Jarenlang heb ik graag n kindje gewild en veel verdriet gehad van t feit dat ik er geen een had. Ik durfde niet goed te genieten van de zwangerschap en nu realiseer ik me eigenlijk te laat dat ik er niet van heb genoten. De eerste 6 weken zonder mijn man waren survival of the fittest en ook hier kon ik niet van genieten. Nu realiseer ik me dat en stop ik vaak met rondrennen om iedere dag ook bewust van mijn ventje te genieten. De geboorte kaartjes hangen na 7 weken nog steeds omdat ik t niet over m n hart kan verkrijgen ze weg te halen. Ik zou graag ooit nog n keertje zwanger willen zijn met mijn man naast mij. Gezien mijn leeftijd is de geen zekerheid. Dus ik vind het zelfs al moeilijk om kleertjes die te klein zijn op te bergen. Hij krijgt straks een grotere pamper is die mini fase ook alweer voorbij. Dus nee ik mis de baby in mijn buik niet. Maar ik mis alles wat ik niet heb kunnen delen met mijn man. De echos. Alles. Klinkt idioot maar bottomline is dat ik je wel begrijp.
