moeilijk geval

Hoi Anoniem,

Zelf ben ik werkzaam binnen de psychiatrie als verpleegkundige. (en heb 2 zussen met een borderline persoonlijkheidsstoornis) Ik weet natuurlijk niet wat voor stoornis je hebt en in welke mate. Ik denk dat het verstandig is om met je behandelaar na te gaan wat jouw mogelijkheden zijn (en of er eventueel sprake is van erfelijkheid)en het daar ook goed over te hebben met jouw naasten. Laatst las ik in de Psy (jaargang 8, nr. 4, 2 april 2004) een artikel over een psychiater die zich inzet voor clienten met een kinderwens. (zij heet Elise Knoppert) Misschien dat je iets aan het artikel hebt of via haar naam in een zoekmachine meer informatie kunt vinden.

Als je wilt, kunnen we er verder over praten. Ik wens je veel succes bij het vinden van informatie en het maken van een keuze.

Liefs Jackje
 
lieve allemaal,
ik zit hier werkelijk te janken van al jullie lieve berichtjes, ik heb zo vreselijk getwijfeld of ik het uberhaubt durfde te vragen....wat een warmte! Dank jullie wel daarvoor!!!
Mijn 'stoornis' heet ERS (afgeleide van borderline zonder de heel heftige kenmerken als zelfdoding en automutilatie). Het is een emotie-regulatie stoornis. Dat betekent dat ik moeite heb mijn emoties goed in banen te lijden. Ik kan erg overdreven reageren op sommige dingen en ik kan soms heel erg obsessief ergens mee bezig zijn. Dat laatste is dan ook mijn grote angst op dit moment; waarom wil ik 'opeens' een baby; is dat weer een nieuwe obsessie of zijn het echte moedergevoelens. Ik denk wel dat laatste maar hoe weet ik dat zo zeker. Ik probeer veel te lezen over bijvoorbeeld postnatale depressie, maar ik geloof ondertussen dat dat er helemaal los van staat. Volgende week krijg ik gelukkig een heel uitgebreid onderzoek om vast te kunnen stellen welke behandeling voor mij goed zou zijn, ik heb nu al zo lang van alles geprobeerd; ben al een jaar thuis, en heb verschillende behandelingen, gelukkig geen medicatie meer nodig, het gaat erg goed nu met me. Bij mijn behandelend arts kan ik het nu beter even niet vragen, want dat is een reden om mij NIET meer in behandeling te nemen, beetje kromme redenatie lijkt, maar er zit een logica achter. Dus totdat ik duidelijkheid heb over de behandeling zal ik deze vragen daar nog niet stellen. Als jullie het goed vinden blijf ik dus even hier hangen!
 
Hi Cathy,

Ik begrijp dat je er emotioneel van wordt fijn he dat er zoveel warme mensen bestaan!! ik had gisteren ook de tranen over mijn wangen rollen omdat ik je berichtje zag en toen ik hierop reageerde en vertelde over mijn broer dan komt alles weer boven en besef je dat een psychische ziekte echt heeeel rot en vervelend is
(zacht uitgedrukt!!) want je hebt het maar komt er niet meer vanaf en je moet dus een manier zien te vinden om er mee om te gaan zodat je het accepteert en toch nog het beste ervan kan maken, het heeft geen end geen genezing, maar gelukkig lees ik dat het nu heel goed met je gaat en zelfs geen medicijnen..!!

Hoelang ben je opgenomen geweest? en was dit de eerste keer of is dit dan iets dat eens in de zoveel tijd terugkomt? (zoals bij mijn broer)

Je zegt dat je als je het je behandelaar vertelt hij/zij je dan juist niet meer behandeld zie de logica niet wil je die uitleggen, als ik iets vraag waar je liever niks over zegt dan lees ik het wel!

Kun je er goed met je man/vriend over praten en wat vind hij ervan?

Als ik het zo lees dan is het fijn dat je in ieder geval volgende week dat uitgebreide onderzoek krijgt en ik zou ondertussen er rustig over blijven nadenken zoals je zelf al zegt en doet om te kijken of het inderdaad je moedergevoelens zijn of dat het met een obsessie te maken heeft zoals je zelf aangeeft, en misschien weet je over enkele weken het antwoord en heb je een duidelijk beeld over dat onderzoek en je weet zelf om welke gevoelens het nu echt gaat.
Denk dat als je het even op zijn beloop laat het vanzelf duidelijker wordt.

Je ziet een hoop vragen en hopelijk schrijf je me terug

alvast succes met denken en met het onderzoek van de week!

Liefs: Chili

 
hey chili, thanx again voor je bemoedigende woorden! Ik heb het afgelopen jaar aangevraagd of ik alsjeblieft opgenomen mocht worden, want ik wilde er gewoon nou eens mee leren handelen. Helaas mocht dat toen niet omdat ik in die periode zou gaan trouwen. Dat was voor hen een reden om mij niet op te nemen. Het is namelijk een beslissing die therapie in de weg staat, best logisch natuurlijk, je loopt toch met je hoofd in de wolken als je een bruiloft voorbereid, dus hoe zwaar ik de afwijzing ook vond, ik begreep het wel. Ze hebben tegelijkertijd ook direct wel een alternatief aangeboden. Ze hebben me een training gegeven speciaal voor ERS-ers. Deze training is nu afgelopen en ik twijfel nu heel erg of ik alsnog wil worden opgenomen. Daar is dat onderzoek aanstaande week ook voor; we gaan heel uitgebreid kijken wat ik nodig heb, maar ja met al deze nieuwe plannen (proberen zwanger te raken) heb ik niet zoveel zin meer om een half jaar intern te gaan. Aan de andere kant denk ik wel dat het heel erg goed kan zijn om zekerder van mezelf te worden. Ik wil natuurlijk geen labiele moeder zijn voor ons kindje. Ik moet heel erg oppassen met grote beslissingen maken. Als ik iets 'nieuws' heb bedacht vergeet ik heel vaak hoe slecht het een half jaar geleden ook alweer met me ging. Maar...pluim voor mezelf...ik heb een meer dan geweldige bruiloft gehad en ik heb alles tot op de minuut zelf geregeld en gepland en ik ben nog noooit zo relaxed geweest; ik kan het dus best, als ik maar de tijd en ruimte krijg om het goed voor te bereiden...en als dat me nu eens in meer situaties gegund wordt, weet ik zeker dat ik de hele wereld (bij wijze van) aan kan!! echt waar!! Daarom wil ik ook heel erg voorzichtig en weloverwogen en voorbereid een eventuele zwangerschap ingaan!
tot mails
liefs Cathy
 
Hallo Cathy,

Nou dit klinkt toch zeer goed zoals je in je laatste zin aangeeft je er heel voorzichtig en weloverwogen en voorbereid aan wil beginnen!!

Fijn dat je vanjezelf weet wat je eraan kunt doen en niet moet doen om het zo gesmeerd mogelijk te laten verlopen dat scheelt een hoop.
Heb zelf 2.5 jaar geleden mijn trouwerij geregeld en dat kan inderdaad een hoop stress veroorzaken als je dit niet goed en weloverwogen aanpakt!
bravo!!

Grappig is dat he als je iets typte dan heb je meteen voor jezelf een overzichtje en ga je jezelf ook complimentjes geven, en kom je voor jezelf op, en weet je waar het nog aan schort en wat je wel al goed doet, heb ik tenminste altijd. Je zet het dan even op een rijtje en kijkt dan heel goed naar jezelf en geeft dan een "oordeel" over jezelf en daar zie je best veel dingen in terug waar je iets aan hebt of waar je nog iets mee kunt doen.

Inderdaad moeilijk die keuze van een half jaar ik zou denk ik ook eerst dat onderzoek afwachten van de week en dan kun je nog altijd kiezen wat je doet.
En mocht het toch beter zijn die opname dan is het zoals je zelf ook zegt: ach wat is nou een half jaartje als ik daarna alles beter onder controle heb en ik beter van mijn kindje kan genieten en je wordt er inderdaad ook zelfverzekerder door en je krijgt meer zelfvertrouwen, (maar ja ik heb makkelijk praten want ik hoef die 6mnd niet van huis)

Mocht het zo zijn dan:
Kun je dan niet alvast met de voorbereidingen beginnen ofzo mocht je kiezen voor die opnamen, bv vast stoppen met de pil, foliumzuur nemen en vast gaan temperaturen van mij part en dit in een schriftje bijhouden?

Ik heb ook een schriftje want je onthoud misschien 1 maand maar de info van 4 mnd terug is al lastig, en daarin zet ik hoeveel dagen mijn cyclus duurde welke dag ik mijn menstruatie kreeg en tot wanneer en wat ik voelde die maand.

In het begin heb je best wat kwaaltjes omdat je met de pil gestopt bent (weet natuurlijk niet of je die had?) en als je dan zat/zit te wachten om te kunnen kijken of je zwanger was/bent dan voel je die dagen van alles misselijk, steken, pijnlijke borsten echt van die zwangerschapskwaaltjes heel verwarrend dus en als je dan toch je menstruatie krijgt dan kan dit als een verassing voelen omdat je echt dacht van alles te hebben gevoeld,

nou heel verhaal!

Zo zie je dat je genoeg te doen zou hebben mocht je er voor kiezen.

Wel zou ik nog willen weten wat je dan voelt of zo als je zoals je zegt het slecht met je gaat? en is dit dan elke dag en hoelang houdt dit gevoel dan aan?

hopelijk weet je volgende week meer! hoelang duurt dat onderzoek eigenlijk?

Mag ik weten hoe oud je bent? ik ben 33 jaar.

tot schrijfs
succes! Chili
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan