Moeder zonder eigen moeder

[Fishy]

Gister eerste afspaak bij de vk gehad (pas 5-6 wkn hoor), en ook bij mij kwam dit ter sprake.. 
Mijn moeder is niet overleden, maar is psychisch heel ziek.. Ze heeft mij eigenlijk een soort van 'verstoten', of 'ontdochterd' zoals ik dat noem toen mijn ouders gingen scheiden; zij gaf mij als dochter daar de schuld van.
Ze is niet dood, woont in het zelfde dorp, maar is er dus ook niet. Soms voelt het wel alsof ze dat is. Ik ben ook erg beniewd hoe ik dit tijdens de zwangerschap ga ervaren. 
Van de bruiloft vorig jaar - waar zij ook absoluut niet wilde komen - weet ik dat ik het 'kan'. Een life event zonder. Maar het zal vast en zeker pijn gaan doen.. 

 

[AnoniemeMamaToBe]

Wat bijzonder  om jullie verhalen te lezen en fijn dat jullie ze delen.  Bedankt voor jullie reactie ! Ik wens jullie allemaal ook erg veel sterkte toe... En dat potje janken af en toe lucht zeker op! 

 

[Lottiny]

Hallo, moeilijk allemaal he... ik ken helaas het gevoel... kort voor mijn bruiloft is mijn moeder overleden en kort daarna werd ik zwanger (nu 28 wk). De eerste weken zwangerschap probeerde ik niet al te veel stil te staan bij hoeveel ik haar nu mis... veel mensen benoemen hoe ontzettend moeilijk het moet zijn dit niet met je moeder te kunnen delen, maar van mensen die er zelf niet echt ervaring mee hebben vind ik het lastig 'medelijden' te krijgen... mijn partner probeert mij hier in wel te steunen en geeft aan dat ik altijd naar zijn moeder toe kan.... maar is toch niet echt het zelfde... ikzelf zie vooral erg op tegen de kraamweken.... Hoop dat ik ondanks het gemis wel echt kan genieten van mijn kindje...

 

[Crazy]

Wat fijn om herkenbare verhalen te lezen in helaas vervelende situaties. Ik ben nu 7 wkn zwanger van ons 1e kindje en bijna op de leeftijd dat mijn moeder stierf. Mijn moeder is al jong gestorven (nu bijna 26 jaar geleden) maar met veel belangrijke (en dagelijkse) gebeurtenissen zou je toch met haar willen delen. Omdat mijn vriend en ik lange tijd niet op een lijn zaten met kinderwens is dat ook een moeilijke periode geweest. Nu ik zwanger ben vind ik het een fijne gedachten dat zij (met mijn oma’s, tante en oom) ergens vandaan meekijken en misschien wel dit wondertje hebben gestuurd. Ik ben zelf erg nuchter en niet emotioneel erin. Houd me vooral vast aan deze positieve gedachten. Sterkte allemaal maar geniet vooral van al het moois. Moeders zijn altijd trots op je. 

 

[TwinklingMom]

Denk zeker niet dat je alleen bent! Mijn moeder is op jonge leeftijd uit mijn leven vertrokken met veel pijn en verdriet. Ondanks dat ik er de laatste 7/8 jaar goed mee kan dealen is de zwangerschap iedere keer weer een ding. Ik denk door alle hormonen maar ik word er toch een partijtje emo van, pff. Mezelf ook vragen stellen als: 'Hoe kon je dit nou doen?' en 'Waarom heb je dit laten gebeuren?' spelen dan op. Daar schiet ik natuurlijk helemaal niets mee op maar kan er erg verdrietig van worden. Ik ben nu zwanger van de derde en t enige wat ik eraan doe is soms heel hard huilen, het gevoel telaten en daarna weer doorgaan. Op bepaalde momenten is het gevoel ook sterker en helemaal tijdens en na de bevalling met je prachtige nieuwe baby doet dit echt wel zeer.
Gelukkig is het vrij snel na de kraamperiode bij mij ook weer over en heb ik het weer het plekje gegeven waar het normaal ook zit. 
Jou verhaal is natuurlijk heel anders als dat van mij omdat jouw moeder is overleden aan een ziekte en die van mij er om een hele andere reden er niet is, maar pijn doet het in beide gevallen. 
Ik hoop dat je uiteindelijk ook de rust vind in de gedachte: 'het is nu eenmaal niet anders, hoe hard het ook is' en ja het doet pijn en ik mag dat toelaten maar heb ook de verantwoording over het nieuwe leven in mijn buik waar ik (jij in dit geval) er wel voor moet zijn.
Voor mij geeft het doorlopen en afronden van zo een proces ook veel duidelijkheid en kracht uiteindelijk. 
Heel veel liefs, kracht en moed voor de aankomende maanden