A
Anoniem
Guest
Hallo,
Ik zit al een tijdje met een probleem…
Ik zit in twijfel of ik dat hier wel moet posten… maar ik moet er echt vanaf.
En zou graag willen weten wat jullie er van vinden, of het bekend voorkomt, of jullie suggesties hebben.. ?
(ik moet er wel bij vertellen, dat ik erg onzeker was, en er nu uitkruip, mijn moeder daarentegen is zeer dominant, en weet mensen psychisch te bespelen) (ik vind het al erg moeilijk om tegen haar in te gaan, of te melden als ik het ergens niet mee eens ben, maar doe het toch, want het gaat om mijn kindje)
Mijn ouders pasten op Tom… hij ging daar elke di- en do- ochtend naar toe.
(wo- hele dag nr de crèche)
3 maanden geleden, kwam ik Tom ophalen, lag hij los in het wipstoeltje én zonder toezicht. Daar heb ik voorzichtig wat over geprobeerd te zeggen…
Ook heeft Tom last van spruw, dus heb ik gevraagd of ze geen vingers in zijn mondje wilden doen vanwege de bacteriën.. loop ik weg heeft Tom de vinger van opa in zijn mond.
Toen zei ik het weer, kreeg ik een boze blik.
Ik heb dit thuis besproken met mijn man, en we hadden het er wel eens eerder overgehad, om opa en opa gewoon opa en oma te laten zijn, en Tom een dagje extra naar de crèche te doen. Tom heeft het erg naar zijn zin op de creche, kleine creche, 9 kindjes per dag, 3 vaste begeleidsters
2,5 maanden geleden.
Ik bracht Tom naar mijn vader, zag dat hij met wat Polen in de tuin bezig was die hun motoren over wilden kopen. Mijn moeder zou bij Tom blijven. Kom ik op mijn werk aan, (mijn moeder werkt hier ook!) na een half uurtje komt mijn moeder binnen, dus ik vraag of het gelukt is met die Polen. Zei: “ja pa is nu met ze naar het postkantoorâ€
Dus ik vroeg direct waar Tom dan was, “ja die is even bij je zusjes†mijn zusjes zijn 11 en 12 jaar!!!!!!
Dus ik keek nogal, verontwaardigd, en mijn moeder vroeg me wat er was.. Ik zei dat het me toch niet lekker zat, want ze zijn nog zo jong, en ik laat Tom daar bij jullie achter met het idee dat hij veilig bij opa en oma zit, en niet dat de twee spring-in-het-veld tantes kunnen oppassen. Ja dat begreep ze dan wel, dus zij drong er op aan om dat even tegen pa te vertellen, dus ik bel met knikkende knieen pa op… ja ik weet dat het niet nodig is met knikkende knieen maar ik vind het gewoon echt moeilijk om wat te zeggen want ik krijg altijd preken van hun. Dus ik bel op, mijn verhaal gedaan dat het me toch niet lekker zat enz. hij: “maar wij lieten jullie vroeger toch ook wel eens oppassen op je zusjes toen je 12 jr was†Dus ik ging er op in, dat dat wel zo kan zijn, maar dat dat nog niet betekend dat ik wil dat dit met mijn kindje gebeurd. Nou dat begreep hij dan wel, en het zou niet meer gebeuren.
2 maanden geleden:
Ik kwam Tom ophalen, en zag dat mijn moeder met Tom opschoot zat, en thee aan het drinken was. Ik heb toen vriendelijk gevraagd of zij dat in het vervolg niet meer wilde doen, want ik vind dat een eng idee, thee drinken met een kindje op schoot, ongeluk zit in een klein hoekje, hond hoeft maar tegen haar aan te springen, of Tom is zelf erg bewegelijk.
