mijn verhaal lastige ouders ik weet het niet meerrr!

Wat een lastige situatie. Maar ik vind wel dat je het goed hebt aangepakt. Wat je moeder doet is gewoon niet gezond. Ze hoort respect te hebben voor de jou en je man.
Ik hoop dat je moeder ook tot dit inzicht zal komen.

Ik heb er bewust voor gekozen om mijn kinderen naar een kdv te brengen. Ik wil graag dat opa en oma kunnen zijn. Ik wil samen met mijn man de kinderen opvoeden.
Ik snap heel goed dat jullie dit ook willen.

Heel veel sterkte.
 
Nou, vorige week heb ik wederom de stoute schoenen aangetrokken, en ben een gesprek aan gegaan met mijn moeder. Ik werd zo gek van de situatie, eigelijk alleen omdat we ook samen werken.. als dat niet het geval was dan was alles zoveel makkelijker.

Mijn man en ik hadden besloten om de situatie zo dragelijk mogelijk te maken, en dan maar wat water bij de wijn te doen. Zij willen excusses horen, dan krijgen ze dat.
Totaal tegen mijn principes in, maar er moest iets gebeuren.

Het gesprek met mijn moeder ging niet erg goed, ze schoot direct in de verdediging.
We hebben daarom afgesproken om die avond met z'n vieren om de tafel te gaan, om alles uit de wereld te helpen.

"s avonds zijn we daar langs gegaan, de dingen besproken, nergens te veel op in gegaan. Uitgelegd dat het nooit onze bedoeling was (??) om zo te doen.
Ik kan slecht tegen gehuichel... hier kan ik dus ook niet goed tegen...
Wij weten wel beter... maar ik voel me zo gemeen!

Mijn moeder doet weer normaal tegen ons, mijn vader ook...
Ze zijn nog niet langs geweest, en wij daar ook niet meer... Maar op het werk doet ze gewoon weer normaal.

Ik weet gewoon niet goed wat ik er mee moet, ze verwachten dingen van ons, die ik niet kan en niet wil waarmaken... ik word gek dat ze dingen "verwachten".
Want ik bedoel, van hun hoef ik, en wil ik ook niets verwachten.

Maar goed, ze willen graag weer 2 halve dagen oppassen, mijn man vind dit ok.
Maar ik niet, ik kan niet goed onderwoorden brengen, ik wil deze situaties niet meer, opa en oma moeten opa en oma blijven, geen vaste oppas.

Maar ze doen in iedergeval weer normaal, en dat scheelt een hele hoop spanning.

Nancy
 
Jeetje, wat is dit lopen op eieren,zeg!
Ik zou dus niet je kindje weer naar je ouders doen, dat is vragen om moeilijkheden. Mijn moeder bemoeide zich ook overal mee, en dat is tot een explosie gekomen tussen ons twee; maar sindsdien bemoeit ze zich nergens meer mee. En wanneer ze eens iets zegt over iets wat ik doe, dan zeg ik: wie is hier nu de moeder?!
Ik zou zeggen dat je kindje het zo naar de zin heeft op de kinderopvang en dat je dat graag zo wilt laten. En pas goed op jezelf, hoor, want het gaat vaak ten koste van jezelf.Het levert spanningen op zowel bij jezelf, als bij je partner en je kind...

Maar groot respect, dat je het probeert te veranderen!

Groetjes,vonneg
 
Hoi,

Niet gemakkelijk hoor. En ik kan me goed voorstellen dat je er helemaal doorheen zit.
Gelukkig heb ik niet zo'n ouders. Mijn ouders (vooral mijn moeder) voelen heel goed aan wat mijn kind wel of niet wil en wat ze wel of niet moeten doen en bemoeien zig nergens mee.
Jammer genoeg heb ik wel zo'n moeilijke schoonmoeder die ik vaak ook niet helemaal kan pijlen en waarbij voor mij inmiddels en voor mijn vriend de deur is gesloten.
In het begin toen ik net bevallen was zat ze tegen iedereen te verkondigen dat ze bij ons bleef slapen terwijl ik boven in mijn bed lag. En mijn moeder vervolgens zij tegen haar dat ze dacht dat ik dit niet zo leuk zou vinden. Vervolgens kwam ze naar boven en deelde mij dit mee. Waarop ik met een heel groot vraagteken vroeg waarom ze in godsnaam zou blijven slapen. Ja want dan kon zij voor onze kleine meid zorgen????
Ik ben heel direct en zei tegen haar dat ik dit ten eerste niet wilde en dat dit mij echt wel alleen zou lukken en ik graag alleen wilde zijn met ons gezin.
Later heb ik haar verschillende malen laten oppassen en telkens waaren er bemoeienissen als we haar kwamen halen. En ik deed niets goed. Het is zelfs zo erg geweest dat ze tegen mij zei. Geef haar maar aan mij dan voed ik haar wel op. Waarop ik dan ook heel direct zei: wil je soms nog een kind opvoeden omdat je het bij je eigen kinderen niet goed hebt gedaan (mijn vriend en zijn zus hebben heel wat meegemaakt met haar)
Daar komt nog eens bij kijken dat ze nooit uit haar eigen langs kwam of eens en keer belde. En toen heb ik besloten samen met mijn vriend dat het voor ons niet meer hoeft. het enige wanneer ze belt is met leuke dingen (bijv voor aankomende sinterklaas). Nou dan ga ik mooi naar mijn ouders want die verdienen het met alle respect.
Ben niet bang dat je de enige bent want ook mijn zus kamt met een schoonmoeder die alles beter weet, die wordt dan wel niet boos net als jou ouders(moeder) maar die gaat staan janken als ze haar zin niet krijgt en wekt zo meedelijden op bij de mensen, waardoor mijn zus telkens een schuldgevoel heeft en niets duft te zeggen.
Sterkte met alles en ik hoop dat je eruit komt.

groetjes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan