Mijn verhaal van afgelopen week

A

ANONYMOUS_USERNAME

Dat was het dan... schiet me telkes door het  hoofd...het is nu echt afgelopen...  

Van het begin af aan kon ik niet blij zijn met de zwangerschap en was ik bang dat er iets mis was. Ik was met name bang voor de 5e en 6e week, had zo'n voorgevoel dat het dan verkeerd zou gaan.

Maar toch ging het verder wel goed, geen klachten. Ik had net vorige week  een afspraak gemaakt bij de verloskundige en ik zou met 12 weken een echo krijgen.

Toen werd ik onrustig, werd bang dat op de echo een leeg vruchtzakje te zien zou zijn en dat het helemaal niet goed was. Vrijdag werd ik nog somberder en zaterdag was ik ronduit down. Vraag me niet waarom ik het zo heb voelen aan komen, maar zaterdagavond begon de bloeding. Zondag zette het verder door en zondag op maandag nacht begon ik lichte weeen te krijgen. Deze weeen werden maandag steeds erger en maandags en dinsdags ben ik samen met mijn man bezig geweest om de heftige en zeer  pijnlijke weeen op te vangen.

Maar er kwam alleen bloed uit en geen vruchtje. In overleg met de verloskundige ben ik woensdag (dan precies 10 weken zwanger), naar het ziekenhuis gegaan voor een echo. En wat blijkt, een leeg zakje zonder vruchtje, precies waar ik telkes zo bang voor was.  Waarschijnlijk is het vanaf week 5 niet verder gegroeid.  Helaas werd mijn bange voorgevoel waarheid.  

Daar werd besloten dat ik direct gecurreteerd zou worden. Nog geen uur later lag ik al op OK tafel en waren  3 man als een gek bezig me  voor te bereiden op de curretage. Toen ik uit de narcose kwam was ik eigenlijk alleen maar opgelucht. De pijn van afgelopen dagen was eindelijk weg. Ik heb nooit geweten dat het ook lichamelijk zo'n pijn kon doen een miskraam.

Nu  de pijn weg is komt het emotionele gedeelte van de verwerking. Afgelopen dagen ben ik alleen maar lichamelijk bezig geweest en nog niet echt aan de verwerking toe gekomen.....

Hopelijk kunnen jullie me een beetje moed in spreken en hoop geven voor de toekomst. Ik zie het nu even niet zo erg zitten.

Liefs Nanda
 
Lieve Nanda,

Meid wat heb je  een rottijd meegemaakt.
De dingen die je bescjrijft zijn allemaal zo herkenbaar.
Ook ik voelde bij mijn miskramen dat het niet goed ging... noem het intuitie noem het je lichaam goed kennen maar ik had zo gehoopt dat ik het niet juist zou hebben.
Het verdriet daarna was behoorlijk... maar echt waar achter elke wolk zit echt een zonnetje. Ik weet dat je die nu nog niet kan en wil zien maar het komt echt allemaal goed. Neem vooral je tijd en ik hoop dat je genoeg steun hebt !!!
Sterkte,

Corina
 
Hoi Corina,

Bedankt voor je lieve berichtje. Ik krijg om me heen redelijk veel steun, met name van mijn man en van mijn vriendinnen.

Waar ik wel heel veel moeite mee heb is dat mijn ouders woensdag naar  Spanje zijn afgereisd voor een vakantie. Ze hebben helemaal niks gereserveerd en hadden zonder problemen gerust een dagje(s) kunnen wachten. Ik zat op dat moment nog volop in de miskraam met de bijbehorende lichamelijke pijnen en zou woensdag naar het ziekenhuis gaan voor verdere afspraken. Op woensdag ben ik dan ook gelijk gecurreteerd. Ik ben dan wel getrouwd, maar had toch wel meer steun van mijn ouders verwacht en gehoopt. En juist dan reizen ze  af,  met een "we sms-sen wel".  Dat valt me dan ook echt erg tegen. Hierdoor ga ik ook weer twijfelen of ik me soms aanstel en het allemaal niet zo erg is als ik me nu voel.....

Liefs Nanda
 
Hoi Nanda,

heel erg herkenbaar. Ik heb 20 mei te horen gekregen dat het mis was. Ook alleen een vruchtzakje. 25 mei ben ik gecurreteerd. En ja dan begint het pas...voor mij wel in ieder geval. Net na de curretage moest ik al heel hard huilen.
Maar 2 dagen later toen ik in de auto zat sloeg het pas echt in mijn gezicht...nu is het echt weg, voorbij en over. Geen hoop meer dat het toch nog goed zou komen. Sinds die dag ben ik heel erg emotioneel labiel zeg maar :p Ik huil zomaar ineens om niks. Of het me dan ineens weer doordringt ik weet het niet. Maar ik voel me totaal gesloopt.
6 dagen nadat ik wist dat ik eindelijk zwanger was kreeg ik een fiets ongeluk.
Daarna bloedingen. Een echo gehad en toen zag alles er goed uit. Ik was niet ver genoeg om een hartje te kunnen zien maar dat maakte niks uit. Het zag er toch  goed uit?!
Toen we met  10 weken weer mochten komen was er niets veranderd ten opzichte van de vorige echo. Ja het vruchtzakje was gegroeid maar dat was dan ook alles.
Wat hebben we gehuild.
Toch is het pas echt doorgedrongen na de curretage.
Ik ga ervan uit dat dit gevoel nog wel ff aanhoudt. Voorlopig kan ik maar weinig hebben....

Ook ik denk wel eens stel ik me nu zo aan? Er zijn zat mensen die erover praten alsof ze net een brood hebben gekocht. Nou ik kan dat niet. Het doet me erg pijn en heel veel verdriet. Dus laat ik het maar zo. Da's niet mijn probleem als ze me een aansteller vinden...

Over een tijdje mag ik bellen voor de uitslag van het onderzoek, maar ik ga er van uit dat ze niks vinden.

Succes en sterkte de komende tijd.

Liefs
Joanna
 
Lieve Joanna,

Het is voor jullie ook nog heel erg vers. Jullie ook heel veel sterkte.  Wat een klap he, als blijkt dat het niet goed is. Onvoorstelbaar hoe hard dat aan komt. In een keer wordt je grootste nachtmerrie waarheid.

En ook na 10 weken. Dan denk je dat je juist al een stukje verder richting de veiligheidszone bent. De huisarts had  ook vorige week nog gezegd dat we nu een heel stuk verder waren en dat de kans op een miskraam al weer een stuk kleiner was.  Ik had zo graag gewild dat hij het juist had.....

Was het voor jullie ook de eerste zwangerschap? Voor ons wel. Ik hoop nu natuurlijk dat we heel snel weer zanger mogen worden. Alhoewel iedereen zegt dat we vooral de tijd moeten nemen. Maar we moeten nu toch eerst een menstruatie afwachten en dat schijnt toch iets langer te duren, dus dan ben je zo weer een stuk verder. Dan is het toch ook niet zo gek dat ik hoop dat we weer snel zwanger mogen worden???

Liefs Nanda
 
Hoi Nanda, ik zie dat je dit forum al gevonden hebt en ook al wat antwoorden gekregen hebt. Ik heb op je verhaal gereageerd op het decemberforum. Sorry, dat had ik beter hier kunnen doen, maar dat zag ik pas later......
Liefs, el.
 
Hoi El,

Dat geeft niks hoor! Ik ben wel erg blij met dit forum. Het doet me goed om hier mijn verhaal kwijt te kunnen en te merken dat meer vrouwen het zelfde hebben meegemaakt en vooral hoe ze daar mee omgaan.

Zo langzamerhand krijg ik weer wat hoop voor een volgende zwangerschap. Van de gynaecoloog moest ik een menstruatie afwachten en dan pas weer proberen zwanger te worden. Weet iemand waarom dat zo is?

Liefs Nanda

 
Hoi Nanda,

Wat vreselijk dat het allemaal zo heeft moeten lopen. Ik heb zelf op 22 februari een curettage ondergaan nadat ontdekt was dat ik een leeg vruchtzakje had. Ik had een termijnecho gekregen en direct toen ze over een leeg vruchtzakje sprak en het risico dat het niet goed zou zitten wist ik dat het mis was, waarom ik weet het niet maar ik voelde het gewoon. Toch weer wat hoop gekregen in de 1,5 week wachten op de volgende echo. Helaas helemaal mis. Mijn wereld stortte in. Een ruime week later is de curretage gepland, ik wilde niet sneller omdat ik eerst aan het idee wilde wennen, misschien zou mijn lichaam het zelf nog doen. Helaas wel een operatie.

Jouw verhaal over je ouders klinkt mij heel bekend. Je verwacht dat ze er voor je zijn. In mijn geval  mijn moeder maar die schitterde flink in afwezigheid toen ik haar het hardste nodig had. Hierdoor was ik erg op  mezelf en mijn vriend aangewezen (ondanks dat ze het goed wilde maken wilde ik bij haar niet meer uithuilen, ze was echt te laat). Dit heeft de band   met mijn vriend enorm versterkt en  ik ben zelf  echt sterker dan  ik ooit had gedacht. Neem alsjeblieft  de tijd om te huilen, boos te zijn en vooral uit  te rusten. Je lichaam en je geest hebben het nodig. Tot de volgende menstruatie ben je  echt van al die hormonen nog niet af. Ik heb het een aantal weken op mijn  werk erg rustig aan gedaan en dat heeft wonderen gedaan. Ik was het belangrijkste op dat moment.

Vanmorgen heb ik ontdekt dat ik opnieuw  zwanger ben, ja  zo snel kan het toch wel gaan. Ben dolgelukkig maar ook  wel bang hoor.

Ik wens jou in ieder geval sterkte met het  verwerken van je verlies maar heb vertrouwen en neem de tijd.

Liefs,
Daantje  
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan