Hoi dames,
Ik ben ondertussen bijna 4 weken de gelukkigste mama ter wereld.
Alleen is er een puntje dat ik heb overgehouden aan mijn bevalling wat ik toch eens wil aanhalen. Waarschijnlijk rust er een groot taboe op dit onderwerp maar ik zit er ontzettend mee en ben dus erg benieuwd of ik alleen ben of dat meer 'verse' moeders zich hierin kunnen vinden.
Even een korte achtergrond van hoe mijn bevalling verlopen is:
Het gaat om een eerste kindje. Mijn ontsluiting verliep soepel en snel, binnen ca. 7,5 uur was ik volledig ontsloten en mocht ik gaan persen. Echter tijdens het persen vielen mijn weeen weg, waarna ik opwekkers heb gekregen, hierna kreeg ik goede persweeen, maar was ondertussen al wel 1,5 uur verder met persen. Vervolgens daalde mijn dochtertje niet goed in waardoor zij uiteindelijk na 2,5 uur persen met een zuignap ter wereld is gebracht. De eerste 2 a 3 dagen na de bevalling kon ik niet lopen zitten of staan van de pijn aan mijn (sorry) anus. Dit herstelde zich daarna gelukkig vrij snel en ik ben nu weer volledig goed te been. Maar nu komt dus mijn probleem:
Ik kan mijn scheetjes niet meer ophouden en heb ook moeite met het ophouden van mijn ontlasting. Dit zorgt natuurlijk voor ontzettend veel schaamte. Nu ik nog veel thuis ben is het nog niet zon groot probleem maar wat als ik straks weer moet gaan werken en vaker op pad wil?
Nu heb ik 2,5 uur geperst wat natuurlijk veel te lang is, en daarbij heb ik een verlossing met zuignap gehad. Ik vraag me dus af of ik hier nog wel van kan herstellen...
Het ophouden van urine is geen probleem dit gaat goed.
Over een week heb ik een afspraak staan bij de vk en wil ik me laten doorverwijzen naar een bekkenbodemfysio om me te helpen dit probleem op te lossen.
Maar ik vraag me dus af of er dames zijn die hier ervaring mee hebben en me kunnem vertellen hoe het herstel bij hun is verlopen.
Alvast heel erg bedankt, en hopelijk kunnen we hier toch een beetje het taboe doorbreken.
Ik ben ondertussen bijna 4 weken de gelukkigste mama ter wereld.
Alleen is er een puntje dat ik heb overgehouden aan mijn bevalling wat ik toch eens wil aanhalen. Waarschijnlijk rust er een groot taboe op dit onderwerp maar ik zit er ontzettend mee en ben dus erg benieuwd of ik alleen ben of dat meer 'verse' moeders zich hierin kunnen vinden.
Even een korte achtergrond van hoe mijn bevalling verlopen is:
Het gaat om een eerste kindje. Mijn ontsluiting verliep soepel en snel, binnen ca. 7,5 uur was ik volledig ontsloten en mocht ik gaan persen. Echter tijdens het persen vielen mijn weeen weg, waarna ik opwekkers heb gekregen, hierna kreeg ik goede persweeen, maar was ondertussen al wel 1,5 uur verder met persen. Vervolgens daalde mijn dochtertje niet goed in waardoor zij uiteindelijk na 2,5 uur persen met een zuignap ter wereld is gebracht. De eerste 2 a 3 dagen na de bevalling kon ik niet lopen zitten of staan van de pijn aan mijn (sorry) anus. Dit herstelde zich daarna gelukkig vrij snel en ik ben nu weer volledig goed te been. Maar nu komt dus mijn probleem:
Ik kan mijn scheetjes niet meer ophouden en heb ook moeite met het ophouden van mijn ontlasting. Dit zorgt natuurlijk voor ontzettend veel schaamte. Nu ik nog veel thuis ben is het nog niet zon groot probleem maar wat als ik straks weer moet gaan werken en vaker op pad wil?
Nu heb ik 2,5 uur geperst wat natuurlijk veel te lang is, en daarbij heb ik een verlossing met zuignap gehad. Ik vraag me dus af of ik hier nog wel van kan herstellen...
Het ophouden van urine is geen probleem dit gaat goed.
Over een week heb ik een afspraak staan bij de vk en wil ik me laten doorverwijzen naar een bekkenbodemfysio om me te helpen dit probleem op te lossen.
Maar ik vraag me dus af of er dames zijn die hier ervaring mee hebben en me kunnem vertellen hoe het herstel bij hun is verlopen.
Alvast heel erg bedankt, en hopelijk kunnen we hier toch een beetje het taboe doorbreken.
en dus kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn lijf echt nog wel wat meer tijd mocht geven!