Hier ook een moeder van een (in het begin) onrustig kindje. Hij heeft KMA en reflux. Toen dat onder controle was, kregen we een heel ander kind dat wel sliep. Tot een maand of 4/5. Toen kwamen de heftige sprongen om de hoek kijken, griepjes, 1e tandje en was hij vreselijk gefrustreerd. Inmiddels is hij 8,5 maand, kan tijgeren, probeert te kruipen, trekt zich op, onderzoekt, kletst... Hij is nog steeds een ontzettende druktemaker, maar o zo vrolijk en gezellig. En hij slaapt inmiddels prima overdag (meestal dan).
Als ik jullie berichtjes lees, voel ik met jullie mee. De beginperiode is al zwaar met een rustig kindje, maar met een onrustig kindje nog veel pittiger. Je houdt zoveel van ze en gunt ze 't allerbeste, maar hebt ook een klein beetje tijd en rust voor jezelf nodig.
Wat hier hielp, was wandelen met de maxi cosi op de kinderwagen (hij wilde niet plat liggen ivm reflux), wiegen, draagdoek en autorijden. Eigenlijk alles als het maar enigszins rechtop was en bewoog. Op een goede dag was het vooral een kwestie van op tijd op bed leggen, dan bleef het vaak een goede dag
En vooral niet teveel willen en verwachten. De dagen dat ik dacht, het wordt waarschijnlijk helemaal niks vandaag, ik geef me eraan over en we zien 't wel, waren de beste dagen.
En verder is het ook een idee om eens te vragen aan je ouders hoe jij en je partner waren als baby als je die mogelijkheid hebt. Zo begreep ik van mijn moeder dat onze zoon precies mij is als baby. Dat zorgde er bij mij voor dat ik onze zoon beter begreep. Door simpelweg te kijken naar hoe ik zelf ben.
Nu wij de beginperiode achter de rug hebben en onze zoon van een baby aan het transformeren is tot een dreumes, voel ik me echt gezegend en trots met zo'n actief ventje. Tuurlijk, het is soms nog steeds pittig, maar het is een ontzettende vrolijkerd, lacht en kletst de hele dag en is contant bezig met vanalles. Het is oprecht een heel leuk kind. Houd dat in je achterhoofd als het soms even pittig is. Het wordt beter, veeeeeel beter.
