moeilijk

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoihoi

Ik ben moeder van Tim, inmiddels bijna 11 weekjes oud. Jeetje, wat is ouderschap heftig! Ik zeg expres ouderschap, omdat mijn man het toch ook wel erg moeilijk vind allemaal.
Nou hebben wij ook niet een heel makkelijk mannetje, wat gelukkig langzamerhand aan het veranderen is.
Maar eerlijk gezegd hebben we ons er wel een beetje op verkeken, wat een verandering een kindje met zich mee brengt.
Begrijp me niet verkeerd, ik kan er (gelukkig!!!!) ook wel van genieten, als hij lekker ligt te kletsen en te lachen. Maar af en toe heb ik het ook (nog steeds) wel behoorlijk hoog zitten hoor.
Je kunt geen kant op, mensen 'vergeten' het alweer. Wat dat betreft lijkt dat wel een beetje op aandacht na een overlijden: de eerste weken veel, daarna houd het op, terwijl jij nog steeds met dat gevoel zit!
Volgende week moet ik weer gaan werken. Ik weet nog niet of ik daar zin in heb... Aan de ene kant heel graag, even met iets anders bezig zijn dan alleen maar Tim. Maar aan de andere kant wil ik wel lekker thuis blijven bij hem, het begint nu net een béétje leuk te worden!
Toch verlangen mijn man en ik wel eens terug naar ons vrije leventje van 12 weken geleden. Ik weet het, we hebben hiervoor gekozen en moeten er dus ook voor gaan, wat we ook wel doen hoor!
Het blijft gek dat mensen dit soort verhalen niet veel vertellen, doen alsof het allemaal rozengeur en manenschijn is. Nou, daar doen wij iig niet aan mee hoor, ik zal echt eerlijk zeggen dat het me soms vies tegen valt, maar ja, met een lachend jochie in je armen smelt je ook wel weer....

Herkent iemand dit? En hoe ga je er dan mee om? Leuke/handige tips?

Groetjes, Marrigje
 
Hè meid,

Dit is heel herkenbaar!! Een van de laatste taboes in Nederland...
Ik heb precies hetzelfde gehad na de geboorte van Carmen. Ik weet dat ik me nu heel kwetsbaar opstel door mijn verhaal te vertellen, maar ik wil dat je weet dat je niet de enige bent.

Mijn zwangerschap was super, mijn bevalling een hel. Maar ach, die 8 uurtjes, niet zeuren dan maar!!
De eerste 2 weken na de geboorte van Carmen waren GEWELDIG!!! Mijn vriend was thuis, vrienden & familie kwam langs en 's nachts sliep ze 23.30 - 4.00 - 8.00! Wat wil je nog meer.
Toen Dave weer ging werken veranderde haar ritme, ze kwam 's nachts wel eens 3 keer. Ik was helemaal uitgeput. Ik kon niet weg, want dan moest ik oppas hebben of ze moest mee. Ik moest zo wennen aan mijn nieuwe leven en verlangde echt terug naar mijn "oude" leventje. Maar ja, dat mag je niet zeggen hè!! Nou, ik zei het wel en al gouw kwam ik er achter dat ik helemaal niet de enigste was... Bv. de meiden op de "pufclub" zeiden het ook en ook op een hyvesforum werd het beaamd. Dus zo raar is het niet hoor wat je voelt! Ik dacht in het begin wel eens, kon ik maar weer gaan werken... En nu ik over 3 weken weer moet denk ik: Nee, het wordt nu zo leuk!! Gelukkig heb ik heel veel lieve mensen om me heen die af & toe oppassen en ze is zelfs al een keertje (10 weken) bij mijn zus wezen logeren. Even een papa & mama avondje. Vind ik heel belangrijk. Wij (en onze relatie) zijn er ook nog!!! En Carmen vindt het wel leuk. Die sliep verdikkie bij mijn zus door!! Hahaha, dat moet ze thuis doen...
Daarbij laat mijn vriend mij redelijk vrij, hij blijft thuis, en dan kan ik een avondje uit met vriendinnen of uit eten met de lady's van de "pufclub", dat doen we een keer per maand.

Dus, mijn tip: Als je iemand in je omgeving hebt die je 100% vertrouwd, laat hem een avondje daar of misschien logeren, doe je zelf weer nieuwe energie op & je bent echt geen slechte moeder!!
Blije mama, blije baby, zeg ik altijd maar!!
Heel veel succes!!

Groetjes Sonja
mama van Carmen 12,5 week
 
Tuurlijk is dit volgens mij voor iedereen herkenbaar.
Voor ons is dit zoon nr 3 die geboren is dus ons 'vrije leventje'zijn we al bijna 6 jaar kwijt maar het is gewoon zwaar en vooral die eerste maanden waarin babies gewoon veel huilen en ze niets aan kunnen geven wat er is, je kan je vaak zo machteloos voelen.
Ik ben het met je eens hoor, mensen moeten eens eerlijk vertellen dat het niet allemaa leuk kan zijn.
Ik denk wel dat het werk je even het idee kan geven van je "oude leventje" omdat je dan gewoon Marrigje kan zijn i.p.v. mama.
Ik zelf ben al ruim 6 jaar thuismoeder maar vooral die eerste maanden na de geboorte roep ik, ik wou dat ik werkte dan heb tenminste even rust en ben ik mijzelf is een keer.
Maar na de eerste moeilijke maanden, komen de leuke maanden dat je actie reactie gaat krijgen en dan prijs ik mij weer gelukkig dat ik bij de kids ben.
Probeer zoveel mogelijk leuke dingen met je man te blijven doen, probeer dus oppas te regelen en ga er opuit.
Meid sterkte hoor!!!!
 
tuurlijk joh! Het is echt heavy. helemaal met een eerste. Dan is de verandering het grootste. Ik hoef nu met de derde niet zoveel vrije tijd in te leveren.
Soms vind ik de avondspits heftig. Als je dan aan het eten koken bent, en je baby huilt ontroostbaar. Of je zit te voeden en je peuter wil naar de wc (wat je toch stimuleert omdat je hem zindelijk wilt krijgen...)

Maar ik weet nog, dat ik met mijn eerste drukker was dan nu met drie kinderen.
Het is echt wennen! En er zijn ook dingen niet leuk, als je een baby krijgt!
 
Ben echt blij dat jullie dit schrijven!!!! Voelde me ook al zo schuldig dat ik niet elke dag op een grote roze wolk zit. Ook ik vind de eerste weken zwaar geweest. Jinte die veel (heel veel) huilde, de hormonen die ervoor zorgde dat ik gelukkig en verdrietig tegelijk was, de hele dag thuis zijn en nergens aan toe komen, door de borstvoeding er ALTIJD moeten zijn....... Maar het lijkt alsof Jinte en ik elkaar nu goed hebben leren kennen en eindelijk ons ritme hebben gevonden. En nu begint voor mijn gevoel het genieten. Gelukkig heb ik nog een paar weekjes ouderschapsverlof, want ik ben er nog helemaal niet klaar voor om weer te gaan werken.

En ik denk toch ook vaak aan mama´s die een tweede (of derde of...) kindje krijgen. Hoe krijgen die dat in hemelsnaam voor elkaar???? Mijn hele dag draait al om één kindje... Knap van jullie hoor!
 
Het is idd heel heftig, maar heb dat vooral ervaren met de eerste. Met de tweede, derde en nu de vierde gaat het een stuk makkelijker. Tuurlijk is het soms zwaar, maar nu weet ik dat het over een paar maanden een stuk makkelijker wordt.

Bij de eerste kon ik het pas echt leuk vinden toen ze een maand of 6 was en heb me daar heel schuldig over gevoeld... Gelukkig heb ik een heel fijne huisarts (die zelf volop in de kleine kinderen zit) en dit helemaal herkende!

Geef aan dat je het moeilijk vind, praat erover, dan krijg je vaak van alle kanten hulp! Iedereen wil wel een middag/avond op zo'n klein humpiedumptie passen! Wel doen hoor, ook al is het moeilijk om je kindje uit handen te geven....
 
Mmm hier gaat alles wel heel erg goed (vind ook dat dat gemeld moet worden...) Jasmijn is een hele blije baby al vanaf het begin en ondanks dat ze mijn eerste kindje is, voelt het al heel vertrouwd allemaal. Ze gaat overal mee naar toe en ik voel me helemaal niet beknopt in mn vrijheid ondanks dat ik volledige borstvoeding geef.

We gaan uiteten met Jasmijn, zijn al op vakantie geweest naar Frankrijk en ze heeft ook al oppas thuis gehad zodat wij een avondje samen konden stappen.

Wellicht dat ook mee helpt dat ik zelf lichamelijk een enorme k*t-start heb gehad met die vleesboom en een mislukte inleiding en een spoedkeizersnede en een buikoperatie om het myoom te verwijderen en dat dit me daarom allemaal meevalt...

Ik hoop in ieder geval dat jullie ook allemaal heel snel mogen relaxen en genieten van de kleintjes, want het kan ook goed gaan hoor!

Als jullie een dosis positiviteit willen hebben, ik heb nog wel wat over :)

Liefs
 
Ik was 19 toen ik voor het eerst moeder werd, dus ik ken een " eigen" leven eigenlijk helemaal niet. Ik vind absoluut niet dat je zeurt, en ik zie dit dus ook best wel in onze vriendenkring. Allemaal mensen die lang bij elkaar zijn, lang met zn tweetjes geweest, ja, en dan is een kind opeens een hele verandering. Ik weet eigenlijk niet beter dan dat er altijd een kindje is om voor te zorgen.

Maar je hoeft je echt niet te schamen dat het je af en toe behoorlijk hoog zit. Ik heb nu een hele makkelijke baby, maar mijn middelste, Eline, heeft heel lang last gehad van darmkrampjes. Was echt niet grappig. Veel huilen enzo, daar kon ik niet zo goed tegen. Dan had ik ook wel eens: waar zijn we aan begonnen.

Het is ook inderdaad erg vervelend dat mensen alweer ervan uit gaan dat je alles maar weer kan, tenslotte is het voor de meeste van dit forum nog maar drie maanden geleden dat ze zijn bevallen. Het eerste jaar is vaak gewoon pittig met zon kleintje.

Meid, gewoon lekker je hart luchten hoor! En zon taboe vind ik het niet, want iedereen heeft er denk ik wel eens last van.

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan