Ik heb ook zoiets dergelijks meegemaakt. Ik was 10 weken zwanger en ging voor een termijnbepaling naar het ziekenhuis waar ik een inwendige echo kreeg (beter beeld). Helaas bleek dat het kindje al was overleden of het was toch een kortere zwangerschap dan we hadden gedacht. Alhoewel je dat laatste natuurlijk hoopt, wisten we ook heus wel dat dat niet kon, want zolang wisten we inderdaad ook al dat ik zwanger was. Ik ben het kindje een dag na de echo verloren. Ik ben ook blij dat we het hebben kunnen opvangen en dat we afscheid hebben kunnen nemen. De eerste tijd ging het best wel goed. Ik heb wel eens een traantje gelaten en vond het natuurlijk heel erg, maar op zich ging het wel weer en ik ging ook alweer aan het werk. Twee weken later bleek dat ik gewoon in een roes zat. Twee weken na de miskraam kreeg ik te maken met intense verdriet. Het is vanavond precies 3 weken geleden en ik ben zo ontzettend verdrietig. Heel erg last van huilbuien. Ik vraag me af of ik ooit weer vrolijk verder kan gaan en het een plekje kan geven. Nu heb ik het idee dat alleen een nieuwe zwangerschap mij kan helpen. Niet om dit kindje te vervangen, dat absoluut niet, maar de kinderwens is nu zoooo groot. De tijd dat ik zwanger was heb ik mij echt geweldig gevoeld, dat wil ik terug. Herkennen jullie dat ook? Ondanks het supergrote verdriet wil ik niets liever dan weer zwanger worden. Al zou ik mijn allereerste kindje nooit, maar dan ook nooit vergeten. Ik weet dat ik door moet, ik weet dat het voor het kindje beter zo is, en ik weet dat het kindje op een veilige plaats is nu waar ze ook gelukkig is, maar toch... De huilbuien gaan maar door!
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Missed abortion
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hallo,
Wij hebben vanochtend te horen gekregen bij de termijnecho dat ons kindje met 6 wk en 6 dg al gestopt is met groeien terwijl ik precies 10 weken hoor te zijn.
Heftig! Wat ik vooral heel naar vind is dat mijn lijf me dus gewoon in de steek heeft gelaten al 3 weken lang. Ik heb wel wat bruinverlies gehad maar dat had ik bij mijn zoontje ook dus verontrustte mij niet echt.
Ben met vlagen zeer emotioneel...vooral als mensen lief reageren of schrikken. Ben ook wel bang voor wat komen gaat. Krampen, bloedverlies....maar we moeten afwachten tot dinsdag. Dan heb ik nogmaals een echo om te kijken hoe het ervoor staat. Is er dan nog niks los of zit er dan nog iets dan moet ik woensdag naar de gyn......
Bah! We hadden onze dromen al klaar......
Wij hebben vanochtend te horen gekregen bij de termijnecho dat ons kindje met 6 wk en 6 dg al gestopt is met groeien terwijl ik precies 10 weken hoor te zijn.
Heftig! Wat ik vooral heel naar vind is dat mijn lijf me dus gewoon in de steek heeft gelaten al 3 weken lang. Ik heb wel wat bruinverlies gehad maar dat had ik bij mijn zoontje ook dus verontrustte mij niet echt.
Ben met vlagen zeer emotioneel...vooral als mensen lief reageren of schrikken. Ben ook wel bang voor wat komen gaat. Krampen, bloedverlies....maar we moeten afwachten tot dinsdag. Dan heb ik nogmaals een echo om te kijken hoe het ervoor staat. Is er dan nog niks los of zit er dan nog iets dan moet ik woensdag naar de gyn......
Bah! We hadden onze dromen al klaar......
Ja wij ook... wat valt dat dan ineens allemaal in duigen hè? Is dit je eerste miskraam? Het is echt vreselijk hoor. Ik vind het vooral zo erg dat sommige mensen het onderschatten (waaronder mijn baas). Alsof het niets is... Veel mensen weten ook niet hoe ze moeten reageren, merken jullie dat ook? Ik vind dat ik erg weinig steun van de omgeving krijg. Niet iedereen weet het ook, maar de mensen die het weten vinden het heel moeilijk om erover te praten. Dat zeggen ze dan ook wel eerlijk, maar ik voel me zo niet echt gesteund... Maar goed... Gelukkig is mijn echtgenoot een geweldige steun! Op zo'n moment zie je ook maar weer hoe erg je het met elkaar getroffen hebt...
Wat naar dat je zo weinig steun ervaart uit je omgeving zeg! Ik heb het nog niet aan iedereen verteld maar heb deze ervaring tot nu toe nog niet. Op mijn werk ook alle steun dat voelt wel erg prettig hoor!
Het is inderdaad mijn eerste miskraam en ik had niet kunnen bedenken dat het zoveel impact op me zou hebben. Als mensen ook maar iets liefs zeggen ofzo dan sta ik al te brullen. Het scheelt misschien wel dat ik al een kindje heb maar dat voelt tegelijkertijd nu nog kwetsbaarder; wil hem nog meer beschermen ofzo als gewoonlijk.
Het moet een plekje krijgen en dat heeft tijd nodig.
Het is inderdaad mijn eerste miskraam en ik had niet kunnen bedenken dat het zoveel impact op me zou hebben. Als mensen ook maar iets liefs zeggen ofzo dan sta ik al te brullen. Het scheelt misschien wel dat ik al een kindje heb maar dat voelt tegelijkertijd nu nog kwetsbaarder; wil hem nog meer beschermen ofzo als gewoonlijk.
Het moet een plekje krijgen en dat heeft tijd nodig.
lieve allemaal, onze zoon is met 25 wk. en 2 dg. spontaan geboren, hij heeft een half uur geleed en in mn armen overleden, dat moment is afschuwelijk en wens ik niemand toe.
het was gewoon pech, volgens de gyn. nu ben ik 15 wk. zwanger en kan niet genieten het is zo dubbel,het gaat goed, maar toch.... die angst.
voor iedereen wil ik zeggen geniet en verwerk alles op je eigen tempo en laat je niets aanpraten! groeten.
het was gewoon pech, volgens de gyn. nu ben ik 15 wk. zwanger en kan niet genieten het is zo dubbel,het gaat goed, maar toch.... die angst.
voor iedereen wil ik zeggen geniet en verwerk alles op je eigen tempo en laat je niets aanpraten! groeten.
Och jemig wat vreselijk zeg! Bah wat naar!
Ja het is idd wel fijn als je steun hebt in je omgeving. Dat mis ik dus heel erg... Wat je ook al zegt; ik barst om de kleinste dingen al in tranen uit. Ik vind het moeilijk om weer "vrolijk" verder te gaan, net of ik niet meer rouw. Ik weet wel dat dat best weer mag, vrolijk zijn enz, maar toch... Voor mijn gevoel kan dat niet. Ik wist ook niet dat het me zo veel zou doen. Ik ben echt bij lange na niet echt mezelf... Maar goed, dat komt wel weer. Het is nog maar 3 weken geleden. Het heeft zijn tijd nodig!
Ja het is idd wel fijn als je steun hebt in je omgeving. Dat mis ik dus heel erg... Wat je ook al zegt; ik barst om de kleinste dingen al in tranen uit. Ik vind het moeilijk om weer "vrolijk" verder te gaan, net of ik niet meer rouw. Ik weet wel dat dat best weer mag, vrolijk zijn enz, maar toch... Voor mijn gevoel kan dat niet. Ik wist ook niet dat het me zo veel zou doen. Ik ben echt bij lange na niet echt mezelf... Maar goed, dat komt wel weer. Het is nog maar 3 weken geleden. Het heeft zijn tijd nodig!
Jeetje wat erg om je zoontje met 25 weken zwangerschap te verliezen.....Kan me voorstellen dat het nu moeilijker is om ervan te genieten.
En Svdl.s je moet niet vergeten dat hormonen je ook labiel kunnen maken...geef het vooral de tijd er is niemand die van je verwacht dat je weer vrolijk bent hoor. Je bent met rouwverwerking bezig en dat is voor iedereen anders.
En Svdl.s je moet niet vergeten dat hormonen je ook labiel kunnen maken...geef het vooral de tijd er is niemand die van je verwacht dat je weer vrolijk bent hoor. Je bent met rouwverwerking bezig en dat is voor iedereen anders.
Hallo allemaal,
Wat een verdriet is er allemaal... Gisteren ben ik gecuretteerd, helaas wilde het kindje er niet zelf uit. Had het graag mee willen maken ipv de curettage ook al is die me erg meegevallen. Deze afgelopen 2 weken waren emotioneel slopend. Ik was zo labiel als wat en het ene moment huilde ik, andere moment was ik boos en weer het andere moment was ik vrolijk en nuchter. En die onzekerheid: wanneer zal het gebeuren? Op mijn werk, in de auto of lekker veilig thuis als mijn man er ook bij is? Was zo bang... Ben wel veel gaan werken, de afdleiding was goed en de weekenden en de avonden alles rustig aan gedaan.
Voel me sinds de curettage al opgelucht en kan (durf) weer naar de toekomst kijken. Had verwacht enorm verdrietig te zijn maar valt heel erg mee, net als de pijn en bloedverlies. Volgende week vieren we onze verjaardag en dan wil ik deze periode afsluiten en aan iets nieuws beginnen. Gelukkig waren we deze keer snel zwanger, hopelijk de volgende keer ook. Maar het blijft pijn doen, vooral als iemand een botte (vast goed bedoelde) opmerking maakt of praat over een vruchtje. Voor ons voelt het alsof we een kindje zijn verloren, geen hoopje cellen. We zullen deze zwangerschap nooit vergeten! Ben van plan er een boekje van te maken met daarin mijn dagboek (heb ik op pc bijgehouden), de zwangerschapstesten, de echo's ed. Moet toch een plekje krijgen allemaal.
Meiden, sterkte allemaal en verwerk het op je eigen manier. Volg je gevoel, dan doe je het goed!
Groetjes en tot ziens!
Wat een verdriet is er allemaal... Gisteren ben ik gecuretteerd, helaas wilde het kindje er niet zelf uit. Had het graag mee willen maken ipv de curettage ook al is die me erg meegevallen. Deze afgelopen 2 weken waren emotioneel slopend. Ik was zo labiel als wat en het ene moment huilde ik, andere moment was ik boos en weer het andere moment was ik vrolijk en nuchter. En die onzekerheid: wanneer zal het gebeuren? Op mijn werk, in de auto of lekker veilig thuis als mijn man er ook bij is? Was zo bang... Ben wel veel gaan werken, de afdleiding was goed en de weekenden en de avonden alles rustig aan gedaan.
Voel me sinds de curettage al opgelucht en kan (durf) weer naar de toekomst kijken. Had verwacht enorm verdrietig te zijn maar valt heel erg mee, net als de pijn en bloedverlies. Volgende week vieren we onze verjaardag en dan wil ik deze periode afsluiten en aan iets nieuws beginnen. Gelukkig waren we deze keer snel zwanger, hopelijk de volgende keer ook. Maar het blijft pijn doen, vooral als iemand een botte (vast goed bedoelde) opmerking maakt of praat over een vruchtje. Voor ons voelt het alsof we een kindje zijn verloren, geen hoopje cellen. We zullen deze zwangerschap nooit vergeten! Ben van plan er een boekje van te maken met daarin mijn dagboek (heb ik op pc bijgehouden), de zwangerschapstesten, de echo's ed. Moet toch een plekje krijgen allemaal.
Meiden, sterkte allemaal en verwerk het op je eigen manier. Volg je gevoel, dan doe je het goed!
Groetjes en tot ziens!