Nou, toen kwam de preek: “waar denk jij wel niet mee bezig te zijn†“wij hebben zelf 4 dochters groot gebracht en weten heus wel wat wel en niet kan†“jullie geven ons het gevoel dat jullie ons niet vertrouwen†“jullie moeten eens ophouden met die commentarenâ€
“vorige week zei pa al dat duurt geen maand meer voordat Tom hier helemaal niet meer komtâ€
Toen ze was uitgeraasd, ben ik gegaan, en heb gezegd dat ik er nog op terug kwam.
Kijk, als Tom er niet bij was had ik haar wel een weerwoord/ ‘grote bek’ terug gegeven, maar ik wil niet dat Tom in die spanning zit, want ik weet maar als te goed uit mijn verleden hoe dat is. Eenmaal thuis heb ik dit met mijn man besproken, die was ook behoorlijk pissed, omdat mijn moeder dit altijd met mij doet, ze speelt tegenover de buitenwereld altijd mooi weer, leuke, spontane, prettig gestoorde vrouw… die heel vrij is, en alles moet kunnen, en is bespreekbaar. Maar als ik wat zeg, waar ik het bijvoorbeeld niet mee eens ben, ook al zijn het maar kleine dingetjes, of ik doe het anders dan dat zij het zou doen, nou dan is het huis te klein, en walst ze over mij heen. Natuurlijk laat ik dat walsen zelf toe, dat weet ik echt wel, maar het is er vanaf kinds al in geslopen, en dat krijg je er niet zomaar uit.
Ik wist even niet meer wat ik moest, ik wil Tom niet in die spanning hebben…
Ik heb mijn moeder toen gebeld, en gevraagd of ze beide wilden komen praten, toen begon het toneelstukje al weer “wat is er in godsnaam aan de hand dan?†“wat hebben we nu weer fout gedaanâ€â€¦ (ik word hier zo moe van)
Nou na enige tijd aangedrongen te hebben kwamen ze toch langs, eenmaal bij ons kwamen ze stampvoetend en kwaadkijkend binnen. Gingen op de bank zitten en het eerste wat ze zeiden “het lijkt ons beter dat Tom helemaal niet meer bij ons komt†“vorige maand zei pa al dat duurt geen maand meer voordat Tom hier helemaal niet meer komt, na dat verhaal van die Polen, slaat nergens opâ€
(dit vind ik nog het ergste, eerst praten ze me beide naar de mond, ja als jij dat niet wilt gebeurd dat niet, bel pa maar, bel ik pa, ook begripvol… en nu blijkt dat ze achteraf, die zelfde dag nog, samen lekker hebben lopen klagen tegen elkaar! Wie is hier nu hypocriet?)
Viel dus al niet meer mee te praten. Ik heb nogmaals uitgelegd, dat ze het niet moest zien als kritiek… maar dat ik het zelf geen fijn idee vind dat zij thee met Tom op schoot drinkt. Ze tierden helemaal…
Allemaal verhalen erbij gehaald “ja dan kunnen we niets meer met hem op schoot†“ opa en oma gaven jullie ook altijd chocolade, we wisten wel dat dit niet goed was voor jullie maar we wisten ook dat ze het beste met jullie voor hebbenâ€.. Allemaal van die verhalen, waar ik niets mee kan, best dat hun ons chocolade lieten eten, maar dit gaat om ons kindje!
Soms heb ik het idee dat ze hem niet zien als kleinkind, maar als eigen kindje.
Nou, toen zijn ze weggegaan.
Het zat me toch niet lekker… ik heb mijn gevoelens op papier gezet. En die brief naar mijn vader gebracht, die heeft de brief achteraf niet eens gelezen en direct aan mijn moeder gegeven…grrr…
Mijn moeder belde op, huilend, ze begreep me, ze vond dat hun maar moesten accepteren en respecteren dat wij het anders deden dan hun. Toen was ik opgelucht, ik dacht hier kan ik tenminste wat mee, niet een boze tierende moeder, maar iemand met wie ik kan praten, ze hoeft het dan nog niet met mij eens te zijn, of ik met haar, maar dat we gewoon kunnen praten. Ze vertelde aan het einde van het gesprek dat wij (mijn man en ik) het er nog maar over moesten hebben, wat we nu wilden. (want we wilden Tom wat meer naar de crèche doen, zodat opa en oma, gewoon opa en oma konden blijven, en we dit soort voorvallen niet meer hadden)
Mijn man en ik hebben lang gepraat, en het leek ons toch beter om Tom 1 dag extra naar de crèche te doen, en dat ze zo nu en dan best konden oppassen maar niet standaard.
