Moe van steeds dezelfde vragen

Ow, inderdaad de vraag " hoe gaat het" die kan ik niet meer horen!

Het zwanger zijn zelf valt me op zich wel mee, maar de dingen die je moet laten en het idee dat je steeds afhankelijker wordt vind ik zelf erg frustrerend. Ik mis het kunnen sporten, niet na hoeven denken wat je wel en niet in je mond mag stoppen en dat mensen je ineens als porselein gaan behandelen.

Mensen behandelen me op mijn werk ook anders. Bij sommige beslissingen wordt ik nauwelijks betrokken " want je bent toch bijna met verlof" en "je moet goed op jezelf letten". Ik merk heus zelf wat mijn lichaam wel en niet kan en ik voel prima aan wat ik wil en wat ik moet laten. Grrrrr....

Alsof ik een bordje om mijn nek moet doen met NEE ik ben geen invalide ik ben ALLEEN maar zwanger...

 
ik breek even in van het februari-forum, ben inmiddels al lang en breed bevallen, maar herken mezelf zo in jou. Ook ik werd helemaal gek van al die zogenaamd goedbedoelde vragen. Voor ons was het de derde zwangerschap, we hebben al 2 zoontjes, dus de geijkte vraag was: Je hoopt zeker op een meisje! En schijnbaar had ik nogal een grote buik, dus vragen als: Weet je zeker dat het er geen 2 zijn? of Nou, je hebt echt een dikke buik, kwamen op een gegeven moment echt mijn strot uit. Ik liet het op een gegeven moment maar gewoon gebeuren.......

En dan ben je bevallen van een derde zoontje en dan komt de vraag: Had je niet liever een meisje gehad?

Eigenlijk gaan de vragen na de bevalling gewoon door. Als ik aan het wandelen ben en meneertje ligt te huilen, omdat hij wandelen niet leuk vindt, moet ik 20x horen: Hij zal wel honger hebben.
Verder is ons zoontje best groot, dat was hij al vanaf de geboorte, dus daar moet ik regelmatig ook nog opmerkingen over aan horen: Zo, jij bent groot!

Al met al hebben heel veel mensen niet in de gaten wat voor impact bepaalde opmerkingen hebben. Ik denk maar zo: ze weten niet beter. Ik steek mijn energie er niet meer in, die houd ik lekker voor mezelf...Succes ermee!

p.s. Als zwangere vrouw heb je natuurlijk heel veel last van hormonen, dus als je een keer flink knalt, zal niemand je dat kwalijk nemen:) Gewoon afschuiven op de zwangerschap
 
Helemaal herkenbaar! Mijn eerste kindje kwam ook min of meer als een verrassing en ik heb tijdens de zwangerschap ook getwijfeld. Het lijkt tegenwoordig inderdaad alsof je alleen maar blij mag zijn, je moet genieten (waarvan??)etc. De vragen of alles goed gaat, beantwoord ik inmiddels met "nee". Verwacht niemand, maar niemand stelt je de week erna nog dezelfde vraag of gaat aan je buik zitten. Scheelt echt en ik lieg helaas niet. (moe, concentratieproblemen, pijnlijke benen is niet goed te noemen toch?).
Ik heb veel gehad aan het boek van Claudia de Breij, krijg nou tieten en andere zwangerschapsverschijnselen. Heerlijk nuchter en zij beschrijft dingen als dat zij heus wel van haar kind gaat houden, maar dit ook van maatje 36 doet. Op een moment dat ik zo loop te balen, pak ik dat boek en wordt soms weer helemaal vrolijk. Echt een aanrader.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan