<p>Hallo lieve mensen,</p><p>Heel lang getwijfeld of ik wel of niet mijn verhaal zou delen, maar besloten het toch te doen. Lees al enige tijd mee met jullie verhalen en haal er steun uit. Gek eigenlijk he, dat je elkaar niet kent en toch zo mee leeft en mee voelt met elkaar.</p><p>Het gaat een lang verhaal worden dus als er mensen afhaken bij het zien van dit lange bericht, begrijp ik dat helemaal. Maar wil graag het hele plaatje schetsen.</p><p>Ik moet voor mijn verhaal eerst een stukje terug in de tijd. Toen ik een jaar of 14 was en al een tijd ongesteld was, merkte ik dat ik altijd veel meer pijn had dan anderen tijdens mn periode. Ik bloeide ook altijd enorm, zo erg dat bij het verschonen alles volledig onder zat.. (excuses voor de details). Hierdoor besloot ik naar de huisarts te gaan, eerst kreeg ik de pil voor geschreven. Nadat de pijn daarmee bleef en ik meerdere keren terug ben gegaan naar de huisarts maar toen ik hierdoor weggevuift ben liet ik het er maar bij zitten. Echter werd met de jaren de pijn en het ongemak erger en erger. Zo extreem dat als ik ongesteld was ik ziek thuis bleef. Kruipend over de grond van de pijn. Duizelig van de hoeveelheid bloed die ik verloor. Ik slikte de pil regelmatig een maand of 2 door om maar niet ongesteld te hoeven worden. Vervolgens ben ik op mn 18e terug gegaan naar de huisarts omdat de pijn niet meer alleen in mn baarmoeder zat maar ook hoger tijdens ongesteldheid. Ik trok het niet meer. Hierdoor uiteindelijk doorverwezen naar de internist. Om het verhaal niet nog langer te maken hierbij de samenvatting; ik had endometriose en het was al helemaal vergroeid met mn darmen en blaas. Oftewel direct operatie. Er is een stukje darm weggehaald en op meerdere plekken zijn de verklevingen weggebrand. Daarna ben ik aan de zwaarste pil gegaan en onder behandeling van een gyneacoloog gekomen. Deze adviseerde me 6 maanden de pil te slikken en dan 1 x een stop week in te lassen. Omdat ik 19 was toen ik dit nieuws kreeg stortte mijn wereld enigszins in. Niet alleen omdat de operaties zwaar waren maar dit was het begin van de angst ‘kan ik wel ooit kindjes krijgen?’. Het zaadje van angst was geplant. Elk jaar kreeg ik netjes 2 controles en zo ging het jaren goed. Tot 2017. Ik voelde al een tijdje dat er iets niet lekker zat.. veel last van afscheiding en steken in mn baarmoeder ook buiten mijn periode om. Toch maar even weer een afspraak gemaakt bij de huisarts. Deze wilde checken op soa’s. Ik vroeg toen, kan ik ook een uitstrijkje krijgen? waarop het antwoord was dat dit echt niet nodig was omdat ik dat 2 jaar eerder nog had gehad. Vervolgens kwam er niks uit de soa testen (wat me niet verbaasde omdat ik al enige tijd dezelfde partner had en daarvoor alles altijd veilig deed). Dus toch weer terug naar de gyneacoloog. Die wilde wel een uitstrijkje afnemen.</p><p>Toen kwam de uitslag, pap4 – cin3. (voor degene die niet weten wat dit betekent, pap5 is baarmoederhalskanker. cin3 betekent dat de cellen al volledig ontwikkeld zijn). En de huisarts zei toch dat dit niet kon? Hoe dan? Waarom voor de 2e keer werd ik niet serieus genomen??</p><p>Direct weer een operatie, wegsnijden van een laag van de baarmoeder mond. Mijn nachtmerrie herhaalde zich. Het zaadje van angst wat al gepland was op mijn 19 was nu uitgegroeid tot een klein boompje die telkens hoger en hoger groeide.</p><p>Vervolgens daarna elk halfjaar wederom een controle of het goed bleef gaan. Gelukkig was dit zo.</p><p>Nu hebben mn vriend en ik besloten om vanaf januari 2021 te gaan proberen zwanger te worden. Ik ben nu 30 jaar.Dit moest natuurlijk onder begeleiding van mijn gyneacoloog ivm mijn endometriose. Dus na maanden overleg onderzoeken etc 1 januari gestopt met de pil (heel toevallig was dit exact t einde van mijn strip).