Dat heb ik mijn moeder gemeld, en ook erbij dat ik snap dat ze dit niet leuk vinden, maar dat wij dit wel zo wilden. Nou toen begon het getier weer, de begripvolle, respectvolle vrouw, was verdwenen, “wat denken jullie wel niet†“jullie pakken ons kleinkind af†“wat zijn jullie hypocriet†“zo behandel je ons nietâ€â€¦
Zucht.
Het begripvolle, emotionele gesprek, was dus gewoon om ons alsnog in-te-pakken…
Ze zagen waarschijnlijk na mijn brief, in dat wij het wel serieus meende en probeerde de situatie alsnog te ‘redden’ voor hun zelf. Ze willen niet bij ons langs komen, wij mogen daar niet meer komen… op het werk doet ze ‘normaal’, volgens haar eigen zeggen…
Ze kijkt zielig, zodat mensen vragen “goh wat is er toch met jeâ€, ze kijkt mij boos aan, kan niets normaal zeggen.
We hebben nu diverse malen geprobeerd te praten, 2x samen, 1x mijn man en 1x ik zelf..
Maar het wil niet. Ze voelen zich alleen maar aangevallen, of nou ja, mijn moeder.
Mijn vader, zegt niets, die staat achter mijn moeder, huppelt er maar achteraan.. hij is denk ik ook bang…want als je bij mijn ma tegengas geeft, dan krijg je dit!
Mijn moeder slaat door, ze wilde de spulletjes van Tom die daar stonden verbranden, ze heeft ze nu verkocht via marktplaats. Ze bestookt mijn zusjes, met vragen… “heb ik dit van Nancy gekregen?†en als dat dan zo is, dan gooit ze voor de ogen van mijn zusjes wat ze van mij heeft gekregen in de vuilnisbakâ€. Ze bespeelt ze. Psychisch. Mijn zusjes krijgen preken, als ze bij mij op bezoek zijn geweest. Ze slaat echt door, ik denk, omdat ze nu niet meer de touwtjes in handen heeft.
Ik weet niet wat ik hier mee moet, ook voor mijn zusjes. Lijkt GVD!! Sorry, voor mijn woordkeuze maar het lijkt wel psychische mishandeling!
Dit is nou al een aantal weken aan de gang.
Ik snap dat het niet leuk is, om te horen van je eigen kind dat je het anders moet doen, of dat je ‘kritiek’ krijgt… maar dit slaat toch alles?
Meestal ben ik er wel nuchter onder, want ik heb mijn best gedaan. En zij willen van een mug een olifant maken,…
Maar ik zit er nu al 3 dagen goed doorheen… ben niet voor uit te branden…
In de kantine erger ik me KAPOT aan haar gedrag, altijd het grootste woord en alles afkraken, haar mening opdringen.
Zoals ‘vroeger’ zal het nooit meer worden, vertrouwen is goed beschadigd. Maar ik wil gewoon normaal kunnen doen, ik doe normaal, zeg “hallo†“daag†“fijn weekendâ€, ik mis mijn moeder gewoon, niet dat ze nou echt een moeder was, maar gewoon dingetjes bespreken. Alleen bijvoorbeeld al, hoe was jou weekend…
Maar ik weet ook, dat alles waar ik met haar over praat, alleen over haar gaan…
Er is geen interesse in andere mensen voor haar…
Ik weet het even niet meer.
Ik wil Tom zijn grootouders ook niet afpakken, maar ik heb mijn best gedaan, meer kan ik toch niet. Het doet goed pijn, dat zijn dan je ouders.
Ik zit al een tijdje met een probleem…
Ik zit in twijfel of ik dat hier wel moet posten… maar ik moet er echt vanaf.
En zou graag willen weten wat jullie er van vinden, of het bekend voorkomt, of jullie suggesties hebben.. ?
(ik moet er wel bij vertellen, dat ik erg onzeker was, en er nu uitkruip, mijn moeder daarentegen is zeer dominant, en weet mensen psychisch te bespelen) (ik vind het al erg moeilijk om tegen haar in te gaan, of te melden als ik het ergens niet mee eens ben, maar doe het toch, want het gaat om mijn kindje)
Mijn ouders pasten op Tom… hij ging daar elke di- en do- ochtend naar toe.
(wo- hele dag nr de crèche)
3 maanden geleden, kwam ik Tom ophalen, lag hij los in het wipstoeltje én zonder toezicht. Daar heb ik voorzichtig wat over geprobeerd te zeggen…
Ook heeft Tom last van spruw, dus heb ik gevraagd of ze geen vingers in zijn mondje wilden doen vanwege de bacteriën.. loop ik weg heeft Tom de vinger van opa in zijn mond.
Toen zei ik het weer, kreeg ik een boze blik.
Ik heb dit thuis besproken met mijn man, en we hadden het er wel eens eerder overgehad, om opa en opa gewoon opa en oma te laten zijn, en Tom een dagje extra naar de crèche te doen. Tom heeft het erg naar zijn zin op de creche, kleine creche, 9 kindjes per dag, 3 vaste begeleidsters
2,5 maanden geleden.
Ik bracht Tom naar mijn vader, zag dat hij met wat Polen in de tuin bezig was die hun motoren over wilden kopen. Mijn moeder zou bij Tom blijven. Kom ik op mijn werk aan, (mijn moeder werkt hier ook!) na een half uurtje komt mijn moeder binnen, dus ik vraag of het gelukt is met die Polen. Zei: “ja pa is nu met ze naar het postkantoorâ€
Dus ik vroeg direct waar Tom dan was, “ja die is even bij je zusjes†mijn zusjes zijn 11 en 12 jaar!!!!!!
Dus ik keek nogal, verontwaardigd, en mijn moeder vroeg me wat er was.. Ik zei dat het me toch niet lekker zat, want ze zijn nog zo jong, en ik laat Tom daar bij jullie achter met het idee dat hij veilig bij opa en oma zit, en niet dat de twee spring-in-het-veld tantes kunnen oppassen. Ja dat begreep ze dan wel, dus zij drong er op aan om dat even tegen pa te vertellen, dus ik bel met knikkende knieen pa op… ja ik weet dat het niet nodig is met knikkende knieen maar ik vind het gewoon echt moeilijk om wat te zeggen want ik krijg altijd preken van hun. Dus ik bel op, mijn verhaal gedaan dat het me toch niet lekker zat enz. hij: “maar wij lieten jullie vroeger toch ook wel eens oppassen op je zusjes toen je 12 jr was†Dus ik ging er op in, dat dat wel zo kan zijn, maar dat dat nog niet betekend dat ik wil dat dit met mijn kindje gebeurd. Nou dat begreep hij dan wel, en het zou niet meer gebeuren.
2 maanden geleden:
Ik kwam Tom ophalen, en zag dat mijn moeder met Tom opschoot zat, en thee aan het drinken was. Ik heb toen vriendelijk gevraagd of zij dat in het vervolg niet meer wilde doen, want ik vind dat een eng idee, thee drinken met een kindje op schoot, ongeluk zit in een klein hoekje, hond hoeft maar tegen haar aan te springen, of Tom is zelf erg bewegelijk.
