Mijn verhaal

A

Anoniem

Guest
Hallo allemaal,

Na lang twijfelen doe ik dan toch ook maar eens eindelijk mijn verhaal.
In 2002 zijn wij begonnen om te proberen zwanger te raken. Vrij snel werd al duidelijk dat dit niet op de normale manier zou gaan lukken. Na 9 maanden proberen heeft de huisarts ons doorverwezen naar het ziekenhuis. Vanalles en nog wat geprobeerd en uiteindelijk na de tweede iui zwanger. Dolgelukkig waren we toen 9 maanden later onze zoon werd geboren. Maar na een aantal maanden begon het toch weer te knagen. Dolgraag zouden we er nog een broertje of zusje voor onze zoon bij willen hebben. Helaas is het begrip van de omgeving opeens een stuk minder. Je hebt een kind dus wat zeur je nog. Ze hebben geen idee hoeveel pijn dat doet. Onze wens voor een tweede kind is net zo groot en de pijn is er niet minder om dat het niet lukt om zwanger te raken. Na drie IUI pogingen is besloten om met IVF te beginnen. Op het moment wacht ik op mijn menstruatie zodat ik  kan gaan beginnen met de pil en het spuiten om in de overgang te komen. Als alles goed gaat beginnen we in week 41 met de follikelstimulatie. Ik hoop dat het allemaal gaat meevallen maar ik zie er enorm tegenop.

Heel veel sterkte voor iedereen.
Groetjes
 
hoi hoi

ik herken mezelf wel een beetje in jouw verhaal.
Wij hebben in januari 2004 een zoon gekregen na 4 clomid behandelingen. Ook bij ons is er nog plek voor een tweede kindje. En ook deze keer lukt het niet vanzelf. Inmiddels met de 5e behandeling bezig.
Bij de 1e was iedereen vol begrip en leefde iedereen erg mee. Reacties die je nu krijgt zijn zulke als: hoe ver wil je gaan? Er zit dadelijk wel een groot leeftijdsverschil tussen enz. enz... net of ik daar op zit te wachten.
De wens voor een tweede kindje is heel erg groot. Misschien nog wel groter dan bij de 1e. Omdat je weet wat je graag wil hebben. Je kent het gevoel.

Sterkte voor jou!
Hopelijk hebben we allebei snel een keer goed nieuws
 

Hallo,


Fijn om te horen dat er iemand is die zich in mij herkent. Dan voel je je al meteen een stuk minder alleen.
Hoop je nog eens tegen te komen hier.

Groetjes
 
Hoi Loontje,

Ik herken het gevoel van je over de wens van een 2e kindje. Mijn eerste kindje kwam zonder problemen in oktober 2003. In april 2005 zijn we begonnen voor de 2e. Helaas ging dat niet zo vlot als bij mijn zoon. Bij de gyn geweest en gestart met Clomid. In de 3e ronde zwanger, maar helaas vorige week een miskraam. Dus we beginnen vol goede moed opnieuw. De wens voor een 2e is zeer zeker niet minder dan voor een 1e. Ook al heb ik al een geweldig knulletje. Voor onszelf, maar ook voor hem willen we graag een 2e.

In tegenstelling tot bij jou, is er in mijn omgeving wel heel erg veel begrip. Veel mensen hebben zelf al 2 kinderen dus die begrijpen het wellicht beter dan de mensen met 1 of geen kinderen??? Ik ben hier erg blij mee, aangezien ik alle emoties,twijfels ed met hen(familie en vrienden) kan delen.

Heelveel succes met de komende behandeling en hou ons op de hoogte!!

XXX YVet
 
hoi loontje,

ik vind het heel grappig dat je schrijft dat het fijn is dat iemand hetzelfde ervaart.
Ik voel me soms ook zo vreselijk onbegrepen en kan ontzettend boos worden als mensen de opmerking maken dat je toch een gezond kindje hebt!
Ze snappen dan echt niet wat je bezig houdt en hoe het voelt. Misschien ook maar goed trouwens dat ze het niet hoeven te snappen. Want het is geen pretje om telkens weer het ziekenhuis binnen te wandelen om je grote wens te vervullen.
Ben gisteren weer in het z'huis geweest. Het zag er niet slecht uit! De clomid doet zijn werk en nu maar hopen dat er ook een eisprong plaats gaat vinden.
Spannende dagen nu dus en straks weer twee heel spannende weken of het wel of niet gelukt is....
we wachten weer af!
sterkte ook voor jou.

groetjes,
Peet
 
Hallo allemaal,

Eindelijk ongesteld. Een teleurstelling (stiekem had ik toch nog gehoopt op een wonder) maar ook een opluchting. Nu kan ik eindelijk gaan beginnen. Vrijdag moet ik het ziekenhuis bellen en dan krijg ik te horen wanneer ik met de decapeptyl kan beginnen. Hopelijk zal alles volgens plan verlopen.

Hoe is het met jou Peet? Ben je nog in het ziekenhuis geweest?

Groetjes loontje
 
Hoi hoi,

hier ben ik weer even.
Op dit moment gaat het niet zo heel erg lekker  met me. Ben afgelopen maandag weer in het ziekenhuis geweest. Het zag er heel goed uit en we hebben meteen ook pregnyl gezet. We kregen huiswerk mee en dan is het maar afwachten. Ik was heel opgelucht en super optimistisch. Zag het helemaal zitten. Tot gisterenochtend. Ik stond op met wat buikpijn, niet overdreven. Maar dat heb ik de laatste maanden altijd rond mijn eisprong. dus ik zocht er niks achter. In de auto naar mijn werk werd de pijn heel heftig en voelde ik me heel beroerd. Op mijn werk aangekomen had ik het snel in de gaten... blaasontsteking! En niet zo'n beetje ook. Dus maar weer terug naar huis om even langs de huisarts te gaan. Het was inderdaad overduidelijk blaasontsteking met alle vervelende symptomen die je er maar bij kunt krijgen. We hadden huiswerk voor gisteren, maar je snapt dat daar mijn hoofd niet echt naar stond. Ik voelde me zo beroerd.
Dit alles maakt dat ik me vandaag zwaar kl... voel.. Ik loop al vanaf vanmorgen half 7 te janken door het huis. Weer een maand weg voor mijn gevoel terwijl het er zo goed uit zag. Weer een maand hormonen geslikt en gespoten en waarvoor.... misschien wel weer voor niks... Nu maar hopen dat de eisprong snel na het zetten van de pregnyl heeft plaatsgevonden en dat het toch nog goed komt. Maar ja... echt positief denk ik op dit moment niet helaas.....
 
trouwens loontje...

jammer dat er geen wondertje is gebeurd, maar nu vol goede moed starten met deze behandeling.
ik zal vreselijk voor je duimen!!!

Liefs,
peet
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan