfs staand tijdens het eindeloos hupsen als een kut konijn met die eeuwige draagzak. Het enige wat door lijkt te lopen is de klok, zelf heb ik soms niet eens in de gaten dat we om 16:00 nog niet aangekleed zijn en ik in de spiegel kijk en van top tot teen onder de baby kots zit. Kijkend naar de altijd uitpuilende wasmand met (onderkotste) kleding Het is ook echt oktober, zeikweer, geen sprankje zon die me ervan wil overtuigen dat de wereld nog best oké is. 1 doffe donkere ellende met het enige dat klinkt in de verte, door de noise canceling koptelefoon heen is onophoudelijk gekrijs en het snikken van mijn 2,5 maand oude dochtertje en het suizen van de white noise die standaard op staat zodat ik haar niet de gehele dag tot rust hoeft te sussen. </p><p>Mijn oudste is tegenwoordig extra op maandag naar de opvang zodat ze niet thuis hoeft te zijn bij haar chagrijnige moeder en niet met haar vingers in haar oren hoeft te zitten om het gehuil van haar zusje te dempen. </p><p>Gister bracht ik haar naar bed, sinds tijden, ze wilde me niet meer loslaten. Ze is 2,5 maar mijn hart breekt als ik me besef hoe ze haar ouders moet zien spartelen waarbij ze zelf al haar verdiende aandacht inlevert aan haar zusje. Er is nog maar weinig ruimte voor haar, die gedachte maakt me nog bozer en verdrietiger op de situatie en soms zelfs op mijn jongste dochter. Dat voelt verschrikkelijk.. maar het punt van sugarcoaten is echt voorbij. </p><p>Morgen heb ik mijn eerste gesprek bij de GGZ want van een postnatale depressie kunnen we inmiddels wel spreken. </p><p> </p><p>Ik ben boos op iedereen, voor iedere moeder die het moederschap zwaar zegt te vinden maar met een lief klein tevreden baby’tje op de bank tussen 19:00 en 20:00 wat krampjes weg zit te masseren tover ik zonder na te denken een soort van onverklaarbare wrok tevoorschijn. Ik, degene die altijd ieder zijn of haar geluk gunt. maar vooral ben ik boos op mijn schoonouders. Beledigd ben ik.. mijn beide ouders zijn overleden en zij zijn de enige opa en oma die mijn kinderen hebben. Nooooit vragen we ze wat, in de 2,5 jaar dat mijn oudste leeft heeft ze misschien 2 keer op hoeven passen. Bij Gods gratie wilde ze mijn oudste wel wel een keer meenemen om wat leuks te gaan doen als haar andere kleinkind er ook is zodat ze wat extra aandacht krijgt. Dat is inmiddels al 4 keer afgezegd en uitgesteld. Vandaag kreeg ik een appje “ Mijn andere kleinkind is er volgende week ook niet dus dan is het minder leuk, zullen we het nog maar een week uitstellen”. </p><p>Dat kleinkind met zijn broertje waar wel al 2 jaar lang iedere week bij opa en oma mag komen.. een vaste oppas dag heeft, maar voor onze meiden is er in deze nood situatie geen ruimte. Nooit trouwens maar nu smeken we er bijna om.. Het is allemaal moeilijk en zwaar. We hebben ze nooit iets gevraagd maar we hebben echt hulp nodig maar we zijn tot de conclusie gekomen dat we we echt maar dan ook echt alleen voor staan. </p><p> </p><p>Of we dan wel op haar verjaardag komen om 16:00 tot 20:00 want dan gaan we lekker met 20 man dineren. “We hebben bedjes voor de baby’s”. Meid, wij eten al maanden niet meer aan tafel ! Heb je überhaupt enig idee wat een krijsende huilbaby inhoudt? Als ik haar in een bedje kon leggen en in slaap kon wiegen dan hadden jouw zoon en ik niet zo’n groot probleem gehad toch!? Woest word ik van dat onbegrip en ik weiger ook alles op wat voor manier ook mooi te verpakken. Daar waar ik zelf met zoveel humor allerlei shit weg weet te relativeren is nu niks meer over. Door slaaptekort? Hormonen? Depressie? Geen idee maar niets in mij lijkt ook maar ergens de humor nog van in te kunnen zien. Mijn sociale leven is weg, mijn liefdesleven, mijn eigen leven is continu bezet door een klein huilend wezentje, zelfs mijn aura deel ik 24/7 met een ander persoontje. </p><p> </p><p>Gister ben ik ingestort, ik ben woedend geworden. Vreselijk.. huil er al de hele dag om. Hoe kun je zo zijn, zo wanhopig en moedeloos dat je zo boos kunt worden waar je kinderen bij zijn. Dat je met spullen wel wil gaan smijten uit machteloosheid en het uit wil schreeuwen door deze afschuwelijke uitzichtloze situatie waarin niets of niemand je serieus lijkt te nemen. </p><p> </p><p>Door die conclusie dat we er echt alleen voor staan zijn we tot het besef gekomen dat we in blokken moeten gaan werken. Dat plannen van je nachtrust voelt bijna traumatisch! </p><p>“Ja schat we hebben van 18;00 tot 06:00 en daarin moeten we beide aan ons nachtrust komen.” How the hell zijn we hier belandt?! </p><p> </p><p>Met bloeddoorlopen ogen kijk ik naar het rompertje op de commode bedrukt met de tekst “Tinderdate went well” een van de overblijvende cadeaus die we kregen toen ik zwanger raakte van onze eerste dochter.. overigens ook een huilbaby maar toen hadden we alleen haar. Ook dat hebben we overleeft, och en wat hebben we toen ook vaak schreeuwend tegenover elkaar gestaan. Het is de man van mijn dromen en zou het met niemand anders willen hoeven doen maar soms in het heetst van de strijd denk ik weleens: had ik hem maar gewoon naar links geswiped.</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Mijn leven met een huilbaby
- Onderwerp starter Lelala
- Startdatum
Meid het klinkt echt heel naar.
Ik hoop ook echt dat dit leed me bespaard blijft. Zou je ook graag tips geven maar ik denk dat je uit ellende van alles en nog wat al geprobeerd hebt. Ik vind het goed dat je je verhaal doet en toch ook wel hulp zoekt voor je mentale gezondheid.
De situatie waar je je in bevind is ook niet om lang vol te houden.
Ik hoop voor jou en voor je kleine dat het snel wat beter word.
Ik hoop ook echt dat dit leed me bespaard blijft. Zou je ook graag tips geven maar ik denk dat je uit ellende van alles en nog wat al geprobeerd hebt. Ik vind het goed dat je je verhaal doet en toch ook wel hulp zoekt voor je mentale gezondheid.
De situatie waar je je in bevind is ook niet om lang vol te houden.
Ik hoop voor jou en voor je kleine dat het snel wat beter word.
Lieve lelala,
Wat een zware periode maak jij door! Klinkt echt helemaal niet fijn, voor jullie alle vier niet. Knap dat je het erkent dat t niet gaat zo en dat je hulp zoekt. Je bent een fantastische moeder, dat weet ik zeker! Ook f*cking asociaal van je schoonouders!! Kan je hulp uit een andere hoek krijgen? Broers/zussen/vrienden/buren? Iemand die even met je dochtertje kan wandelen terwijl jij bijtankt.
Sterkte!! Er komen betere tijden aan. Echt. Slechter kan sowieso niet. Houd moed en hoop! ?
Wat een zware periode maak jij door! Klinkt echt helemaal niet fijn, voor jullie alle vier niet. Knap dat je het erkent dat t niet gaat zo en dat je hulp zoekt. Je bent een fantastische moeder, dat weet ik zeker! Ook f*cking asociaal van je schoonouders!! Kan je hulp uit een andere hoek krijgen? Broers/zussen/vrienden/buren? Iemand die even met je dochtertje kan wandelen terwijl jij bijtankt.
Sterkte!! Er komen betere tijden aan. Echt. Slechter kan sowieso niet. Houd moed en hoop! ?
Lieverd, wat naar!!
De postpartum depressie herken ik. Wij hebben/hadden geen huilbaby, maar een kleintje die niet wilde slapen (en dus s nachts en bij haar eventuele slaapjes wel ineens een huilstruik werd) en vreselijk moeilijk deed met de fles drinken. De gedachte aan met een honkbalknuppel gewoon een buffetkast oid Ff kort en klein slaan stond mij altijd aan.
met medicatie voor de depressie kom ik nu wel echt een stuk beter de dag door.
misschien heb je alles al geprobeerd hoor, maar ik ben gewoon 300x 'publiekelijk' ingestort (bij het cb, de kinderarts en de huisarts). Uiteindelijk hebben we toen 10 dagen met de kleine in het ziekenhuis gezeten, een opname ivm 'onrust'. Dat heeft echt geholpen, dan zien ze het daar ook. zie link voor meer info. Onze dochter was niet in dat ziekenhuis opgenomen maar het idee is overal hetzelfde.
https://www.diakonessenhuis.nl/folders/opname-uw-ontregelde-baby
De postpartum depressie herken ik. Wij hebben/hadden geen huilbaby, maar een kleintje die niet wilde slapen (en dus s nachts en bij haar eventuele slaapjes wel ineens een huilstruik werd) en vreselijk moeilijk deed met de fles drinken. De gedachte aan met een honkbalknuppel gewoon een buffetkast oid Ff kort en klein slaan stond mij altijd aan.
met medicatie voor de depressie kom ik nu wel echt een stuk beter de dag door.
misschien heb je alles al geprobeerd hoor, maar ik ben gewoon 300x 'publiekelijk' ingestort (bij het cb, de kinderarts en de huisarts). Uiteindelijk hebben we toen 10 dagen met de kleine in het ziekenhuis gezeten, een opname ivm 'onrust'. Dat heeft echt geholpen, dan zien ze het daar ook. zie link voor meer info. Onze dochter was niet in dat ziekenhuis opgenomen maar het idee is overal hetzelfde.
https://www.diakonessenhuis.nl/folders/opname-uw-ontregelde-baby
Ahhh ik herken het zo. Hier ook een huilbaby gehad. En ik ben daardoor en door een zwaar herstel ook zelf door een heel moeilijke periode gegaan. Hier wel lieve ouders, maar die wonen ver weg. Weinig hulp dus.
Je ben echt een goede moeder. Het is compleet normaal om niet alles aan je baby leuk te vinden. Dat zegt helemaal niets over hoeveel je van je kinderen houdt. Natuurlijk vindt je deze hele situatie kut en uitzichtloos. Geen hulp, geen verbetering, en je liefde voor je kinderen zorgt dat er geen pauze of uitknop is. En jij gaat kapot en weet niet hoeveel langer je nog kan staan. Nee dat is niet leuk of mooi of roze wolk. Ik kon mensen die zeiden "probeer te genieten want het is zo voorbij" wel neerschieten!! En alle instanties die maar bleven roepen: tja krampjes en het hoort erbij.
Wat MammavanJ zei deed ik ook. Overal trok ik aan de bel en ik maakte geen geheim van hoe het ging en hoe ik me voelde. Ik was super gestresst en huilde ook bijna non stop. Dat zorgde voor hulp voor mezelf. Maar helaas niet voor mijn huilbaby. Op eigen kracht heb ik uitgevonden dat ze een KMA had en toen pas kreeg ik na veel aandringen een afspraak bij een kinderarts. Dat was hier het keerpunt in het vele huilen. Maar ik neem het iedereen nog steeds erg kwalijk dat alles op "de gestresste moeder" gegooid werd.
Je mag best boos, verslagen, depressief zijn en zulke gedachten hebben. Je bent kapot aan het gaan. Ik snap je. Toch ben je een goede moeder. Je geeft alles. Ik hoop dat voor jullie ook snel een keerpunt komt. Verbetering.
Je ben echt een goede moeder. Het is compleet normaal om niet alles aan je baby leuk te vinden. Dat zegt helemaal niets over hoeveel je van je kinderen houdt. Natuurlijk vindt je deze hele situatie kut en uitzichtloos. Geen hulp, geen verbetering, en je liefde voor je kinderen zorgt dat er geen pauze of uitknop is. En jij gaat kapot en weet niet hoeveel langer je nog kan staan. Nee dat is niet leuk of mooi of roze wolk. Ik kon mensen die zeiden "probeer te genieten want het is zo voorbij" wel neerschieten!! En alle instanties die maar bleven roepen: tja krampjes en het hoort erbij.
Wat MammavanJ zei deed ik ook. Overal trok ik aan de bel en ik maakte geen geheim van hoe het ging en hoe ik me voelde. Ik was super gestresst en huilde ook bijna non stop. Dat zorgde voor hulp voor mezelf. Maar helaas niet voor mijn huilbaby. Op eigen kracht heb ik uitgevonden dat ze een KMA had en toen pas kreeg ik na veel aandringen een afspraak bij een kinderarts. Dat was hier het keerpunt in het vele huilen. Maar ik neem het iedereen nog steeds erg kwalijk dat alles op "de gestresste moeder" gegooid werd.
Je mag best boos, verslagen, depressief zijn en zulke gedachten hebben. Je bent kapot aan het gaan. Ik snap je. Toch ben je een goede moeder. Je geeft alles. Ik hoop dat voor jullie ook snel een keerpunt komt. Verbetering.
Ook ik wil je een hard onder de riem steken. Het feit dat je je er bewust van bent en er ook voor uit komt is heel dapper. Er zijn ouders genoeg die niks zeggen en hun kind daadwerkelijk iets aandoen. Je bent een fantastische moeder als je zo je best doet.
Vergeet af en toe alles en iedereen en ga lekker naar de kapper ofzo. Echt ff tijd voor jezelf maken. Mijn uitje is ook de kapper 1 x in de 3 maanden. Lekker uitgebreid laten verven en alles. Of een schoonheidssalon pakken. Heerlijk aan jezelf denken
Vergeet af en toe alles en iedereen en ga lekker naar de kapper ofzo. Echt ff tijd voor jezelf maken. Mijn uitje is ook de kapper 1 x in de 3 maanden. Lekker uitgebreid laten verven en alles. Of een schoonheidssalon pakken. Heerlijk aan jezelf denken