mijn moeder

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Vaak hoor ik over schoonmoeders, maar mijn moeder.... Vorig jaar is ze weer getrouwd, ze heeft nu een nieuw leven en een nieuwe man, en daar horen wij niet bij. Ook van mijn dochtertje Sarah, haar 1e kleinkindje, wil ze niets weten. We hebben haar gebeld na de bevalling en een kaartje gestuurd, maar ze heeft niets van zich laten horen. We hebben niet eens ruzie gehad of zo, maar   van de ene op de andere dag was het over, ze kiest nu voor zichzelf.... af en toe word ik best jaloers als ik moeders met dochters zie lopen. ik heb wel een lieve schoonmoeder en stiefmoeder (naar woord), maar het doet toch pijn als je moeder niets van je wil weten. als ik haar tegenkom in de stad negeert ze ons gewoon. Hoe kan je als moeder zo doen met je eigen kind en kleinkind? Zeker nu ik zelf een dochtertje heb kan ik mijn moeder echt niet begrijpen.

Liefs van Liset, moeder van Sarah 20-04-2007
 
Jeetje, wat moeilijk voor je zeg. Ik kan begrijpen dat je er niks van snapt. Dit soort dingen snap ik ook niet. In elk geval heel veel sterkte met het verwerken hiervan. Want het is toch een rouwproces.
Groetjes Veerle
 
Dit is niet leuk, nee. Maar je kunt er waarschijnlijk niets aan veranderen, dus probeer je erbij neer te leggen en respecteer de keuze van je moeder of dwing haar tot een goed gesprek. Maar of dat lukt?? Nee, begrijpen doe je het niet, maar idd heel veel sterkte met het verwerken.
 
Wat erg voor je. Juist nu kun je zo veel steun aan je moeder hebben en is het erg jammer dat je moeder geen oma wil zijn. Gelukkig kun jij wel goed met je schoonmoeder en stiefmoeder overweg, maar dat neemt niet weg dat je je nu enorm afgewezen voelt en, volgens mij nog veel erger, je het gevoel hebt dat je mooie meisje afgewezen wordt door je eigen moeder.

Je kunt je moeder niet dwingen contact met je te onderhouden, dus als zij het echt niet wilt kun je daar ws niets aan doen. Het is wel haar verlies, hoor! Mijn moeder vindt het bijna net zo bijzonder dat haar dochter nu een kindje heeft als toen ze zelf een kindje kreeg.

Ik hoop dat je moeder je ooit nog uit wil leggen waarom, want jij zit nu met verdriet en je weet niet eens of het aan jou ligt en je snapt het niet. Op zijn minst  heb je  recht op uitleg van je moeder.

Groetjes Ilona
 
Jeetje meid, dat is echt super vervelend, zeg! Je zegt dat je je er niets bij voor kunt stellen dat moeders zoiets doen tegenover hun kind nu je zelf moeder bent. Dat gevoel herken ik heel goed. Mijn moeder heeft ook vaak dingen gedaan waar van ik denk 'hoe kon je???'. Maar dit, je eigen dochter niet meer willen zien, en je kleindochter...
Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken hiervan!

Groetjes,

Eveline
 
Vreselijk voor je! En dan ook nog zonder uitleg, zonder reden? Dat is erg zwaar. Ik kan me er ook niets bij voorstellen.
Mijn relatie met mijn moeder is nu wel redelijk ok, maar absoluut niet wat het geweest is. Ik hou nu afstand sinds ze mij gedwongen had te kiezen tussen hun en mijn man (omdat ik "mijn leven vergooide aan die huichelachtig nietsnut"). Het verdriet daarvan zal ik altijd bij me dragen, daar kom je niet overheen. Daarna was ze het niet eens dat ik met hem trouwde, was het niet eens dat we een kind kregen... ("Ik ben er nog niet aan toe om oma te worden.")

Ik weet hoe diep zulk verdriet kan gaan en ik hoop voor je dat ze het op zijn minst een keer zou willen uitleggen...

Heel veel sterkte

Groetjes, Karin
Mama van Christian (19 weken)
 
Hoi,
ik herken zoveel in je verhaal. Ook mijn moeder heeft een nieuwe vriend en dat klikt ook helemaal niet met ons. In het begin toen mijn zoontje werd geboren had ik geen contact met haar maar ja als je zelf moeder wordt ga je het toch missen. Heb haar toen een kaartje gestuurd en ben op een avond bij haar langsgegaan samen met mijn zoontje. hebben toen lang gepraat. Om een lang verhaal kort te maken het was weer helemaal goed met mijn moeder en we kwamen er bijna elke dag ook bleven we vaak slapen en deden we gezellige dingen met elkaar.
Toen kwam ze een nieuwe vriend tegen en opeens was niets meer goed alles moest netjes blijven mijn zoontje mocht nergens meer mee spelen enz enz.
Op een gegeven moment heb ik het contact verbroken. Dat is nu 2 en een half jaar geleden.
Toen ik zwanger was van mijn tweede kindje heeft ze niets van zich laten horen ook na de bevalling niet. Ze heeft mijn dochtertje nu vier maanden nooit gezien. bij mijn eerste en bij de tweede ben ik heel erg ziek geweest hellp-syndroom op dat moment had ik wel graag de steun gehad van mijn moeder.
Ik weet wat je voelt ook ik ben soms jaloers op mijn vriendinnen die wel een goede band met hun moeder hebben.
Ik weet wel dat ik nu nooit meer de eerste stap zal zetten en eigenlijk ben ik het ook zo zat dat mijn moeder voor mij ook niet meer hoeft te komen. Ik moet voor haar perfect zijn en alles keurig volgens het boekje doen en dat wil/kan ik niet. Uiteindelijk heb ik me er bij neergelegd dat het zo is maar pijn blijft het wel doen.

het is een lang verhaal geworden maar toen ik eenmaal aan het typen was kwam alles eruit

groetjes,
marike ian 5jaar en joany 4maanden
 
hoi Liset

Ik weet wat je voelt, ik heb ook geen contact meer met mijn moeder (zij koos voor de man die mij vroeger niet zo goed heeft behandelt laten we het daarop houden)

Toen ik zwanger was van de oudste was de breuk er nog maar pas en wat deed het zeer als ik bij de verloskundige kwam en daar moeders zag die met hun dochter mee waren gekomen of in de baby zaak samen kleertjes kopen enzo. Ook al was het een bewuste keuze van mij om het contact te verbreken bleef het zeer doen, toen ik was bevallen van mijn oudste (lag op de ic ivm een insult door hellp) wou ik zo graag een moeder aan mijn zijde hebben die tegen me zou zeggen dat het wel goed kwam. Of dat mijn dochter op mij leek, dezelfde fratsen uithaalde of gewoon een puntje van herkenning.

Bij onze 2e dochter werd het al wat makkelijker (was inmiddels alweer aardig wat gebeurt dus mijn twijfels om het contact misschien toch weer op te starten waren weg) maar weer hellp en weer geen moeder die me trooste toen ik het ziekenhuis in draaide, weer niet samen dag dromen in de babykamer of die dingen.

Ik zal nooit begrijpen waarom ze voor die man heeft gekozen en niet voor haar dochter en kleindochters. Het steekt wel ondanks dat de scherpe kantjes er inmiddels vanaf zijn. Mijn schoonouders zijn super (moeders een beetje bemoeizuchtig maar dat schijnt een typisch schoonmoeder kwaaltje te zijn) maar toch zou het zo leuk zijn om soms eens te horen dat mijn dochters op mij leken of trekjes van mij hebben. Nu hoor ik alleen maar dat ze zoveel op papa lijken.

Het is voor jou ook nog eens moeilijk omdat zij je niet eens een goede reden heeft gegeven, geen ruzie of niets er aan vooraf is gegaan. Sterkte en hoe cliche het ook klinkt op een gegeven moment accepteer je de situatie en doet het minder zeer.

groetjes Chislaine
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan