Hallo allemaal,
Volgens mij moet je tegenwoordig heel bewust voor kinderen kiezen en je zwangerschap plannen. Ik twijfelde altijd heel erg wel of geen kinderen. Tja en nu groeit er toch eentje in mijn buik. Een kleine verrassing zeg maar. Ben inmiddels een beetje aan het idee gewend. Hoe mijn lijf verandert ben ik toch wat minder van gecharmeerd. Zal blij zijn als het straks juli is en de baby eruit is. Dit laatste schijnt al taboe te zijn om te zeggen, want blijkbaar moet ik, als zwangere, verplicht op een roze wolk bivakkeren. Helaas, helaas, ik ben nuchter en de hormonen hebben tot nu toe geen uitwerking op mijn nuchterheid.
Wat ik vervelend vind, is hoe andere mensen tegen een zwangere vrouw aan kijken. Ik weet dat men het goed bedoelt, maar ik moet steeds dezelfde vragen beantwoorden. Van gaat alles goed tot ben je misselijk tot weet je al wat het wordt. Dit zal tegen het eind wel veranderen in hoe lang moet je nog, ga je borstvoeding geven en waarom kies je niet voor een thuisbevalling. Of wat me ook verschrikkelijk lijkt, totale vreemden die ineens spontaan aan je buik gaan zitten. De ergste opmerking/vraag vind ik trouwens 'je moet wel genieten' dan wel 'ben je wel aan het genieten'. Het is nu mooi weer, dat is toch genieten. Lekker een ijsje eten, dat is ook genieten. Maar genieten van een zwangerschap, euh nee. Ja strax als de kleine er is, dan ga ik vast genieten van zo'n schattig mini-mensje.
Wie o wie heeft ook vreemde, irritante of nonsens vragen/opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd gekregen. Krijg zo'n gevoel dat ik raar ben en de enige met zulke gevoelens. Want men durft mij ook haarfijn te vertellen dat ik niet ben zoals ALLE ANDERE ZWANGERE VROUWEN. Moest er vanmiddag zelfs al om huilen. Het enige wat ik wil is mezelf blijven, ben meer dan een dikke buik.
Volgens mij moet je tegenwoordig heel bewust voor kinderen kiezen en je zwangerschap plannen. Ik twijfelde altijd heel erg wel of geen kinderen. Tja en nu groeit er toch eentje in mijn buik. Een kleine verrassing zeg maar. Ben inmiddels een beetje aan het idee gewend. Hoe mijn lijf verandert ben ik toch wat minder van gecharmeerd. Zal blij zijn als het straks juli is en de baby eruit is. Dit laatste schijnt al taboe te zijn om te zeggen, want blijkbaar moet ik, als zwangere, verplicht op een roze wolk bivakkeren. Helaas, helaas, ik ben nuchter en de hormonen hebben tot nu toe geen uitwerking op mijn nuchterheid.
Wat ik vervelend vind, is hoe andere mensen tegen een zwangere vrouw aan kijken. Ik weet dat men het goed bedoelt, maar ik moet steeds dezelfde vragen beantwoorden. Van gaat alles goed tot ben je misselijk tot weet je al wat het wordt. Dit zal tegen het eind wel veranderen in hoe lang moet je nog, ga je borstvoeding geven en waarom kies je niet voor een thuisbevalling. Of wat me ook verschrikkelijk lijkt, totale vreemden die ineens spontaan aan je buik gaan zitten. De ergste opmerking/vraag vind ik trouwens 'je moet wel genieten' dan wel 'ben je wel aan het genieten'. Het is nu mooi weer, dat is toch genieten. Lekker een ijsje eten, dat is ook genieten. Maar genieten van een zwangerschap, euh nee. Ja strax als de kleine er is, dan ga ik vast genieten van zo'n schattig mini-mensje.
Wie o wie heeft ook vreemde, irritante of nonsens vragen/opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd gekregen. Krijg zo'n gevoel dat ik raar ben en de enige met zulke gevoelens. Want men durft mij ook haarfijn te vertellen dat ik niet ben zoals ALLE ANDERE ZWANGERE VROUWEN. Moest er vanmiddag zelfs al om huilen. Het enige wat ik wil is mezelf blijven, ben meer dan een dikke buik.
