Hee Dames, ik moet even iets van mij afschrijven en misschien ben ik ook wel op zoek naar herkenning. Even kort mijn situatie, ik ben nu 32 weken zwanger van ons 1e kindje en alles gaat super goed. Weinig kwaaltjes dus ik mag niet klagen. Een goede kennis van onze familie is gisteren samen haar vriend oma en opa geworden. Super leuk, ze wonen dicht bij ons in de buurt dus we hebben gisteren even een kaartje gebracht. Uiteraard waren ze niet thuis, want ze waren op bezoek bij hun dochter en kleindochter. Zo hoort het ook en zo zou je dat ook willen als net bevallen bent, je moeder op bezoek. Mijn moeder is 10 jaar geleden overleden en dat kwam gisteren even hard binnen. Ik weet namelijk niet wie er als eerste op bezoek zal komen. Ik heb een oudere zus en twee broers, zij zullen ongetwijfeld langs komen, maar als eerste? Ik weet het niet. Mijn vader zal willen langskomen, maar ik denk dat ik hem echt moet vragen om als eerste langs te komen. Mijn schoonfamilie woont ver weg en als ik eerlijk ben, verwacht ik niet zo veel van hen, wat ik weer ontzettend pijnlijk vind voor mijn partner. Ze nemen het hem kwalijk dat hij zo ver weg is gaan wonen (andere kan van NL) . Ik voel me een beetje alleen, zeker toen ik een foto zag van twee trotse oma’s met kleindochter op de bank. Hier zullen geen twee troste oma’s op de bank zitten. Ik heb geen idee wie er op de bank zullen zitten en dat doet pijn. Vanaf het begin wist ik dat wij in mindere mate op onze families kunnen rekenen. Er is geen vaste oppas dag bij oma en opa en de deur zal hier niet platgelopen worden, geen ongevraagde adviezen van oma’s..Nee, ik vertrouw op opvoedboeken en google. Gelukkig heb ik wel vriendinnen met kinderen en een lieve buurvrouw, maar dat is niet hetzelfde. Voor het eerst tijdens mijn zwangerschap mis ik echt mijn moeder en dat doet pijn. Ik weet namelijk dat zij de meest trotste oma zou zijn geweest en het van de daken geschreeuwd zou hebben. Mijn zwangerschap zou er echt anders hebben uitgezien. Het steekt wanneer ik op een vrije middag alleen een babywinkel in loop en ik zwangere dochters met hun moeders zie lopen, wat zou ik deze zwangerschap graag gedeeld hebben met haar. Maar het mocht niet zo zijn… zijn er meer moeders zonder moeder? En hoe zijn jullie hier mee om gegaan?
Moeder worden zonder moeder
- Onderwerp starter Druivenstruik
- Startdatum
Ik ben nu 31 weken zwanger en ben mijn moeder in 2009 verloren. Herken je gevoel heel erg, komt veel meer op de voorgrond te staan tijdens je zwangerschap..
Mijn moeder ben ik vorig jaar verloren. Ze heeft mijn eerste zwangerschap meegemaakt. En vervolgens heeft ze ons zoontje een jaar zien opgroeien, maar ze was toen al terminaal ziek. Uiteindelijk is ze op zijn eerste verjaardag overleden. Nu ben ik voor de tweede keer zwanger en ik mis haar regelmatig. Sommige dingen wil je met je moeder delen of weet je vader gewoon simpelweg niet. Even opbellen om iets te vragen, de cadeautjes en kleertjes die ze tussendoor kocht, enz... Ik hoop dat ze ergens mee kijkt en trots op ons gezinnetje is.
Ik herken je verhaal gedeeltelijk. Mijn vader is overleden een dag na de geboorte van onze oudste zoon. Inmiddels ben ik zwanger van ons tweede kindje. Daarnaast wonen mijn schoonouders in het buitenland, door corona heeft mijn schoonvader onze zoon nog niet eens te zien. Mijn kinderen zullen maar één oma kennen en dat is mijn moeder.
En ja, dat doet enorm veel verdriet! Over dat verdriet praten we samen ook heel veel. We proberen ook naar mijn schoonfamilie de waarde ervan te laten inzien van het feit dat je elkaar nog hebt, soms is dat heel erg moeilijk.
In jouw geval zou ik vragen (misschien wel van te voren) dat je het heel fijn vindt als je vader komt als de baby is geboren. En hetzelfde geldt voor je schoonouders. Als je het fijn vindt (ik weet niet wat voor band je hebt met je vader), kan je altijd aan je vader vragen om een keer mee te gaan om spulletjes voor de baby te kijken of een kadootje te kopen vast. Nee, je vader kan je moeder niet vervangen. Maar jullie kunnen wel elkaar tot steun zijn. Mijn moeder zegt het bijna wekelijks: wat zou pa toch van dat jochie genoten hebben. Dat vergoed zoveel! Ik hoop dat jullie, ondanks het gemis en verdriet, een fijne kraamtijd mogen hebben!
