De band met mijn ouders is een beetje teer vanwege de keuze die ik gemaakt heb om bij mn man te blijven. Hij heeft asperger (autistisch spectrum), hij kan daardoor niet goed voor onze oudste zorgen, tenminste niet alleen. We hebben een geweldige dochter die morgen 16 dec vier wordt!! Ik ben nu bijna 6 weken zwanger van de tweede, uitgerekend 12 augustus 2010. Ik moet het natuurlijk vertellen aan mn ouders, maar hoe vertel ik het hen, ik weet dat ze niet enthousiast zijn, mijn schoonfamilie woont 300 km verderop dus daar kunnen we ook moeilijk heen. Ik vind dit erg moeilijk, heeft er iemand raad??
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
moeilijk
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
sja moeilijk hoor!
maar ten eerste het is jou keuze om bij jou man te blijven..dus zullen ze dat toch moeten respecteren.
ik kan je geen raad geven..ben niet bekend met deze situatie,snap wel dat het best frustrerend is!
ik wens je toch veel succes met alles en gefeliciteerd met je dochter!
liefs Kim
maar ten eerste het is jou keuze om bij jou man te blijven..dus zullen ze dat toch moeten respecteren.
ik kan je geen raad geven..ben niet bekend met deze situatie,snap wel dat het best frustrerend is!
ik wens je toch veel succes met alles en gefeliciteerd met je dochter!
liefs Kim
Hi Thamara,
Wat een dilemma! Ik zou me er gewoon op voorbereiden dat ze niet enthousiast zijn en het ze dan maar gewoon vertellen. Als ze erg negatief doen, dan kan je toch ook gewoon weer weg gaan? Ik vind dat ouders ten alle tijden de keuze van hun kind moeten respecteren (binnen bepaalde normen natuurlijk, maar jouw man is geen crimineel of dergelijke). Dat getuigt van goed ouderschap.
Ik wens je heel veel succes en ook sterkte. En geniet van je zwangerschap.
Gr. Tamara.
Wat een dilemma! Ik zou me er gewoon op voorbereiden dat ze niet enthousiast zijn en het ze dan maar gewoon vertellen. Als ze erg negatief doen, dan kan je toch ook gewoon weer weg gaan? Ik vind dat ouders ten alle tijden de keuze van hun kind moeten respecteren (binnen bepaalde normen natuurlijk, maar jouw man is geen crimineel of dergelijke). Dat getuigt van goed ouderschap.
Ik wens je heel veel succes en ook sterkte. En geniet van je zwangerschap.
Gr. Tamara.
Jij hebt bewust gekozen voor je relatie en (neem ik aan) jullie bewust voor dit tweede kindje. Daar staan jullie achter, daar gaan jullie voor. Het zou natuurlijk erg fijn zijn als je ouders heel blij zijn voor jullie. Maar je weet eigenlijk al dat dat niet het geval zal zijn. Probeer je verwachtingen bij te stellen ten aanzien van je ouders, misschien moet je je verwachtingen zelfs helemaal los laten. Als je niet verwacht dat ze heel enthousiast zullen zijn, zal je ook niet teleurgesteld worden.
Jullie zullen het zelf moeten doen. Veel succes!
Jullie zullen het zelf moeten doen. Veel succes!
Jeetje, wat een ontzettend onaardige houding van je ouders zeg!
Het is toch zeker jouw leven en jouw relatie? Kom even zeg, dat mijn ouders daar over zouden mogen oordelen!
Je man heeft een 'ziekte', als je het al zo zou kunnen noemen. Betekent dit dan direct dat hij niets meer waard is en iedereen hem links moeten laten liggen?
Natuurlijk kan ik niet beoordelen in welke sterkte hij het syndroom heeft, maar als jij een tweede kindje met hem wilt en krijgt, zul je er toch voor gaan lijkt mij!
Gewoon voor jezelf kiezen, zeg eens tegen je ouders hoe jij je eronder voelt, mss zelfs per brief of email?
Succes!
Het is toch zeker jouw leven en jouw relatie? Kom even zeg, dat mijn ouders daar over zouden mogen oordelen!
Je man heeft een 'ziekte', als je het al zo zou kunnen noemen. Betekent dit dan direct dat hij niets meer waard is en iedereen hem links moeten laten liggen?
Natuurlijk kan ik niet beoordelen in welke sterkte hij het syndroom heeft, maar als jij een tweede kindje met hem wilt en krijgt, zul je er toch voor gaan lijkt mij!
Gewoon voor jezelf kiezen, zeg eens tegen je ouders hoe jij je eronder voelt, mss zelfs per brief of email?
Succes!
Het is eigenlijk dubbel moeilijk, mn ouders zorgen veel voor Maayke als ik aant werken ben. Wij krijgen niks terug van belasting voor kinderopvang omdat mijn man thuis zit, maar hij kan niet de hele dag voor Maayke zorgen. Mijn moeder heeft wel eens gezegd dat als we een tweede krijgen dat ze ons dan wel weer zal helpen maar dat ze het er niet mee eens is. Nu is het dus zover. We hebben bewust gewacht met de tweede totdat Maayke naar school zou gaan. We zijn in principe afhankelijk van mn ouders, dat maakt het niet gemakkelijker. Ik zal er doorheen moeten dat besef ik maar al te goed, kan moeilijk wachten tot het augustus is.... Het zal een zware dobber worden. Weet ook niet goed wanneer ik het wil vertellen. Missch zo snel mogelijk dan hebben we het gehad of na de eerste echo ( dus pas over een week of vier??)
Dat maakt het verhaal een stuk ingewikkelder, want door jullie keuze zadelen jullie je ouders op met nog meer zorgtaken.
Persoonlijk had ik het wel zo eerlijk gevonden om van te voren deze confrontatie met je ouders aan te gaan, in plaats van hen voor een voldongen feit te stellen. Misschien hadden zij wel het idee om meer voor zichzelf te gaan doen als jullie oudste naar school was, en moeten ze die wensen nu weer 4 jaar uitstellen.
Maar achteraf kun je daar nu niks meer mee... Ik snap jullie wens heel goed en vind het erg vervelend dat jullie zo benadeeld worden in de subsidies doordat je man niet kan werken en niet voor kinderen kan zorgen. Kun je niet via je rechtsbijstand oid. hiertegen in beroep gaan? Daar zullen toch wel regelingen voor zijn, je bent niet de enige in deze situatie...
Ik zou het gesprek met je ouders snel aangaan. Je ziet er zelf tegenop en dat wordt steeds erger, verborgen houden heeft geen zin en hoe eerder zij het weten, hoe eerder zij hun plannen kunnen aanpassen. Troost je met de gedachte dat je ouders waarschijnlijk ook heel erg van dit kindje zullen gaan houden als het er eenmaal is.
En heb ook begrip voor hun situatie, besef je goed dat je heel dankbaar mag zijn dat ze je zo willen helpen.
Sterkte met het gesprek.
Wenser
Persoonlijk had ik het wel zo eerlijk gevonden om van te voren deze confrontatie met je ouders aan te gaan, in plaats van hen voor een voldongen feit te stellen. Misschien hadden zij wel het idee om meer voor zichzelf te gaan doen als jullie oudste naar school was, en moeten ze die wensen nu weer 4 jaar uitstellen.
Maar achteraf kun je daar nu niks meer mee... Ik snap jullie wens heel goed en vind het erg vervelend dat jullie zo benadeeld worden in de subsidies doordat je man niet kan werken en niet voor kinderen kan zorgen. Kun je niet via je rechtsbijstand oid. hiertegen in beroep gaan? Daar zullen toch wel regelingen voor zijn, je bent niet de enige in deze situatie...
Ik zou het gesprek met je ouders snel aangaan. Je ziet er zelf tegenop en dat wordt steeds erger, verborgen houden heeft geen zin en hoe eerder zij het weten, hoe eerder zij hun plannen kunnen aanpassen. Troost je met de gedachte dat je ouders waarschijnlijk ook heel erg van dit kindje zullen gaan houden als het er eenmaal is.
En heb ook begrip voor hun situatie, besef je goed dat je heel dankbaar mag zijn dat ze je zo willen helpen.
Sterkte met het gesprek.
Wenser
Ik heb zeker begrip voor hun en ben hun enorm dankbaar voor de hulp die ze bieden. Wij zijn afgelopen voorjaar met hun het gesprek aangegaan over onze wens (dus het zou als t goed is zeker niet plotseling komen). We hebben daarin ook gezegd dat we niet lang meer wilden wachten met proberen zwanger te worden. Mn moeder zei dat ze mijn wens wel snapte maar dat ze het er niet mee eens is, zij vindt het onverstandig.