miskraam

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik heb net een miskraam (8 weken) gehad, maar het is spontaan gekomen. Vond het wel bizar allemaal wat er met m'n lichaam gebeurde.Pijn en bloedstolsels en een paar dagen later een vruchtzakje (althans denk ik). Ik ben aan de ene kant nuchter want je lichaam stoot het niet voor niets af, maar ik ben ook teleurgesteld, alles draaide om het zwanger zijn en een kindje krijgen en dat is weg.... En ik vind het vreemd wat er met je lichaam gebeurt, weet niet zo goed wat ik daarmee aanmoet. Ik wil niet dramatisch doen hoor, maar zijn er meer mensen die dit gehad hebben en hoe ga je ermee om. En iets praktisch, wanneer ben je bijv. weer gaan werken? Ik kan niet zo goed inschatten wanneer ik weer wil werken, werk nl. met gehandicapte kinderen en ik dank dat ik ga janken als ik m'n kindjes weer zie! Is ook niet zo erg, maar ja....
 
Hallo anoniem. Het verwerken van je verlies moet je zelf een manier zien te vinden om er overheen te komen. Kan zijn dat jehet van je af schrijft of gaat knutsellen. De komende periode zouje rustig aan moeten doen en je voelt het vanzelf wel wanneer je aan toe bent om te gaan werken. Wellict kan je proberen om eerst een paar uur te gaan de 1e weken en daarna langzaam opbouwen. De eerste dag naar je werk gaan is moeilijk en ook emeotioneel. Maar het komt goed. Ik spreek uit ervaring. Groetjes
 
Hallo anoniem,
Ik heb het zelfde meegemaakt als jij. Ik was 8 1/2 week zwanger en ben er bij de genacoloog achter gekomen dat het hartje niet klopte, heel raar maar waar kreeg ik een dag later erge buikpijn die bijna niet te verdargen was nu is het 3 dagen geleden en weet ik ook helemaal niet wat ik er van moet denken. Realistisch ben ik zeker moedertje natuur doet haar werk en het heeft zo moeten zijn en onze tijd komt zeker nog wel maar het lichamelijke is het meest vervelende! Stolsels verliezen en iedere keer denk ik weer zou dit het dan zijn maar het stopt nu nog niet maar ik wacht wel af. De buikpijn ja, daar kun je niets aan doen dan af en toe een paracetamol slikken maar het schijnt als het af is gekomen ook ineens over te zijn dus daar wacht ik maar op.
Je werk is even lekker belangrijk! zo denk ik er over je hebt tenslotte je kindje al in de tuin zien lopen en al.
Ik doe lekker waar IK zin in heb en besteed wat extra aandacht aan mezelf. Ik zit maar een beetje te lezen of lekker tv te kijken en normaal heb ik daar het geduld niet voor maar nu wel.
Mocht iemand dit lezen en wil reageren zou ik graag haar verhaal ook horen we hebben er tenslotte allemaal iets aan.
Groeten en veel sterkte Ineke
 
Hoi,
Ik heb nu 1,5 week geleden een miskraam gehad na 11 weken zwangerschap. Het gebeurde tijdens de laatste dagen van onze vakantie in Maleisie en ik ben daar ook in een ziekenhuis terecht gekomen en gecurreteerd. Na 1 week thuis ben ik weer begonnen met werken en dat viel niet mee. Ik voel me nog erg verdrietig op sommige momenten. Rationeel gezien weet je dat het wel goed komt, maar het valt allemaal niet mee, zeker omdat om me heen iedereen zwanger lijkt te zijn of net een kindje heeft. Ik hoop dan ook dat ik snel weer zwanger zal zijn en dat het dan goed gaat, maar ik zie ook wel op tegen die tijd omdat dat me vreselijk spannend lijkt. Groetjes
 
Hoi,

2 maanden geleden heb ik mijn 2de miskraam gehad. Dit was 2 dagen voor de 2e verjaardag van mijn zoontje. Ik was 8 weken zwager toen ik spontaan bloed verloor. Bij de gynocoloog bleek dat het vruchtje al was overleden. Diezelfde avond kreeg ik buikkrampen en verloor ik het vruchtje. Ik was hier wel heel erg verdrietig over, maar ook heel erg nuchter. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Bij mijn eerste miskraam (nu 3 jaar geleden) ging het allemaal niet vanzelf. Na een zwangerschap van 12 weken kwamen we er bij de verloskundige achter dat het al een poosje niet meer leefde. Omdat het toen niet vanzelf ging, ben ik toen gecuriteerd. Deze ervaring vond ik een stuk vervelender omdat ik blijkbaar niet op mijn lichaam kon vertrouwen. Wat nu heel vervelend is, is dat mijn cyclus door de miskraam helemaal van slag is. Om mijn cylus weer op gang te krijgen moet ik nu 3 maanden lang medicijnen slikken. In die drie maanden kan ik ook niet zwanger raken en dat vind ik erg jammer. Ik ben nu erg teleurgesteld in mijn lichaam. Wanneer je weer moet gaan werken, kan niemand jou vertellen. Dat moet je doen op het moment dat jij je daar goed bij voelt. Ik ben gelijk de volgende dag weer gaan werken, omdat ik me op mijn werk gewoon prettig voel (ik werk in de kinderopvang, dus ook heel confronterend). Weet in ieder geval dat je niet de enige bent die een miskraam heeft gehad, misschien helpt dit in je verdriet. Sterkte en groetjes
 
hallo,wij zijn ook al twee en half bezig om zwanger te worden.bij ons is geconsteteerd dat ik geen ei-sprong heb.eindelijk na de zoveeelste hormoonbehandeling was ik zwanger,dit was op 8 maart j.l. bij de eerste echo,met bijna 7 weken,zagen wij hart-aktie.wat waren wij blij,het kon niet meer fout gaan,dachen wij.helaas bij de tweede echo,met 10 weken en 1 dag,kwam de dokter erachter dat er geen hart-aktie meer was.het hartje was gestopt met kloppen bij 9 weken en 2 dagen.ben toen onder plaatselijke verdoving gecuriteerd.dit gebeurde op 25 april j.l.heb hier nog veel verdriet van.het was voor ons al echt ons kindje.wij gaan zeker door met behandelingen in het ziekenhuis,want anders zijn wij helemaal kansloos.maar dit kindje zit voor altijd in ons hart.ik wens iedereen heel veel succes met het verwerken van dit grooote verlies.
 
Hoi Anoniem, Ruim een 1,5 maand geleden heb ik ook een miskraam gehad, ik was die dag precies 6 weken zwanger. Ik heb na een kort onderzoek bij de huisarts een natuurlijke miskraam gehad thuis. Ben op het toilet het vruchtzakje verloren. De eerste week erna heb ik alles in de agenda geannuleerd en heb zoveel mogelijk alles doorvoeld en doordacht, de ene keer huilen dan weer melig kunnen zijn. Normaal gesproken ben ik iemand die snel doorgaat en niet de tijd geeft om iets een plek te geven. Nu heb ik dat anders aangepakt. Door deze miskraam ben ik veel dichter bij mezelf gekomen. Ik heb me niet afgevraagd van: wanneer ga ik wat weer doen? De tijd genomen dus, ben van mijn gevoel uitgegaan. Nu al kan ik deze miskraam enigszins omdraaien tot iets positiefs. Dat heeft ook te maken met het feit dat ik vanaf dag 1 van deze zwangerschap heb gevoeld dat 'iets' niet goed zat. Dus voor mij kwam er naast verdriet ook snel een soort gevoel van opgelucht zijn in de plaats. Want hoe was het het kindje vergaan als het wel gewoon geboren zou zijn en heel erg ziek was geweest? En ik denk/hoop (vanuit spiritueel opzicht) dat het kindje waar ik nu zwanger van was later alsnog bij ons komt, het was nog niet de juiste tijd hiervoor..
 
hallo
t klinkt heel stom maar ik ben blij dat er ook ergens een forum is over dit onderwerp niet dfat ik t n leuk onderwerp vind maar omdat ik er nu over kan praten met iemand ie t zelfde heeft meegemaakt
ik was in februari dit jaar voor de eerste keer zwanger mijn vriend en ik waren dolgelukkig
maar toen ik met 13 weken naar de verloskundige ging en zij t hartje niet kon horen moest ik naar t ziekenhuis om een echo te laten maken daar bleek dat ons kindje geen hartslag meer had vanaf 8,5 week
ik heb er dus 4/5 weken rondgelopen
voor dat we erachter kwamen dat t niet meer leefde op t moment dat ik t hoorde heb ik heeeel hard gescholden op iedereen vooral degene die t ons niet gunden en dat waren er veel omdat ik nu 20 en mijn vriend 23 is en we nog maar een jaartje bij elkaar zijn ze vonden het onverantwoord en zo en ze gunden het ons gewoon niet
ik moest een week nadat ik in t ziekenhuis was geweest voor de cho terugkomen om te kijken of het al losgelaten had (t zat nog steeds vast)
dat was zo en daarom kreeg ik n curretage dat vond ik heeel eng en daarom is t onder narcose gebeurd
nadat ik in t ziekenhuis was geweest heb ik stukje bij beetje alles wat we hebben gekregen op geruimd en geprobeerd om t af te sluiten
dat lukt al aardig maar soms heb ik het er nog wel moielijk mee
wat ik t ergste vond vanalles is dat ik wist dat t niet meer leefde maar dat ik er nog wel mee rondgelopen heb
en ik wist pas bij 7,5 weken dat ik zwanger was dus heeft t maar een week echt nog geleefd en dast ik tegen iedereen heb gezegd dat ik zwanger was terijl t eigenlik ook weer niet zo was t is heel wrang
maar ja nu zijn mijn vriend en ik opniwue begonnen en van de gyneacoloog mag ik nu weer zwanger worden omdat ik al weer ongesteld ben geweest
ik ben blij dat t mag maar ben toch nog wel bang dat t weer fout gaat en ik weer een teleurstelling moet verwerken ik zal t iig niet meerzo ligt opvatten en de vogende keer beter nadenken bij wat ik doe ook al was t niet mijn schuld dat t niet leefde ik ga dan zeker wel voorzichtiger dan eerst zijn
nou ik hoop dat jullie er nog iets van snappen doeidoei dikke kus en sterkte van yvonne
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan