Hoi allemaal,
heb even getwijfeld of ik dit wel zal delen, maar denk dat het helpt om erover te praten.
Wij hebben een dochter van bijna 2. Destijds waren we binnen no time zwanger. In januari besloten we er weer voor te gaan en wat bleek; direct zwanger. Het was nog onduidelijk hoe ver ik was, dus bij de eerste echo zei de echoscopiste dat het beeld normaal was en ik over 2 weken terug moest komen en we dan een mooie echo zouden zien. Ik dacht toen 7 weken te zijn, maar er werd verteld dat het ongeveer 5 weken zou zijn. We wilden het nog aan niemand vertellen, maar ik had erg last van hormonen en versprak me. Het was wel dubbel zo leuk, want ik was samen zwanger met mijn zus. Iedereen was dolblij! Ik had het ook aan me baas verteld, want daarvoor was ik een paar keer ziek geweest en wilde geen scheve gezichten hebben. Ik zei nog: wees nog niet te blij, eerst maar eens kijken of het wel goed gaat. Geen idee waarom ik dat zei, maar ik meende dit. En als het mis zou gaan, zou ik het ten slofte ook aan mijn baas vertellen. In de tussentijd paste ik echt mijn broeken bijna niet meer, ik had een cubmaat groter en was 7 kilo aangekomen. Ik voelde me super zwanger. Vlak voor de echo kreeg ik bruin bloedverlies. Ik wist; dit is niet goed. Echo afgewacht en inderdaad het kindje was niet gegroeid. Achteraf was ik bijna 3 maanden zwanger. Toen de keuze: en nu? Ik wilde een curretage maar koos toch voor medicatie. Dat ingebracht en een dag en nacht flinke bloedingen en stolsels. Daarna was dit bijna weg en voelde ik me weer normaal. Ik zei nog: als dit het was, viel het me best wel mee. Vijf dagen later ging het helemaal mis. Ik bleef maar bloeden, ik kon niet van de wc afkomen, ik voelde me duizelig, vies, walgde van mijn eigen lichaam en was het helemaal zat. Dokter gebeld en moest met spoed naar het ziekenhuis. Daar ben ik eerst door de gyn geholpen, het was pijnlijk en alles zat onder het bloed. Ik schaamde me kapot. Dat mocht niet baten, ik liep letterlijk leeg. Ik heb toen 2 liter vocht gekregen en ben paar uur later met spoed gecurreteerd. Had enorm veel bloed verloren. Dat stopte na een week, maar ik voelde me enorm ellendig. Duizelig, misselijk, slaapproblemen, hartkloppingen etc. Toch maar bloed geprikt en een zwaar ijzertekort. Nu medicatie 3x per dag dat ik drie maanden lang moet slikken. Een week na de curretage ben ik vier uurtjes gaan werken maar daarna was ik kapot. Kon niks meer. Dus weer ziekgemeld. Gisteren weer huisarts gebeld en die geeft aan dat ik te snel weer de oude wil zijn en echt rustig aan moet doen. Ik heb me dus weer ziekgemeld voor een tweede week en wil daarna echt weer beginnen. Voel me alleen zo schuldig tegenover me werk, me kind. Voor mij was die ene dag echt een horrordag. Het feit van de miskraam heb ik geaccepteerd, maar deze nasleep aan ellende...daar kan ik maar moeilijk mee omgaan. Voel me zo’n aansteller, terwijl alles en iedereen aangeeft dat ik me niet aanstel. Ben erg bang voor al die vragen van collega’s als ik weer ga werken...soms denk ik, zal ik gewoon even 1x kort me verhaal doen in een mail? Dan is het klaar en heb ik de stress niet. Hoe hebben jullie dit aangepakt? Zijn er mensen die ook zich zo lang lichamelijk echt een wrak hebben gevoeld? En zoveel bloedverlies hebben gehad?
Liefs!