En ja, dat doet enorm veel verdriet! Over dat verdriet praten we samen ook heel veel. We proberen ook naar mijn schoonfamilie de waarde ervan te laten inzien van het feit dat je elkaar nog hebt, soms is dat heel erg moeilijk.
In jouw geval zou ik vragen (misschien wel van te voren) dat je het heel fijn vindt als je vader komt als de baby is geboren. En hetzelfde geldt voor je schoonouders. Als je het fijn vindt (ik weet niet wat voor band je hebt met je vader), kan je altijd aan je vader vragen om een keer mee te gaan om spulletjes voor de baby te kijken of een kadootje te kopen vast. Nee, je vader kan je moeder niet vervangen. Maar jullie kunnen wel elkaar tot steun zijn. Mijn moeder zegt het bijna wekelijks: wat zou pa toch van dat jochie genoten hebben. Dat vergoed zoveel! Ik hoop dat jullie, ondanks het gemis en verdriet, een fijne kraamtijd mogen hebben!
Hoi,
ik ben echt net er achter gekomen dat ik zwanger ben. En mijn moeder verloren in 2018. Vorig jaar ( augustus 2020)miskraam gehad bij 9 weken.
in alle momenten heb ik zo de steun van mijn moeder gemist. En nu mis ik haar weer.
er is ook niemand die voor mij die moeder rol beetje heeft overgenomen.
met mijn schoonmoeder niet echt een klik.
niemand kan een moeder vervangen trouwens
mijn zusje heeft altijd gezegd dat ze er voor mij wel zou zijn en mama zou willen vervangen op de momenten dat ik graag mama had gezien maar ja vorig jaar met de miskraam haar niet gezien in de week dus dat vertrouwen is ook beetje weg al heb ik wel gewoon goede band met haar... omgaan met emoties kan ze niet dus vervangen van mama op zulke momenten word ook lastig..
en nu ja nu ben ik doods bang dat alles weer mis gaat en ik er straks alleen voor sta ondanks alle lieve vriendinnen met kinderen etc ...
dus ja ik snap je gevoel.
ik ben echt net er achter gekomen dat ik zwanger ben. En mijn moeder verloren in 2018. Vorig jaar ( augustus 2020)miskraam gehad bij 9 weken.
in alle momenten heb ik zo de steun van mijn moeder gemist. En nu mis ik haar weer.
er is ook niemand die voor mij die moeder rol beetje heeft overgenomen.
met mijn schoonmoeder niet echt een klik.
niemand kan een moeder vervangen trouwens
mijn zusje heeft altijd gezegd dat ze er voor mij wel zou zijn en mama zou willen vervangen op de momenten dat ik graag mama had gezien maar ja vorig jaar met de miskraam haar niet gezien in de week dus dat vertrouwen is ook beetje weg al heb ik wel gewoon goede band met haar... omgaan met emoties kan ze niet dus vervangen van mama op zulke momenten word ook lastig..
en nu ja nu ben ik doods bang dat alles weer mis gaat en ik er straks alleen voor sta ondanks alle lieve vriendinnen met kinderen etc ...
dus ja ik snap je gevoel.
Ik herken je verhaal heel goed. Ik ben mijn moeder in 2012 verloren en ben nu voor het eerst zwanger. Ik mis haar enorm en had dit graag met haar willen delen. Ik heb ook geen moeder figuur in mijn leven en ik merk dat naarmate de zwangerschap vordert ik steeds meer met het gemis word geconfronteerd.. wat had ik dit graag willen delen met haar en wat kan ik haar (al danniet ongevraagde) adviezen goed gebruiken .. het blijft een enorm verdriet en zeker in deze situatie kan het heel eenzaam voelen.. Veel sterkte lieve meid 
Hier ook een mama in spé zonder mama. Mijn moeder is bijna 4 jaar geleden overleden. Nu ik zwanger ben heb ik al veel momenten gehad dat ik haar advies had willen hebben of gewoon had willen weten hoe zij haar zwangerschap van mij heeft ervaren. M’n schoonmoeder is een schat maar niet mijn moeder. Zij zullen ongetwijfeld tegen die tijd als eerste langskomen. Mijn vader is al 25 jaar niet meer in mijn leven en ik voel ook niet de behoefte contact met hem te zoeken. Als ik vriendinnen hoor dat zij met hun moeder gaan babyshoppen ben ik blij voor hun maar voel ik zelf verdriet dat ik dat niet kan. Dat soort relatief kleine dingen vind ik persoonlijk het moeilijkste. Aan de andere kant heb ik haar in gedachten al verteld dat ze oma gaat worden en daarmee is ze de eerste buiten mijn man en mijzelf die het “weet”. Ons kind zal een oma op aarde en een oma in de hemel hebben. Om terug te komen op de vraag van TS, mijn beste vriendin zal snel langskomen en ook kan ik met veel vragen bij haar terecht. Het is niet hetzelfde als mijn moeder maar nu net zo dierbaar.