</p><p>Vervolgens ben ik 1 x ongesteld geworden nog onder invloed van de pil (op 4 januari) en daarna 2 x zonder. De ene cyclus was 34 dagen en de ander 33 dagen. Vanaf het stoppen met de pil heb ik heel vaak pijn in mijn eierstokken. De ene keer meer dan de ander, maar niet zo dat het bijv alleen na de eisprong is. Ik ben er ook voortdurend mee bezig. Ik weet dat dit voortkomt uit angst. Ik weet dat ik mezelf dingen aan praat. En toch kan ik er niks aan doen.. De laatste ongesteldheid startte op 12 maart en eindige 19 maart. Vervolgens ben ik gaan testen met ovulatie testen. Geen resultaat, geen enkele keer. Wel kreeg ik enorm pijn aan mijn eierstokken. Zo erg dat ik het niet vertrouwde en een echo liet maken op 8 april.Hierbij werd gezegd door de echoscopiste dat ik mijn eisprong nog moest krijgen, deze zat nu op 19 mm en met 21 mm zou hij springen (ik zat toen op cyclusdag 28 dus vond dit heel raar). Echter mijn gyneacoloog waar ik 10min later een gesprek mee had, zei dat mijn eisprong al geweest was, mijn baarmoederslijmvlies precies mooi op curve zat met cyclusdag 28 en ik mijn ongesteldheid weer met een dag of 5 kon verwachten. Fijn, opgelucht kon ik naar huis.</p><p>En nou komt het. Ik zit inmiddels op cyclusdag 42 en ben nog steeds niet ongesteld. Ik moest de 13e ongesteld worden. Op dat moment had ik eerst een euforisch gevoel, misschien ben ik wel zwanger!Meerdere testen gedaan, allemaal negatief op early van kruidvat na met een heeeel licht streepje. (uiteindelijk vals positief) Hierdoor kreeg ik weer hoop, misschien late innesteling, laag HCG? Geduld hebben, wachten… 4 dagen overtijd weer testen, OMO-wit. Huh? Hoe kan dit nou, ik heb alle symptomen, ben niet ongesteld en had toch een licht positief streepje?? Vervolgens 6 dagen overtijd weer testen, weer wit. Hierbij kreeg ik een emotionele instorting. Ik was zó intens verdrietig. Wat gebeurd er? Dit klopt niet, de gyneacoloog had toch gezegd dat ik ongesteld moest worden? En hoe kan dit dan? Ben ik dan toch zwanger? He-le-maal gek werd ik ervan.Gister was ik 8 dagen over tijd en deed ik de laatste test. Weer wit. Ik trok het niet meer. Heb mijn huisarts gebeld en gevraagd om een bloedtest met uitleg van het verhaal. Dat mocht. </p><p>Vanochtend de uitslag van de bloedtest; HCG 1.9 (duidelijk niet zwanger dus)LH 0.91FSH 2.6 (wat betekent dat eisprong wel al is geweest).En nu voel ik me verslagen. Compleet verslagen. Wat is er met mijn lijf aan de hand, wordt mijn angst realiteit? Werkt mijn lichaam niet naar behoren? Kan ik geen kinderen krijgen? Wanneer wordt ik in godsnaam ongesteld zodat ik verder kan en weer een poging kan doen? 9 f*cking dagen overtijd (excuses) en t voelt mentaal als een maand. Gek wordt ik er van.En ik weet dat er heel veel vrouwen zijn die al veel en veel langer aan het proberen zijn, en geloof me ik heb de wereld aan respect voor jullie. Maar wij mogen maar 6 maanden natuurlijk proberen voor we een traject in gaan omdat het risico dat mijn lichaam weer te beschadigd raakt door de endometriose te groot is.</p><p>Ik hoopte zo, ik was zo blij. En nu ben ik zo verdrietig. Sorry voor het lange verhaal.. misschien hebben jullie tips? Ik weet gewoon niet meer wat ik nu moet doen..</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Mijn verhaal, iemand tips? Advies?
- Onderwerp starter Vennetje
- Startdatum
Ik lees je verhaal met tranen in m’n ogen , wat erg dat je niet serieus genomen bent.
En wat een stress om doorheen te moeten !
Ik had ook een hele onregelmatige cyclus met als langste maand 43 dagen. Hierdoor ook bij de gynaecoloog geweest om te kijken naar de eitjes groei en gestart met clomid zodat het eitje sneller rijp zou zijn.
Dit mocht bij mij al na 1 maand baten.
Spreek vooral je zorgen uit en laat je niet wegjagen het is jou lichaam !
En wat een stress om doorheen te moeten !