Nou, toen kwam de preek: “waar denk jij wel niet mee bezig te zijn†“wij hebben zelf 4 dochters groot gebracht en weten heus wel wat wel en niet kan†“jullie geven ons het gevoel dat jullie ons niet vertrouwen†“jullie moeten eens ophouden met die commentarenâ€
“vorige week zei pa al dat duurt geen maand meer voordat Tom hier helemaal niet meer komtâ€
Toen ze was uitgeraasd, ben ik gegaan, en heb gezegd dat ik er nog op terug kwam.
Kijk, als Tom er niet bij was had ik haar wel een weerwoord/ ‘grote bek’ terug gegeven, maar ik wil niet dat Tom in die spanning zit, want ik weet maar als te goed uit mijn verleden hoe dat is. Eenmaal thuis heb ik dit met mijn man besproken, die was ook behoorlijk pissed, omdat mijn moeder dit altijd met mij doet, ze speelt tegenover de buitenwereld altijd mooi weer, leuke, spontane, prettig gestoorde vrouw… die heel vrij is, en alles moet kunnen, en is bespreekbaar. Maar als ik wat zeg, waar ik het bijvoorbeeld niet mee eens ben, ook al zijn het maar kleine dingetjes, of ik doe het anders dan dat zij het zou doen, nou dan is het huis te klein, en walst ze over mij heen. Natuurlijk laat ik dat walsen zelf toe, dat weet ik echt wel, maar het is er vanaf kinds al in geslopen, en dat krijg je er niet zomaar uit.
Ik wist even niet meer wat ik moest, ik wil Tom niet in die spanning hebben…
Ik heb mijn moeder toen gebeld, en gevraagd of ze beide wilden komen praten, toen begon het toneelstukje al weer “wat is er in godsnaam aan de hand dan?†“wat hebben we nu weer fout gedaanâ€â€¦ (ik word hier zo moe van)
Nou na enige tijd aangedrongen te hebben kwamen ze toch langs, eenmaal bij ons kwamen ze stampvoetend en kwaadkijkend binnen. Gingen op de bank zitten en het eerste wat ze zeiden “het lijkt ons beter dat Tom helemaal niet meer bij ons komt†“vorige maand zei pa al dat duurt geen maand meer voordat Tom hier helemaal niet meer komt, na dat verhaal van die Polen, slaat nergens opâ€
(dit vind ik nog het ergste, eerst praten ze me beide naar de mond, ja als jij dat niet wilt gebeurd dat niet, bel pa maar, bel ik pa, ook begripvol… en nu blijkt dat ze achteraf, die zelfde dag nog, samen lekker hebben lopen klagen tegen elkaar! Wie is hier nu hypocriet?)
Viel dus al niet meer mee te praten. Ik heb nogmaals uitgelegd, dat ze het niet moest zien als kritiek… maar dat ik het zelf geen fijn idee vind dat zij thee met Tom op schoot drinkt. Ze tierden helemaal…
Allemaal verhalen erbij gehaald “ja dan kunnen we niets meer met hem op schoot†“ opa en oma gaven jullie ook altijd chocolade, we wisten wel dat dit niet goed was voor jullie maar we wisten ook dat ze het beste met jullie voor hebbenâ€.. Allemaal van die verhalen, waar ik niets mee kan, best dat hun ons chocolade lieten eten, maar dit gaat om ons kindje!
Soms heb ik het idee dat ze hem niet zien als kleinkind, maar als eigen kindje.
Nou, toen zijn ze weggegaan.
Het zat me toch niet lekker… ik heb mijn gevoelens op papier gezet. En die brief naar mijn vader gebracht, die heeft de brief achteraf niet eens gelezen en direct aan mijn moeder gegeven…grrr…
Mijn moeder belde op, huilend, ze begreep me, ze vond dat hun maar moesten accepteren en respecteren dat wij het anders deden dan hun. Toen was ik opgelucht, ik dacht hier kan ik tenminste wat mee, niet een boze tierende moeder, maar iemand met wie ik kan praten, ze hoeft het dan nog niet met mij eens te zijn, of ik met haar, maar dat we gewoon kunnen praten. Ze vertelde aan het einde van het gesprek dat wij (mijn man en ik) het er nog maar over moesten hebben, wat we nu wilden. (want we wilden Tom wat meer naar de crèche doen, zodat opa en oma, gewoon opa en oma konden blijven, en we dit soort voorvallen niet meer hadden)
Mijn man en ik hebben lang gepraat, en het leek ons toch beter om Tom 1 dag extra naar de crèche te doen, en dat ze zo nu en dan best konden oppassen maar niet standaard.
Dat heb ik mijn moeder gemeld, en ook erbij dat ik snap dat ze dit niet leuk vinden, maar dat wij dit wel zo wilden. Nou toen begon het getier weer, de begripvolle, respectvolle vrouw, was verdwenen, “wat denken jullie wel niet†“jullie pakken ons kleinkind af†“wat zijn jullie hypocriet†“zo behandel je ons nietâ€â€¦
Zucht.
Het begripvolle, emotionele gesprek, was dus gewoon om ons alsnog in-te-pakken…
Ze zagen waarschijnlijk na mijn brief, in dat wij het wel serieus meende en probeerde de situatie alsnog te ‘redden’ voor hun zelf. Ze willen niet bij ons langs komen, wij mogen daar niet meer komen… op het werk doet ze ‘normaal’, volgens haar eigen zeggen…
Ze kijkt zielig, zodat mensen vragen “goh wat is er toch met jeâ€, ze kijkt mij boos aan, kan niets normaal zeggen.
We hebben nu diverse malen geprobeerd te praten, 2x samen, 1x mijn man en 1x ik zelf..
Maar het wil niet. Ze voelen zich alleen maar aangevallen, of nou ja, mijn moeder.
Mijn vader, zegt niets, die staat achter mijn moeder, huppelt er maar achteraan.. hij is denk ik ook bang…want als je bij mijn ma tegengas geeft, dan krijg je dit!
Mijn moeder slaat door, ze wilde de spulletjes van Tom die daar stonden verbranden, ze heeft ze nu verkocht via marktplaats. Ze bestookt mijn zusjes, met vragen… “heb ik dit van Nancy gekregen?†en als dat dan zo is, dan gooit ze voor de ogen van mijn zusjes wat ze van mij heeft gekregen in de vuilnisbakâ€. Ze bespeelt ze. Psychisch. Mijn zusjes krijgen preken, als ze bij mij op bezoek zijn geweest. Ze slaat echt door, ik denk, omdat ze nu niet meer de touwtjes in handen heeft.
Ik weet niet wat ik hier mee moet, ook voor mijn zusjes. Lijkt GVD!! Sorry, voor mijn woordkeuze maar het lijkt wel psychische mishandeling!
Dit is nou al een aantal weken aan de gang.
Ik snap dat het niet leuk is, om te horen van je eigen kind dat je het anders moet doen, of dat je ‘kritiek’ krijgt… maar dit slaat toch alles?
Meestal ben ik er wel nuchter onder, want ik heb mijn best gedaan. En zij willen van een mug een olifant maken,…
Maar ik zit er nu al 3 dagen goed doorheen… ben niet voor uit te branden…
In de kantine erger ik me KAPOT aan haar gedrag, altijd het grootste woord en alles afkraken, haar mening opdringen.
Zoals ‘vroeger’ zal het nooit meer worden, vertrouwen is goed beschadigd. Maar ik wil gewoon normaal kunnen doen, ik doe normaal, zeg “hallo†“daag†“fijn weekendâ€, ik mis mijn moeder gewoon, niet dat ze nou echt een moeder was, maar gewoon dingetjes bespreken. Alleen bijvoorbeeld al, hoe was jou weekend…
Maar ik weet ook, dat alles waar ik met haar over praat, alleen over haar gaan…
Er is geen interesse in andere mensen voor haar…
Ik weet het even niet meer.
Ik wil Tom zijn grootouders ook niet afpakken, maar ik heb mijn best gedaan, meer kan ik toch niet. Het doet goed pijn, dat zijn dan je ouders.