Ik had ook een hele onregelmatige cyclus met als langste maand 43 dagen. Hierdoor ook bij de gynaecoloog geweest om te kijken naar de eitjes groei en gestart met clomid zodat het eitje sneller rijp zou zijn.
Dit mocht bij mij al na 1 maand baten.
Spreek vooral je zorgen uit en laat je niet wegjagen het is jou lichaam !
Meid wat een verhaal, wat een pech en ik snap heel goed je angst en zorgen. Het is al stom elke maand afwachten, valse hoop hebben en van iedereen te horen krijgen dat je ‘het los moet laten’ (hoe dan?!) maar met jouw voorgeschiedenis helemaal natuurlijk. Ik wil je in elk geval meegeven dat als iemand je vertelt dat je meer kans hebt op zwangerschap als je ‘het los laat’ dat je dit lekker je ene oor in en andere oor uit moet laten gaan. Dat is mij door een fertiliteitsarts verteld en gaf mij een hoop steun. (Want zelfs als het zo is, het lukt toch niet om dat te doen) Verder kan ik je inderdaad alleen maar aanraden om op tijd aan de bel te trekken en jezelf fijne dingen te gunnen om te wacht dagen en weken zo goed mogelijk door te komen. Ik wens je héél veel geluk en hopelijk snel een positieve test! En je wordt vast en zeker een super mama met alles wat je er nu al voor over hebt!
Wat een lieve reacties allemaal.
Dankjewel het doet me echt heel erg goed.
Ik hoop zo dat ik snel ongesteld wordt en het daardoor weer wat positiever kan gaan zien. Nu is het alleen maar afwachten, en niet op iets 'leuks'.. wachten op ongesteldheid..
Maar jullie berichtjes geven we al een positiever gevoel.. dank daarvoor!!
Dankjewel het doet me echt heel erg goed.
Ik hoop zo dat ik snel ongesteld wordt en het daardoor weer wat positiever kan gaan zien. Nu is het alleen maar afwachten, en niet op iets 'leuks'.. wachten op ongesteldheid..
Maar jullie berichtjes geven we al een positiever gevoel.. dank daarvoor!!
Wat een pech zeg, wat naar dat je zo niet serieus genomen bent!
Weet je op basis waarvan de gynaecoloog gezegd had dat je eisprong al geweest was? Want het lijkt me toch gek dat de echoscopist duidelijk een eitje ziet zitten dat op springen staat, en de gynaecoloog 10 minuten later zegt dat dat al gebeurd is, tenzij er ook iets van bloedwaardes waren toen? Heb je nog ovulatietesten gedaan sinds dat bezoek aan het ziekenhuis (om te kijken of het verhaal van de echoscopist misschien klopte)?
Had je in eerdere cyclussen ook al ovulatietesten gebruikt en kon je toen wel een piek vinden? Zo niet is het misschien een idee om over te stappen op gevoeligere testen (standaard LH testen reageren vaak op 20-25mUI/ml, maar sommige vrouwen hebben een piek die amper 10 mUI/ml aantikt, en gelukkig bestaan er ook tests die bij 10mUI/ml al positief uitslaan, al zijn die minder nauwkeurig als je dus wel veel LH aanmaakt rond je piek (je zou dan namelijk te lang positief kunnen testen), ik zou ze dus alleen gebruiken als je echt helemaal geen piek hebt kunnen vinden (ook niet dichtst bij positief) of eventueel naast een minder gevoelige test).
Ik hoop voor je dat de echoscopist gelijk had en je dus misschien toch al vrij snel een positieve test in handen kan hebben, maar neemt niet weg dat het frustrerend is als je cyclus ineens veel langer duurt en niet duidelijk is waarom. Heel veel geluk met (hopelijk snel) zwanger worden!
Weet je op basis waarvan de gynaecoloog gezegd had dat je eisprong al geweest was? Want het lijkt me toch gek dat de echoscopist duidelijk een eitje ziet zitten dat op springen staat, en de gynaecoloog 10 minuten later zegt dat dat al gebeurd is, tenzij er ook iets van bloedwaardes waren toen? Heb je nog ovulatietesten gedaan sinds dat bezoek aan het ziekenhuis (om te kijken of het verhaal van de echoscopist misschien klopte)?
Had je in eerdere cyclussen ook al ovulatietesten gebruikt en kon je toen wel een piek vinden? Zo niet is het misschien een idee om over te stappen op gevoeligere testen (standaard LH testen reageren vaak op 20-25mUI/ml, maar sommige vrouwen hebben een piek die amper 10 mUI/ml aantikt, en gelukkig bestaan er ook tests die bij 10mUI/ml al positief uitslaan, al zijn die minder nauwkeurig als je dus wel veel LH aanmaakt rond je piek (je zou dan namelijk te lang positief kunnen testen), ik zou ze dus alleen gebruiken als je echt helemaal geen piek hebt kunnen vinden (ook niet dichtst bij positief) of eventueel naast een minder gevoelige test).
Ik hoop voor je dat de echoscopist gelijk had en je dus misschien toch al vrij snel een positieve test in handen kan hebben, maar neemt niet weg dat het frustrerend is als je cyclus ineens veel langer duurt en niet duidelijk is waarom. Heel veel geluk met (hopelijk snel) zwanger worden!
@Ananass ja klopt, dat vind ik dus ook het vervelende. Ik ging uit van de gyneacoloog haar advies. Ik heb daarna (stom!!) geen ovulatietesten meer gedaan en t ook nog weinig keren daarna gezellig gemaakt omdat ik zo'n pijn heb in mn baarmoeder. Maar de gyneacoloog belt me morgen dus dan ga ik even dit verhaal voorleggen.
@Elsiejoy bedankt voor je advies en lieve bericht! De gyneacoloog had dit dus ook gezegd over de gevoeligheid en dat sommige vrouwen minder aanmaken. Dat zou ook opzich overeen komen met de waarde die ik vandaag terug kreeg van t bloedonderzoek want daar was mn lh 0.91 en die zou na de eisprong tussen 1 en 10 moeten zitten dus wellicht maak ik dat minder aan. Dat ga ik ook zeker proberen komende maand. Heel stom achteraf dat ik dus na dit bezoek niet meer getest heb. Vooral omdat t in mijn hoofd niet kon, t was toen al 7 dagen na mijn verwachtte eisprong dus vertrouwde blind op de gyno.
Het is nu gewoon lastig omdat ik totaal geen idee heb wanneer ik weer een ongesteldheid ga krijgen.. wil zo graag door!
@Elsiejoy bedankt voor je advies en lieve bericht! De gyneacoloog had dit dus ook gezegd over de gevoeligheid en dat sommige vrouwen minder aanmaken. Dat zou ook opzich overeen komen met de waarde die ik vandaag terug kreeg van t bloedonderzoek want daar was mn lh 0.91 en die zou na de eisprong tussen 1 en 10 moeten zitten dus wellicht maak ik dat minder aan. Dat ga ik ook zeker proberen komende maand. Heel stom achteraf dat ik dus na dit bezoek niet meer getest heb. Vooral omdat t in mijn hoofd niet kon, t was toen al 7 dagen na mijn verwachtte eisprong dus vertrouwde blind op de gyno.
Het is nu gewoon lastig omdat ik totaal geen idee heb wanneer ik weer een ongesteldheid ga krijgen.. wil zo graag door!
Jeetje wat vreselijk voor je dit! Ik hoop oprecht voor je dat het jullie mag lukken ❤
Eventueel zou je teunisbloemolie (koudgeperste van H&B), magnesium en monnikspeper kunnen gebruiken voor een stabielere cyclus en minder klachten. Ik weet alleen niet of dat bij jou medisch gezien ook mag, maar ik wil je dus adviseren om je gynaecoloog te vragen of die daar bezwaar tegen heeft.
Mijn huisarts verklaarde me bijna voor gek met al die supplementen om mijn hormonen te stabiliseren en minder last van pms/pmdd te hebben, antwoord was bij mij ook "lekker aan de pil gaan", maar ik reageer heel heftig op hormonale anticonceptie en zocht dus een alternatief, dat heb ik hierin grotendeels gevonden. Op internet kom ik ook positieve verhalen tegen over teunisbloemolie bij endometriose.
Eventueel zou je teunisbloemolie (koudgeperste van H&B), magnesium en monnikspeper kunnen gebruiken voor een stabielere cyclus en minder klachten. Ik weet alleen niet of dat bij jou medisch gezien ook mag, maar ik wil je dus adviseren om je gynaecoloog te vragen of die daar bezwaar tegen heeft.
Mijn huisarts verklaarde me bijna voor gek met al die supplementen om mijn hormonen te stabiliseren en minder last van pms/pmdd te hebben, antwoord was bij mij ook "lekker aan de pil gaan", maar ik reageer heel heftig op hormonale anticonceptie en zocht dus een alternatief, dat heb ik hierin grotendeels gevonden. Op internet kom ik ook positieve verhalen tegen over teunisbloemolie bij endometriose.